Arquivos diarios: 13/01/2024

Se hai un tema en Arbo que ten a xente desacougada é o do encoro e, depaso, a situaçión da declaración de monumentos histórico-artísticos para os pescos da lamprea…  -“De momento o expediente está incoado e até agora non houbo nengunha reclamación. Pode chegar a haber algún escrito do Goberno Central, que é quen promociona o embalse, pero aínda non o hai”.  -“Por qué non percurou o apoio popular na defesa dos pescos, das asociacións culturais, deportivas, das APAS, dos veciños en xeral?”  -“Atopámonos agora con que moita xente que andaba na defensa do río xa vendeu a propriedade…”  -“Nomes…”  -“Non me gosta nomear casos concretos, pésie a que teño coñecimento deles.”  -“Se Unión-FENOSA dese cartos para o concello…”  -“Non venderia os pescos por un plato de lentellas.”  -“Pero vostede está agora no mesmo partido que o alcalde das Neves, cun mesmo modelo de sociedade e económico na sua ideoloxía e a este tráelle sen cuidado o problema dos pescos…”  -“Penso que a ideoloxía non ten que ver na defensa do povo dun. O meu e preocuparme por Arbo.”  -“Claro que se di na rua que vostede puxo o cazo á FENOSA.”  -“Con esa compañía non teño relación nengunha e menos de mancharme por uns pesos. Ao mellor son os que din iso os que cobran. En definitiva, é mentira, falso.”   -“O río Miño en Arbo é unha canle fonda e estreita na que é doado facer unha ponte. Pero ainda non a hai. -Vai vostede seguer insistindo no da ponte por máis que fagan a presa?”  -“Inda que estea aberto, outro pase polo río, seguirei insistindo. Hai xente de Arbo que daría un prémio ao mellor proxecto dos alumnos que rematen Inxeñeria de Caminos, Cales e Portos das escolas da Penínsua para unha ponte en Arbo con Portugal. Tamén hai un cubano que está disposto a facer a ponte pola sua conta e risco sempre e cando os dous gobernos afectados lle permitan cobrar peaxe.”  -“Na rua fálase moito do matadeiro: de si está emprazado para contaminar o Deva, se está nos terreos da sua família…”  -“O concello tiña tomado o acordo de que fosen os técnicos os que decidisen o seu emprazamento e o alcalde puxo como condición o que non vertese a río nengun. Xa que logo, non vai verter nada ao Deva, senón que desde as fosas de decantación a água decantada vai logo a unhas leiras. Cada carniceiro ten a obriga de facerse cárrego dos restos do que el mate. E, por descontado, non está nas miñas propriedades nen das da miña família. A nós pasounos por riba de terras para o acceso…”  -“Nada más, moitas grácias. E o señor alcalde, meteuse na sá de actos para celebrar unha permanente co tema monográfico de apertura dunha sá de festas que vai traer cola.”

PUBLICADO EM “A PENEIRA” (ANO I – 1984)

Obviamente, na sociedade capitalista a hexemonia é detida pola classe dominante de um ponto de vista económico, aquilo a que o marxismo chamou habitualmente “burguesia”. Na actualidade, este termo é cada vez mais problemático; para começar, porque unha enorme proporçón dos assalariados som, ao mesmo tempo, acionistas empresariais, embora apenas por terem os seus fundos de pensóns investidos. A luta de classes atravessa agora, portanto, os próprios cidadáns, fractura-os estructuralmente no seu interior. Isso faz com que non sexa assim tán fácil – na verdade, nunca o foi – distinguir classes sociais como quem distingue equipas num xogo de futebol, mas estructuralmente – e xá sabemos o que isso significa – as cousas non mudaram assim tanto. Em todo o caso, as linhas de confrontaçón continuam a cruzar-se, como dizíamos no capítulo anterior, entre aqueles que están interessados em defender o xogo estructural deste mundo e aqueles que som esmagados ou marxinalizados por ele. Há xá algunhas décadas que se tem vindo a falar da confrontaçón ”Norte-Sul”. Na América Latina, fala-se muito de “oligarquia”, um termo que, na verdade, aí faz muito sentido. O Podemos, em Espanha, tornou moda o termo “casta”, referindo-se à confrontaçón entre os de cima e os de baixo. Outros preferiram falar de unha “máfia internacional” que nos domina, manipulando os cordelinhos do capital financeiro, forçando os parlamentos a lexislar em seu favor. No entanto, a linha divisória foi traçada muito acertadamente polo famoso lema do movimento Ocupy Wall Street: ”Somos 99%”. O mais importânte agora é constactar que o primeiro passo inevitábel para a luta política dos oprimidos – chamemos-lhes o que lhes chamarmos – non pode ser outro senón o de quebrar a hexemonia ideolóxica da classe dominante. Isso passa inevitabelmente por unha luta, por construir unha nova hexemonia, ou sexa, por fazer compreender que a vontade xeral (que agora afecta os interesses do planeta no seu conxunto) segue outras rotas. Nesta luta, por exemplo, o ecoloxismo marca actualmente um ponto de inflexón inquestionábel, que as elites dominantes podem ignorar cada vez menos. Som os próprios limites ecolóxicos do planeta que desautorizam a lexitimidade actual do capitalismo. Como xá dissemos antes, as esixências de um crescimento infinito e cada vez mais acelerado non som compatíbeis com um planeta redondo e finito. Nenhum interesse económico que defenda este dinamismo estructural pode fazer-se passar por vontade xeral ou, polo menos, é-lhe cada vez mais difícil.

CARLOS FERNÁNDEZ LIRIA