A PIRENAICA

.

               Na minha aldeia muito tempo, só houbo um aparato de rádio, um Ondina com carcassa de madeira e um grande olho redondo, que aínda conservo como suporte para libros.  Era a xanela aberta ó mundo, a voz dos milagres, o aluvión de cousas que vinham de lonxe.  Unha noite, de madrugada escuitei na Ondina algo que me puxo a cavilar desde o enunciádo:  “aquí rádio Espanha Independente, estaçón pirenaica”.  Ó ver-me aparecer na cozinha, a minha nái levantou-se da cadeira, e apagou a rádio e mandou-me prá cama.  O meu pai protestou e eu tardei três ou quatro días em saber por quê, aínda que non de todo.  O meu, com a rádio, eran preferentemente os xogos de bola e as orelhas que cortaban os “toreros”.  Rádio Nacional os domingos pola noite. E “Fiesta en el aire” ou “Cabalgata fin de semana”. Os Sábados, programas de concursos e cançóns que dirixía José Luis Pecker, que me gostava muito.  Jose Luis Pecker perguntou-lhe unha vez a unha concursante que estava embarazada, tan embarazada que quase pare diante do microfone:  “¿solteira ou casada?”  Ó melhor foi um lápsus inocente e sem maldade, mas o marido subíu ó estrado e sacudiu-lhe ó Pecker um sopapo de órdago á grande.  Por se acáso.  Non se tinha ganhado unha guerra para andar-se com éstas brincadeiras.  Por entón eu non sabía nem que tinha habido unha guerra.  A última á que chegara a enciclopédia, fora a Guerra da Independência contra os franceses.  A recente, a essa que se refería Rádio España Independente, estaçón pirenaica, tinha sido unha cruzada.  A Pirenaica non me decía muito ou cousas que non entendía, mas era unha tentaçón excitante que comezaba a materializar-se ás doze da noite, a luz da casa apagada, só o olho do dial da Ondina acendido como unha lamparina.  De entón, creio que me vem certa propensón aventureira á clandestinidade: a Pirenaica ás escuras, cerradas todas as portas e contraportas, xanélas, contras e quarteiróns; inaudíveis quase, mentras os meus irmans dormían e eu, o pequeno acurrucado entre meu pai e minha nái, escuitaba cousas sobre um tal Franco.  E gostaba daquel ton violento, aqueles discursos e proclamas, aquélas promessas de liberdade e de xustiza. Nem a cara nem o silêncio dos meus pais me aclaraba nada.  Creio que nunca soubem se meus pais eran de Franco ou non.  Eran do silêncio, parece-me a mím. A minha nái relixiosa e crente a “machamartillo”; meu pai, solitário, descrído e amigo de tabernas.  Morreron cedo, aínda que non tan cedo que non tivéra-mos podido falar daquélas cousas, sobre tudo quando eu era xá unha “lumbrera” latinista no seminário.  O caso é que non chegamos a falar.  Por algo que me contaron anos mais tarde, parece ser que meu pai era um liberal indiferente e minha nái unha mulher temerosa de Deus e da política.  Quando chegou a democracía, e aínda antes, alguém foi ó meu lugar, com o conto que eu andava entre os “rojos” da “antí-España”.  As mulheres que tinham conhecido a minha nái comentában lamentando-se: “¡ay si la Rosário levantara la cabeza…!”  Ou sexa, que minha nái, non era seguro, a Pasionária.  Non é este, sem embargo, o enigma que mais me preocupa de minha nái.  O que me segue deixando perplexo foi o que me dixo quando saín de casa a correr mundos e conquistar a glória: “filho, que non che passe o mismo que a Quevedo”.  E  deu-me os últimos cinco duros que lhe quedaban, para que empezara a edificar o meu império.  Um império de ruinas, solidón e clandestinidade, ao que logrei sobreviver de milagre.  A minha nái cría, que eu iba ser um xénio da Literatura, de aí possivelmente essa afinidade quevedesca.  Mais tarde, quando na “mili” estivem a punto de ser declarado desertor, a minha nái voltou ó de: “Filho, que non che passe o que a Quevedo”.  Non sei se me passará o mesmo que lhe passou a Quevedo.  Polo de pronto, xa me quedei coxo. 

javier villán e david ouro

Deixar un comentario