Arquivo por etiquetas: Literatura

Adeus a Günter Grass e a Eduardo Galeano

Hoxe deixáronnos dúas das figuras máis relevantes da literatura do século XX. Unha lembranza para eles:

http://cultura.elpais.com/cultura/2015/04/13/actualidad/1428918239_167030.html

http://cultura.elpais.com/cultura/2015/04/13/actualidad/1428928171_482353.html

Déixanos o filósofo Agustín Garcia Calvo

(Imaxe publicada en www.anticapitalistes.net)

Pinchando no  enlace de pe de foto accedemos ao texto do discurso pregonado o día 19 de maio do 2011 na Porta do Sol, en Madrid.

Ver noticia ampliada na sección de Cultura do diario El País

Na web de Editorial Lucina podemos atopar todas as publicacións de Agustín García Calvo, e tamén tertulias, conferencias, discursos, etc.

Blogs para curiosear: Principia Marsupia

Inauguramos esta sección de recomendacións de blogs dos que asinaríamos algúns ou moitos dos seus artigos, co blog Principia Marsupia, de Alberto Sicilia, investigador en física teórica,

  e moi visitado estes días pola publicación do artigo “Carta dun investigador al Rey Don Juan Carlos”, pero que tamén ten bos artigos sobre literatura, ciencia e outros temas sensibles, intercalados con notas de humor.

Recomendo entre eles:

Los beneficios de mi fracaso
Las ideas científicas más hermosas, profundas y elegantes
La ciencia es poesía: somos hijos de las estrellas
¿Quién enseñó inglés a William Shakespeare?
La verdad de un actor
Primera carta a Camps
Segunda carta a Camps
Cambridge y yo
Adiós maestro
Kurt Vonnegut: humor, inteligencia y ternura
Mis mujeres, Alfred Hitchcock y los chistes malos
Pienso, luego ya tu sabes
Selección de chistes malos
Física Cuántica para orangutanes perezosos
¿Es fácil construir una bomba atómica?

Materias cargadas de soños

(Manuel Vicent, A favor del placer, 1993, p.240, Un breve artigo no que sitúa o sentido do tacto na xénese do pensamento, a sensibilidade e o espíritu)
Grazas ao desenvolvemento do dedo polgar, que converteu a man nunha grampa, certo mono puido un día coller un pau e con el comezou a xogar. Aconteceu hai un millón de anos. Este xogo excitou o cerebro daquel primate, que se fixo enseguida fabricante de armas. A intelixencia sobreveulle mentres tallaba toscamente a machada de pedra ou a consabida queixada de asno, pero este creador non aprendeu a acariñar a súa obra ata que a palma da súa man, perdendo todo o pelo, non se volveu sonrosada. Na evolución da especie hai un momento sagrado; aquel en que certo mono pasou por primeira vez con suavidade as xemas dos dedos por unha superficie e sentiu un pracer indicible. A través da pel, esta emoción do tacto incorporou a materia ao espíritu, e dende entón o home, cando acariña outro corpo, sóñao. Se a acción da man enxendrou o pensamento, o delicado roce da pel foi alimentando a sensibilidade do ser humano (…).
Hai materias cargadas de soños: o ámbar, o ébano, as noces do sándalo, o marfil, certa carne amorosa, a porcelana fría, a culata dalgúns revólveres, a seda que se adapta aos pregues do aire ou o liño que vestiron os deuses cando eran xoves, calquera coitelo que matara.
Unha existencia marabillosa pode transcorrer sen pensar nada, nutríndose só da enerxía que despiden certos obxectos ao acaricialos. Talvez unha vida enteira xustifícase con este feito tan simple: deslizar a man por unha xerra da dinastía Ming, percorrer sutilmente coa xema do índice o fío dunha navalla, deixar que se pousen sobre a palma feminina uns testículos de mármol esculpidos por Fidias, o corpo perfumado dalgún libro, a caoba do salpicadeiro dun Rolls-Royce, unha machada de sílex en forma de corazón, os panos de todas as cerimonias, os ídolos. Canda acaricias eses obxectos, soñas, e á vez, dentro do pracer que produce o seu tacto, por el eres creado.

AS GRANDES DERRAPAGEMS NAS OBRAS PUBLICAS


Este fenómeno moderno, que se camufla dentro do pandemónio que son as economias capitalistas Neo-Liberais, tem como propósito oculto a financiacion fraudulenta dos partidos políticos, sobre tudo daqueles que fundamentan o sistema actual, pois desta maneira se manipula e atrapa nunha rede, toda a camarilha clientelar.
As arcas públicas, soportan constantemente obras faraónicas, que se dilatan no tempo e no espaço. Unha obra inicialmente orçamentada para vinte milhons de euros, pode incrementarse miraculosamente e vir alcanzar cumbres de oitenta milhons de euros, mas o mais grave, é que, certos angariadores de financiacion partidária, chegan a embolsar comisions do quarenta por cento do montante desviado.
Claro esta, que com estes políticos, e com este rexime, nada de bom se pode esperar, e que estas belas xentes som capaces de tudo. Por outra parte, o retraso mental da povoacion civil, continua alimentando unha maquinária, que mais tarde ou mais cedo se voltará contra todos nós.

Léria Cultural

O XAPON BANANERO

O estado de paralisía mental, na que se encontra súmido o Xapon, tanto o goberno como a sociedade nipónica, saíu totalmente á superfície nesta calamidade  natural e conseguinte catástrofe industrial, pois foi a segunda a que maior perigo representa, e a que atenazou os cerebelos.
A peticion de líquido para refrixerar o reactor, aos Norte Americanos, non facia prever nada de bom neste assunto. Todas estas manobras de combate ós incendios com helicópteros, semelhaban talmente a nossa triste realidade Galega, helicópteros, agua, bombeiros, incompetencia manífesta para facer frente a algo previsivel, que se sabia poderia acontecer.
Hoxe em dia, non recomendaria nem ó pior inimigo meu que se metera bombeiro, pois é unha das profissions mais perigosas que escolherse pudera. Alargado o seu aproveitamento para todas as tarefas imaxináveis, desde a intromision na sanidade pública, até á fúncion de “Martir-Kamikaze”, um homes que valen para tudo, e com a ventaxa super-competitiva de que muitos deles son voluntários, isto é que non se lhes paga nada ou quasi nada.
O estado Xapones navega á deriva, e non parece capaz de resolver nada, balbucea incongruencias carentes de sentido comun, posterga a solucion para a axuda internacional, como costuman tradicionalmente facer todos os “Bananeros”, e a morte acompanhada pela estúpides alastran como o hidroxénio, por todos os cantos do universo.

Léria Cultural

FOMENTO DA LITERATURA

     O BEM AMADO

Sob o título Odorico, o Bem-Amado e os Mistérios do Amor e da Morte, peça teatral representada pela primeira ves em 1969, em Recife, pelo teatro de Amadores de Pernambuco. Mas foi na pequena pantalha, em forma de novela, que o texto de Dias Gomes ganhou popularidade nacional e internacional, súceso que abríu á Televisao Brasileira as portas dos mercados além-fronteiras.
Esta maravilha, da que tivemos a fortuna de disfrutar durante meses, á hora da ceia em Guilhade, nos transportava para a nossa propria realidade quotidiana, toda a barafunda política dum cacíque de províncias, que semelhava talmente o Alcalde de nosso Concelho. Este personaxem, tan real como a vida mesma, tivo a xenial ídeia de construir um soberbo cemíterio novo. Mas verdadeiramente as dificuldades xúrdiron á hora da desexada inauguracion, pois por putadas cabronas do destino, que non permitia que ninguem morrese.
Esta sequia de difuntos, porem non desanimou o nosso Odorico, que decídiu dar um xeito no assunto. Despois de ter cabiladolargamente, pensou contratar um “Cangaçeiro” conhecido como “Zeca Diabo”, e ó mesmo tempo foi semeando inquina,para ver se algunha situacion explosiva, lhe fornecia o desexado fiambre. Vários tiroteios e rixa pancadaria, incompreensibelmente non dexeneraron nunha matanza colectiva, mas víctimas o que se dí víctimas,nada.
Mas a Xustiza, ainda que cega e coxa vinha chegando, que non sempre súcede así, o nosso bem amado Odorico, xá consideralvelmente irritado com o “Xagunzo”, perante  a sua inóperancia, acabou por recibir um tiro perdido que o fíniquitou defínitivamente, tendo graças á incompetencia xeral que ser el próprio a inaugurar a sua grande obra mestra.
O mais esperpêntico de toda esta história, foi, que o seu discurso funerário tivo que ser pronúnciado por unha oposicion política, que despois de haber padecido tantas canalhadas pela sua parte, por forzada solidariedade institucional o cognomizou como Odorico o Grande, o Bem-Amado. ¡¡ Cousas da Vida !!

Léria Cultural

(DOCUMENTACION REVISTA BREIXO MARZO-2011)

LITERATURA GALAICO-PORTUGUESA

Ferreira de Castro

A Selva

A intromision no corazón da selva virgem amazónica, do motus vivendi do homen branco convencional, acompanhado de todas as suas manhas, e conseguintes industriacinhas merdentas, acabou fabricando unha nova demência, desta ves conhecida como o “inferno verde”
Os Terra-tenentes conservavan ainda no seu cerne, as velhas costumes da escravidon, e sabian bem como chupar o sangue dos aventureiros brancos e negros, que arrastados pela fama de prosperidade da region, eran recrutados para estas titânicas labouras, muitas veces súperiores ás suas forzas.
Com a axuda dos “Capitaes do Mato”, capangas comprados para manter estes rebanhos de xente atenazada pelo terror da violencia, guardas que os defendian da fúria assessina dos escravos, e que minavan qualquer possibilidade de escapar daquela ferós exploracion.
Toda esta civilizacion, que era capaz de inventar negócios tan tráxicos como o da “Borraxa”, que agora nos ocupa, eran Impérios brutais, erguidos sobre a morte e o sufrimento das pobres xentes, ondanadas de emigrantes obrigados pola miséria, abandonaban cegados pela cobiza as sua aldeias natais, para procurar unha fortuna carente de toda razón. Contrastavan estas monstruosidades, com a vida aparentemente harmoniosa dos mal chamados “Indios”, que segundo parece, vivian na mais obsoluta igualdade comunitária, e se negaban a trabalhar para esta xentuza, que evitavan e combatian como se de demónios se tratara. Escondidos na maranha do bosque, atacaban inesperadamente, e facian-nos o favor de cortarlhes a cabeza barbuda para dançar reverencialmente ó redor delas. Tamen os animais todos e a nái Natureza se uniron a esta luta, matando a esgalha, nestes ladrons dilapidadores de vida, e os seus trístes e desprecíveis negócios.

Léria Cultural

A FUNDICION DAS CAIXAS

A fundicion, non no sentido metalúrxico do termo, mas porem no de fundir na miséria. Todo um senhor bem público, que se encontrava xa bastante penetrado, no sentido sexual da palabra, por um enxame de moscas que revoletean insaciáveis ó redor do dinheiro.
Ainda que ninguem pareça darse conta e repitan as subnormalidades televisivas, aqui neste víl negócio Liberal, perdemos todos nós muita da nossa prósperidade, o dano é enorme, mesmo grandioso diria eu, e as consequencias, somente quando as tenhamos mesmo diante das narinas, enton veremos que serán vandálicas.
Para a nossa Terra, para as nossas xentes humildes, ver que o destino financeiro vai ser posto na man de quatro ou cinco, cuxo modelo de “Paraíso” son as ilhas Caiman, grandes yates, obstentacion burda e putifério, é evidentemente demencial.
Mentras tanto nós aquí nesta ribeira saqueada, entre misas e festas, recolheremos o fracaso para o qual tanta xente bem trabalhando durante anos. A perda de miles de postos de trabalho, que nunca mais voltaran ós novos, o peche de centos de oficinas, os seguros sociais e as “Pensions” nas mans de espéculadores, que poderan volatilizarse em qualquer momento, a morte da inversion na obra social, nos Concelhos, nos Hospitais, nos Coléxios, nos Asílos, nas obras públicas, etc.etc…
Quando todo este caudal secar, somente enton habera que tardiamente perguntarse ¿¿ Quem porá o dinheiro apartir d’agora, para estes gastos tan ângustiosamente necessários ??,
¿¿ O MERCOSY COMUN EUROPEO ??

Eira Comunal

FOMENTO DA LITERATURA BRASILEIRA

JOSE LINS DO REGO

Este escritor de nome tan familiar para todos nós, que poidera ser habitante de qualquer unha destas aldeias que nos rodeian, é um dos meus grandes favoritos.
Tanto pelos âmbitos passados nos quais nos adentra, como pela profundidade dos materiais arcaicos que aporta para o estudo das povoacions ântigas que emigraron para o Nordeste do Brasil.
Atesoura na sua soberba escritura, arcanos cernes dum velho país.

Léria Cultural

(DOCUMENTACION REVISTA BREIXO XANEIRO 2011)

HISTÓRIAS DA VELHA TOTÓNIA
MENINO DE ENGENHO – DOIDINHO
O MOLEQUE RICARDO
CANGACEIROS
PEDRA BONITA
RIACHO DOCE
FOGO MORTO
ÁGUA-MAE
BANGUÊ
EURÍDICE
PUREZA
USINA

O MISERABILISMO

Apesar da mediocridade xeral que nos alumia, o outro dia presenciei um discurso surpreendente, por parte dunha maxistrada da procuradoria da República. Acunhando um novo termo, que define com grande precision o novo rexime político que nos toca sofrer, o “Miserabilismo”.
Despois de atacar os programas “Neo-Liberais”, que colocan os servicios públicos nunha situacion de ruptura traumatica, para favorecer os negócios privados sobre tudo das companhias multinacionais. Termina demonstrando que, precisamente aqueles que mais colaboran para o abatimento do sistema de proteccion social, e mais danados son para a povoacion abandonada, logo se transforman em apóstolos da caridade, que non largan os pobrecinhos nem sequer um minuto, sobre tudo quando ha meios de comunicacion por perto, nunha verdadeira apoteósis do cinismo.

Léria Cultural

DA ETERNA GUERRA ENTRE GALAICOS E LUSITANOS

Sei que é bastante difícil, mas vou tentar verter um pouco de claridade sobre a tremebunda valvurdia xerada ó redor dos termos Portugal e Lusitânia, ou sexa a confusion que identifica Galaicos com Lusitânos.
Trantandose de duas nacions diferenciadas, non podo deixar de rir quando certos fulanos que gozan dum reconhecimento intelectual, afirman soberbamente ser Portugueses, Alfacinhas, e Lusôfonos, tudo isto ó mesmo tempo. Aqui seria para citar a famosa fráse ¡¡ Xuntos, pero no revueltos !!
A entrada natural para a meseta Castelhana é o rio Lyssos, e precisamente deste rio vem o nome da Lusitânia, sendo o grande porto desta rexion Lisboa, que tamen recebe a seu nome do referido rio. O Contrário do que muitos poidan pensar, Lisboa non é a capital da Lyssitânia, ainda que é desde bastante tempo atrás a sua cidade mais importante, com a particularidade de que a sua Cultura pertence ó noroeste atlantico peninsular, e non é Lusôfona como afirman os espertos.
Os Lusitânos som xente de terra adentro, e portanto mais Castelans que Portugueses seguramente. A sua magnífica capital é Emérita Augusta, cabeza dunha nacion passada, culturalmente diferenciada, ignoramos a sua fala mas estamos seguros que non era o Galaico-Portugues.
Portanto quando um Lisboeta, afirma no exercicio superlativo do seu ego, ser um autentico e xenúino Portugues, pode estar rotundamente enganado.
O mesmo acontece a um Senhor do norte, que afirma cantar as armas e os Barons assinalados do ílustre peito Lusitâno, por muito Luis de Camoens que se chame, pode estar facendo o ridículo ¡¡ Caralho !!

Léria Cultural

A EPICA GREGA ANTIGA

FOMENTO DA EPICA GREGA ARCAICA

Continuons, expondo um mostrário da Poesia épica Grega arcáica, por se poidera haber algum benaventurado que se quixera adentrar de temerária maneira, mais alá de Homero e Hesíodo, cousa que estou lonxe de recomendar, e tamen para xeral esclarecimento de xentes incultas.

Léria Cultural

(REVISTA BREIXO OUTUBRO DE 2010)

O ATAQUE OS INCENDIOS

A militarizacion crescente da sociedade civil, vislumbrase xá em certos detalhes tais como o combate ós incendios. O nosso vecinho “Pintasilgo”, home sempre colaborador com a autoridade, quando chegou á America dos Miamis, foi inmediatamente incorporado ó “Staf”, e gratificado com duas estrelas militares no bonet, que semelhaban o grau de tenente do exercito, ninguem como os Americanos para reconhecer um talento.
Pois agora apagar fogos, tamen se convertiu entre nós nunha guerra, em lugar de seren extinguidos como sempre se facia, agora son atacados por forzas para–militares, que em tanques e helicopteros bombardeian as chamas rebeldes.
Parece realmente como se non houvera vontade de apagar o lume, senon mais bem a intencion de espalhalo por todos os lados, ou sexa globalizalo. Antes vinha a Guardia Civil a propósito desde Pontareas, que daquela estaba muito mais lonxe que hoxe, e como xa sabia onde pousaban os “Pardais”, dirixiase rauda e veloz á taberna, obrigando o todo o mundo a apagar todo e qualquer incendio, os quais non solian durar mais d’unha hora nas mans espertas dos labregos todos. Hoxe, procuran desesperadamente manter a xente alonxada destas labores, nunha actitude passiva, deixando a nossa salvacion nas mans dunha lexion de companhias professionais, que por norma xeral sempre dan mostras dunha incompetencia desalentadora.
As veces penso, que por detrás destes grandes negócios do “Petróleo-Verde”, Ha algo mais, algo mais tenebroso e profundo, como unha “Globalizacion” da propriedade da terra, como unha despossesion das xentes, unha guerra sem cuartel ós “Comunais” e ó “Mini-Fundio”, e que busca a concentracion brutal das terras nas mans de “Companhias Bananeras”.
Oxalá que me engane rotundamente, e que tudo non pase da influencia das malas novelas de cabalaria, mas pareceme que esta é unha luta que vamos a ter que afrontar nós, e que mal preparados estamos para ela.

Eira Comunal

O FADO FILHO DE TROVADORES

Tal como os Portugueses, parece ser que tamen o Fado perdeu as suas orixens, ou o que seria muito mais tríste, envergonhase dos seus âncestros.

¡¡ Fado, que foste Fado, e agora xa non es !!

¡¡ Fado, que te voltaron, coa cabeza prós pés !!

Toda unha récua de teóricos do tema, buscan mais alá do Lyssos, esquecendo o país Atlântico no que nos encontramos, e a sua grande Cultura Trovadoresca, orgulho e prazer das nossas xentes, para adentrarse em desvarios carnavalescos sobre o nascimento do Fado.
Onde mais se nota esta aproximacion as fontes da velha Trova, é sem dúvida no Fado de Coimbra, que conserva toda a frescura galante, mamada nas Cançons da Lírica Medieval. A forte personalidade deste país sentimental, a alma bohémia dos trovadores, tudo unido por unha portentosa Fala que acabou alumbrando este querido  filho.
Fermossissimas verbas, para a xenialidade poética e musical das nossas xentes, para o son das gaitas e das zanfonas, dos torques dourados e das saias multicolores, da sagrada obstentacion Celtica no disfrute da vida.

Léria Cultural