
Unha vez era un amo que buscaba criado, i en fin, chegoulle un criado novo. A primeira cousa que lle mandou foi que collese o pau de ferro e que lle tirase coa esquina da casa. O criado novo quedou asombrado de tal mandato, e contestoulle: -Siñor, iso non o fago, que así tírolle coa casa. -Ti non sirves pra ser meu criado -dixolle o amo; e despachouno. O criado marchou e contoulle o caso a un irmau que tiña. Iste díxolle: -¡Ah, parvo!, ¿por que non habías de facer o que che mandaba? E decidiuse il a servir a semellante amo. O primeiro que lle mandou foi o que lle había mandado ao seu irmau, a saber: coller o pau de ferro e tirar coa esquina da casa. -¡Ai, home, que fixeches! -Vosté mandoume, meu amo. Boeno; agora mándoche buscar un carro de leña ben direita -díxolle o amo. Marchou o criado co carro, cortou os castiñeiros novos que tiña prantados pra un souto, e cargou ben o carro. -¡Ai, home, que fixeches! -Vosté mandoume, meu amo. -Agora -mandoulle o amo- vas a buscar un carro de leña ben torta. Marchou o criado co carro á ribeira, e cortoulle todas as cepas e parras que tiña nas viñas, hastra cargar ben o carro. -¡Ai, home, que fixeches! – dixolle o amo. -Vosté mandoume, meu amo. O amo pensou: “este criado acaba conmigo. Vou acabar eu con il”. Mandouno para unha casa sola que tiña nun monte da súa propiedá, e que estaba habitado por un ogro, i en donde lle morreran outros criados. Ao chegar, o criado ouservou que, efectivamente, estaba a casa habitada por un ogro, e que nunha habitación estaban mortos os dous criados que mandara o amo pra quedarse alí. Aquil ogro destinoulle un cuarto para dormir, que estaba ao lado donde estaban mortos os outros. O criado novo deitouse a dormir, pero levantouse enseguida, e colocou um morto no sitio donde o mandara deitar o ogro, colocándose il, en cambio, no sitio do morto. De noite, chegou o ogro cunha barra de ferro e deulle un tremendo golpe ao morto, pensando que era o vivo. Pola mañá levantouse o criado: ¡Boenos días! -¿E non oíches un golpe de noite? -¡Boh! ¡Unha patada dunha pulga! Regresou xunto do amo sano e salvo. Decidido o amo a acabar co criado, mandouno con porcos pra unha lama de bulleiro e sitio fangoso, pra que quedasen enterrados no fango il e mais os porcos. Pero o criado non se meteu na lama, i os porcos vendeunos aos tratantes que iban pra feira, coa condición de que lles habían de cortar o rabo a todos os porcos. Despois cravou os rabos na lama, e foi avisar ao seu amo que estaban os porcos estacados na lama, e que había que levantalos e desenterralos. Foi o amo a ver e creeuno. Mandoulle buscar aixadas á casa, pra quitar os porcos da lama. Entón o criado díxolle ao amo que era tan listo como el. Os cartos dos porcos eran xustamente os que lle debía, e fixera o modo de salvarse e de cobrarse. Despediuse e marchouse.
HÉRCULES DE EDICIONES – GALICIA DE CONTO. CENTRO DE ESTUDIOS FINGOY, 1972 (2ª ED.). CONTOS POPULARES DA PROVINCIA DE LUGO, ED. GALAXIA, VIGO.






























