
Aldecoa, Ignácio (Victoria, 1925-1969). Novelista e contista está considerado por alguns críticos como o escritor mais importante da segunda xeraçón da post-guerra, a de 54, da mesma maneira que se considera a Cela o melhor da primeira. Casou com a novelista Josefina Rodríguez. Despois de escreber dous libros de poemas, “Todavía la vida” (1947) e “Libro de las algas” (1949), dedicou-se à novela. Afirmou da sua xeraçón literária: “Non escrebemos lbros sobre libros, non somos discípulos de ninguém e tampouco queremos influir em ninguém. Seguimos um caminho: a novela da realidade e o lirismo na Espanha de hoxe”. A sua primeira novela, “El fulgor y la sangre” (Barcelona, 1954), explora a realidade da Espanha a través dos recordos de cinco mulheres casadas com guardias civiles, que están atados ao seu quartel nalgum lugar de Castela pois “foron traídos ao mundo com o propósito de cumprir com o seu deber”. O autor dixo que estaba convencido de que había unha realidade espanhola à vez dura e terna que non tinha sido expressada na narrativa, deficiência que el tratou de encher mergulhando nos aspectos menos pintorescos e menos prazenteiros da vida espanhola que o turista, por exemplo, prefere non ver. As outras duas novelas da triloxía “La España inmóvil” tratan de ciganos: “Con el viento solano” (Barcelona, 1956), e do mundo taurino: unha novela escrita em 1958, que permanece inédicta, “Los pozos”. Escrebeu também “Gran Sol” (Barcelona, 1957) e “Parte de una historia” (Barcelona, 1967). Novelas curtas e contos, “Vísperas de silencio” (1955), “Espera de tercera clase” (1955), “Caballa de pica” (1961), “Arqueología” (1962), “Neutral córner” (1962), “Pájaros e espantapájaros” (1963) e “Los pájaros de Baden-Baden” (1965). Escrebeu dous libros de viáxes, “Cuaderno de Godo” (1961) e “El país vasco” (1962).
OXFORD