
BUXÓ, José Pascual (Sant Feliu de Guíxols, 1931). Poeta e semiótico hispâno transterrado a México a raíz da guerra civil espanhola. Foi professor da Universidad Nacional Autónoma de México e director do Seminario de Poética y Semiología da mesma universidade. Doutorou-se na de Urbino. Itália. Dirixíu a revista “Acta Poética”. Poesía: “Tiempo de soledad” (México, 1954), “Elegías” (México, 1955), “Memoria y deseo” (Maracaibo, 1963), libro no qual recolhe os poemas anteriores; “Boca del solitario” (Maracaibo, 1964), “Materia de la muerte” (México, 1966) e “Lugar del tiempo” (México, 1974). Dos seus estudos literarios destacam “Muerte y desengaño en la poesía novohispana, siglos XVI y XVII” (México, 1975), “Ungaretti y Góngora. Ensayo de literatura comparada” (México, 1978), “Introducción a la poética de Roman Jakobson” (México, 1978) e “César Vallejo: crítica y contracrítica” (México, 1982). Se como crítico Buxó prefere servir-se das tendências mais modernas, na sua poesía, em câmbio, prevalece a influênça da poesía tradicional espanhola. Os poemas de “Materia de la muerte” inscrébem-se sem dúvida na tradiçón da melhor poesía espanhola de tipo elexíaco.
OXFORD