Probabelmente o que garantizou a supervivênça do libro de Teognis a través da era bizantina, forom as referências aprobatórias de Platón e Aristóteles sobre o poeta como moralista. Esta marca protectora non foi ou non púido ser adxudicada à obra de Hiponacte de Éfeso; ainda que sendo favorito dos poetas e erudíctos alexandrinos (que, ao parecer, despreçárom completamente a Teognis), só se conserva fragmentáriamente. O seu tôm insultânte e o non edificânte da sua matéria temática, apenas podiam esperar ganhar a aprobaçón dos padres cristáns, mas tampouco agradabam ao imperador Xuliano, o último representante agressivo do paganismo. Queria que os seus sacerdotes “se abstivéram non só de actos impuros e lascívos, senón também de discursos e leituras do mesmo carácter… Ningúm iniciado debería ler a Arquíloco, Hiponacte ou qualquer dos autores que escrebem o mesmo tipo de cousas…”. O feito de que o dialecto Xónico e o vocabulário políglota do poeta resultaram pouco adecuados para um sistema educativo que insistía na pureza ática, é unha razón mais, para que os textos de Hiponacte, aparte dos que recentemente se encontrarom em papiros, sexa unha miserábel colecçón de fragmentos, ningúm dos quais comtêm mais de seis versos consecutivos completos e muitos somênte unha curta fórmula ou unha só palabra. As nossas fontes mencionam dous “libros”; trata-se probabelmente dos libros da edicçón alexandrina. Se acaso, eram algo parecido aos “Iamboi” de Calímaco, que no seu poema introductório acompanha a Hiponacte de volta do Hades, para que dê aos “literati” alexandrinos unha obra do seu espírito, o contído estaba composto de poemas separados, sobre unha variedade de temas e toda unha âmpla gama de metros. Os fragmentos están formados por trímetros yámbicos, tetrámetros trocaicos, hexámetros e unha combinaçón de trímetro yámbico e um verso dactílico mais curto. A maioría dos poetas do período arcaico, à marxem da sua procedência e do xénero que trabalharom, estabam submetidos a unha forte influênça da tradiçón épica Xónica e especialmente do seu principal representânte, Homero.
P. E. EASTERLING E B. M. W. KNOX (EDS.)
O Pomar 