AS MEMÓRIAS DE MANUEL DA CANLE (75)
.
Os libros dos Vedas, presentam baixo unha alegoría, Agní (o fogo) é o filho encarnado de Sawistri. O Sol (Sawistri) padre eterno, o filho foi concebido e dado à luz pola Virxem Maya, e têm como pai terrestre a Tewasti, o carpinteiro que fabrica a Suwastika, na cavidade do madeiro chamado madre, onde reside a Divina Maya, personificaçón da potência. Foi concebido pola operaçón de Vayu (o aire), o sopro do Spírito Santo, sem o qual o fogo non pode acender-se. É interesante a comparaçón deste mito, com o credo adoptado polas Igrexas Romanas: Creo em Deus Pai todo poderoso (Sawistri) criador do Céu e da Terra; e em Xesus Cristo seu único filho; luz de luz (Agní), que non foi criado senón enxendrado consubstancial ó Pai, que baixou do Céu; sendo concebido, e nasceu no seio da Virxem María (Maya), por obra do Spírito Santo, e que despois da sua morte subíu ó Céu. Creo no Spírito Santo (Vayu) que reanima a vida e que procede do Pai e do Filho, que é adorado e glorificado com o Pai e o Filho. A identidade é admirábel, somente mudam os nomes, e aínda que os nomes sexan diferentes non por isso deixan de expressar exactamente o mesmo. Pouco importa que a palabra Deus que substituíu a Sawistri, tenha um sentido abstracto, senón que non significa outra cousa que o expressado no seu sentido orixinal, a raíz de Dewa (o brilhante). O fogo nasce entón sobre unha colina, polo frote da Suwastika, afirma um himno védico. “¡Oh Agní! Fogo sagrado, fogo purificador, tu que dormes no bosque, que te elevas na chama brilhante; tu és a chispa divina, oculta em toda cousa e na alma gloriosa do Sol… Quando brota a primeira chispa da cavidade em que vive a divina Maya, cumpre-se a Natividade; essa chispa vivente chama-se o Filho. O Veda celebra em himnos de poesía deliciosa o nascimento da terna e divina criatura acabada de aparecer. Os antigos adorabam ós Corpos Celestes e todas as suas relixións están fundadas nesta base. Plutarco escribíu: No meio de todos os Astros roda o Sol, dominando pelo seu poder e grandeza, gobernando non somente a nossas estaçóns e os nossos climas, senón também ós Astros e ós mesmos Céus; el é a vida, ou melhor a alma do mundo enteiro, o princípio regulador, a principal divindade da Natureza. O César Juliano, discípulo dos noeplatónicos, expressaba o desexo de voltar despois da sua morte o seio do Deus Sol. Decía el: “Poida o Sol, quando a hora fatal me sexa chegada, conceder-me um fácil accéso a perto de sí, e a ser possíbel unha estância eterna com el”. Escribíu: “Eu creo pola fé dos sábios, que o Pai comum dos homes é o Sol”. Tal era a crença ordinária das postrimerías do Paganismo.
manuel calviño souto
Esta entrada foi publicada en
Uncategorized.
Ligazón permanente.