ESCRITORES HISPÂNOS (VICENTE ALEIXANDRE Y MERLO)

Aleixandre y Merlo, Vicente (Sevilla, 1898). Estudou em Málaga e sacou a carreira de adbogacía em Madrid. A sua delicada saúde afastou-o das clásses. A partir de 1925 dedicou-se plenamente à poesía. Os seus primeiros versos aparecerón na Revista de Occidente, que dirixía José Ortega y Gasset. Formou parte da xeraçón do 27. No seu primeiro libro, “Ámbito” (1928), apercebe-se a influênça de Jorge Guillén e a de Salinas, os quais também figuram no movimento do 27. Aleixandre utilizou o surrealismo em “Espadas como labios” de 1932, em “Pasión de la tierra” (1935), “La destrucción o el amor” (1935, Premio Nacional de Literatura) e “Poemas paradisíacos” (1942). A crítica considera “Sombra del paraíso” (1944) como a sua melhor obra. Foi eleito membro da Real Academia Española em 1949. Escrebeu também “Mundo a solas” (1950), “Nacimiento último” (1953), “Historia del corazón” (1954); um libro de lembranças sobre personalidades literárias titulado “Los encuentros” (1958) e, em adiçón às suas “obras completas” (1960), “En un vasto domínio” (1962) e “Retratos con hombre” (1965). Finalmente, depois da segunda ediçón das suas “Obras completas”, publicadas em 1968, viron a luz “Poemas de la consumación (1968), “Antología del mar y de la noche” (1971), “Poesía superrealista” (1971), “Diálogos del conocimiento” (1975). A última ediçón completa da sua obra recolhe-se em “Antología total” (1975). Ao igual que outros poetas surrealistas, a leitura de Aleixandre é difícil ó princípio, mas é um poeta preocupado polos problemas fundamentais da existência e do home mesmo e exercéu com a sua obra unha importante influença na poesía espanhola deste século. Em 1977, foi-lhe concedido o Premio Nobel. As suas “Poesías completas” forom publicadas em 1975.

OXFORD

Deixar un comentario