A PIRENAICA
.
Na minha aldeia muito tempo, só houbo um aparato de rádio, um Ondina com carcassa de madeira e um grande olho redondo, que aínda conservo como suporte para libros. Era a xanela aberta ó mundo, a voz dos milagres, o aluvión de cousas que vinham de lonxe. Unha noite, de madrugada escuitei na Ondina algo que me puxo a cavilar desde o enunciádo: “aquí rádio Espanha Independente, estaçón pirenaica”. Ó ver-me aparecer na cozinha, a minha nái levantou-se da cadeira, e apagou a rádio e mandou-me prá cama. O meu pai protestou e eu tardei três ou quatro días em saber por quê, aínda que non de todo. O meu, com a rádio, eran preferentemente os xogos de bola e as orelhas que cortaban os “toreros”. Rádio Nacional os domingos pola noite. E “Fiesta en el aire” ou “Cabalgata fin de semana”. Os Sábados, programas de concursos e cançóns que dirixía José Luis Pecker, que me gostava muito. Jose Luis Pecker perguntou-lhe unha vez a unha concursante que estava embarazada, tan embarazada que quase pare diante do microfone: “¿solteira ou casada?” Ó melhor foi um lápsus inocente e sem maldade, mas o marido subíu ó estrado e sacudiu-lhe ó Pecker um sopapo de órdago á grande. Por se acáso. Non se tinha ganhado unha guerra para andar-se com éstas brincadeiras. Por entón eu non sabía nem que tinha habido unha guerra. A última á que chegara a enciclopédia, fora a Guerra da Independência contra os franceses. A recente, a essa que se refería Rádio España Independente, estaçón pirenaica, tinha sido unha cruzada. A Pirenaica non me decía muito ou cousas que non entendía, mas era unha tentaçón excitante que comezaba a materializar-se ás doze da noite, a luz da casa apagada, só o olho do dial da Ondina acendido como unha lamparina. De entón, creio que me vem certa propensón aventureira á clandestinidade: a Pirenaica ás escuras, cerradas todas as portas e contraportas, xanélas, contras e quarteiróns; inaudíveis quase, mentras os meus irmans dormían e eu, o pequeno acurrucado entre meu pai e minha nái, escuitaba cousas sobre um tal Franco. E gostaba daquel ton violento, aqueles discursos e proclamas, aquélas promessas de liberdade e de xustiza. Nem a cara nem o silêncio dos meus pais me aclaraba nada. Creio que nunca soubem se meus pais eran de Franco ou non. Eran do silêncio, parece-me a mím. A minha nái relixiosa e crente a “machamartillo”; meu pai, solitário, descrído e amigo de tabernas. Morreron cedo, aínda que non tan cedo que non tivéra-mos podido falar daquélas cousas, sobre tudo quando eu era xá unha “lumbrera” latinista no seminário. O caso é que non chegamos a falar. Por algo que me contaron anos mais tarde, parece ser que meu pai era um liberal indiferente e minha nái unha mulher temerosa de Deus e da política. Quando chegou a democracía, e aínda antes, alguém foi ó meu lugar, com o conto que eu andava entre os “rojos” da “antí-España”. As mulheres que tinham conhecido a minha nái comentában lamentando-se: “¡ay si la Rosário levantara la cabeza…!” Ou sexa, que minha nái, non era seguro, a Pasionária. Non é este, sem embargo, o enigma que mais me preocupa de minha nái. O que me segue deixando perplexo foi o que me dixo quando saín de casa a correr mundos e conquistar a glória: “filho, que non che passe o mismo que a Quevedo”. E deu-me os últimos cinco duros que lhe quedaban, para que empezara a edificar o meu império. Um império de ruinas, solidón e clandestinidade, ao que logrei sobreviver de milagre. A minha nái cría, que eu iba ser um xénio da Literatura, de aí possivelmente essa afinidade quevedesca. Mais tarde, quando na “mili” estivem a punto de ser declarado desertor, a minha nái voltou ó de: “Filho, que non che passe o que a Quevedo”. Non sei se me passará o mesmo que lhe passou a Quevedo. Polo de pronto, xa me quedei coxo.
javier villán e david ouro
Esta entrada foi publicada en
Uncategorized.
Ligazón permanente.