Categorías
Arquivo
- Agricultura Alimentación Anonymous Arquitectura Astronomía Blogs para curiosear Bos desexos Cerebro Cine Darío e Breixo Economía Educación Frutais Futuro Historia Humor Indignados Libros Lingua Literatura Medios de comunicación Monte Comunal Natureza Poesía Política Procomún Publicidade Sidra Socioloxía Software libre Tradicións Viaxes Xadrez
Os nosos blogs
Arquivos mensuais: Febreiro 2018
DISCURSO ÓS NENOS DE CELEIROS COM MOTIVO DO DÍA DA ÁRBORE (2018)
¡¡Irmans, miles de anos vos contemplan!! Desde este povoado mineiro da “Idade do Bronze”, chamado da Bela Vista, antes rodeado de empalizadas de troncos pontiagudos, de casas de madeira e de pedras pequenas, com tectos de colmo ou de pedras. Á mán dereita as minas a céu aberto, ó sul o Río Uma farturento. Vou-vos falar de algo, que possívelmente nunca ninguém vos falou. Este é um lugar de “Pedras Falantes”. Pedras, que nos falan, e que guardan as marcas de unha Pátria antiga, unha civilizaçón, que apesar dos tempos transcorridos, permanece latente ainda hoxe, nas memórias das nossas xentes. Debruçado sobre estas “Pedras que Falan” o Druída, com os seus corninhos de metal, atentos, para entender a linguaxe segreda. ¿E, porque é capaz o Druída de falar com as pedras? ¡porque foi preparado para isso! O “Circulo” grabado sobre a pedra, representa, sobre todas as cousas a “Igualdade”. Todas as xentes son iguais! É o simbolo dunha “Civilizaçón Circular”, ou sexa, “Comunal”, contraposta a outro tipo de civilizaçón chamada “Piramidal” ou “Triangular”, cuxa é caracterizada pela “Xerarquía”, em guerra permanente, entre xefes e oprimidos, entre amos e escrávos. Com unha demêncial e obssessíva vontade por apropriar o inapropriável, e que xera um medo, e unha violência irracionais. Todos os “Multiversos Quânticos”, xiran em “Circulo”, as espirais galácticas xiran em “Circulo”, as estrelas da noite xiran, os planetas xiran, e as nossas vidas também xiran, morrem uns seres, e aparecem outros novos para a vida. Tudo xira em maneira circular. Apercebemo-nos, que dentro deste “Circulo”, há um animal totémico (um Cervo, Cernunus), um animal amigo, tutelar, que nos dá couros, carnes, e sangre. A sua carne, é a nossa carne, o seu sangre é o nosso sangre. Mas sobre tudo, dá-nos alegria, quando o vemos correr e brincar libre polos montes. O “Circulo”, grabado na dura pedra, tamém representa a “Irmandade”. “Tudo é de todos, e non é de ninguém” ¿Que quere isto decir? Pois, que non temos o dereito de apropriar-nos do que é de todos! Porque, quando marchemos, outros virán que o necessitaram para viver. Os velhos cuidaram e ensinaram os pequenos, os nenos transmiten ós velhos alegria e ganas de viver, que é o que mais necesitan. Despois, serán os nenos que cuidaram dos velhos, quando o necesiten. Así é a roda do mundo, e así xiran as nossas vidas. O “Circulo” representa a “Rotaçón dos Trabalhos”. Todas as xentes, tenhem que trabalhar em tudo! ¿Para que é así? É, por variados motivos de ordem vital! Primeiro: é para que o trabalho non embruteza a alma das xentes. Segundo: para que quando alguém morra, na guerra ou na doença, axa outras xentes xá preparadas para ocupar o seu lugar. Terceiro: fai-se menos penoso trabalhar em tudo, que nunha só cousa, mas principalmente, porque as xentes tornan-se mais completas, e com um forte sentido de conxunto. A “Irmandade Circular Comunal”, obriga a que as xentes trabalhen em “Comum”, e para o “Bem Comum”. Entón, xuntos, a eficácia aumenta grandemente. O trabalho resulta mais levadeiro, e acaba por convertir-se nunha fésta colectiva, e num absolucto disfrute mútuo das presenças. Vou-vos por um exemplo, com um dos últimos testemunhos da eficácia do mundo “Circular Comunal”, que foi o “Rebanho Comunal” de Uma: logrou chegar até ós nossos días, acordo-me, como ó romper da aurora, os animais desde os seus cortelhos, se ian incorporando a unha riáda de centenares de cabras e ovelhas, que percorrian a rua central da aldeia, caminho do “Monte Comunal”. Em vez de cada vecinho, andar todos os días, com as suas quatro ovelhas, só tinha que ocupar-se destas um día por mes, quedando os demais liberado para outras tarefas. Normalmente, só ia unha pessoa maior, acompanhada por dous ou três pequenos, pertencentes a duas casas, por día de pastoreo. Esta laboura, insignificante, proporcionava ás xentes unha enorme riqueza, em leite, em carnes, lán e couros, e incluso era um seguro contra a fame, porque á noite, comias unhas sopas de pan com leite de cabra recén munxidas, que te deixava pancho. Ó cair da tardinha, o rebanho voltava do monte a galope, e eran os próprios animais que se separavam do rebanho comum, e entravam polos cortelhos a dentro desfrechados, para tomar o “mimo”, que costumava ser, espigas de milho, cereais (Corn-Floques), farinha, ou pondons. Lamentavelmente, acabaron por ser prohibidos, contra toda razón, pois a independênca das xentes, era mal vista, pela “Civilizaçón da Pirâmide”, que tinha outros negócios em vista. Non obstante, tal como esta “Pedra Parideira” da Bela Vista, o mundo seguiu alumbrando xentes, que guardan escondidos nas suas memórias o segredo das “Pedras que falan”
a irmandade circular comunal
Publicado en Uncategorized
AS MEMÓRIAS DE MANUEL DA CANLE (28)
Vésperas a Fornelos. Salvaxe. O día 27 de Maio de 1911, levantei-me polas oito da manhán, bastante despavorido, e acto seguido, experimentei que non estaba natural, cargando-me a forza do sono, que nem tinha vontade de comer, nem apetito. Nessa noite tivera um sonho com o Furudo, que por se me ter esquecido várias partes importantes, non apontarei ningunha. O 28 tivem unha dor de cabeza, e non podía respirar polo naríz, e logo deitei-me. Polas três da manhán vem o Spírito inmundo inquietar-me, facendo-me gritar muito alto e chamar pola minha nái em alta voz, toda a noite estivo causando-me sonhos malos e inquietos, e non me deixou dormir nem descansar, e non puidem dormir senón sobre a manhán, isto durou dez días. O día 10 de Xunho eu e Avelino da Flora, fomos ás vésperas a Fornelos, ó sair da festa, ós cinco minutos, eu tan cheio estaba de bruxaría, que até as raparigas escapaban de xunto de mim, sem decir nada, nem lhe tocar na flor do vestimento, tan sequera cheguei a por o pé no baile. O 12 de Xunho de 1911, tiven unha visón que me esqueceu, despois de me ter molestado o tal Spírito, e as desgarradoras penas eran inumeráveis, mas non sabia porque. O día 13 e 14 de Xunho, fún acometido por sonhos malos, polo día saín à xanela com o pensamento no meu ente querido (Pra…), da qual xa non tinha esperanza… tinha pensado ir outra vez a Lisboa, e dalí embarcar. O 13 de Xunho, sonhei que estava nunha casa, sonho: andava com unha rapariga, que non conhecia, seguido chegaron outras raparigas das quais só conhecia unha (Piancha), estas, foi por os olhos em mim, e eu nelas, dixem à que eu traía – vamos -, ó chegar à carbalheira, dei-me conta que chovía, e torna-mos a onde estávamos, e puxemo-nos a beber vinho, do qual eu lhes oferecin, e depois de momentos vín unha estrela, que se ouxo desta forma: com a ponta mais fina dirixia-se à terra com grande velocidade, e logo desdobrou-se em três, nesta forma (. o O). De seguida começou um terramoto, a terra andava ó redor, como se se fosse virar, a xente escapaba e caía, eu quedei agarrado ás tábuas dunha casa, entre as tábuas había rexas que permitiam ver o que passava fora. Logo comezaron as estrelas a cair por terra, desde unha altura de oito metros até ós Astros, non se vian senón estrelas em revoluçón e em grande quantidade, eu larguei a fuxir e logo se me figurou que iba parar no meio do caminho. Entón minha nái puxo-se diante de mim e bailou três puntos, e eu mofei-me dela e parou, indo diante de mim, momentos despois cesou a Visón. Aparecin eu dentro do Eido, e vexo vir unha mulher coxa, dixen-lhe unhas palabras, e despois despertei, encontrando-me envolto nas velhas mantas da minha casa.
manuel calviño souto
Publicado en Uncategorized
QUE NADA SE SABE (10)
¿Que direi, pois, que non sexa suspeitoso de falsidade? Porque para mim todas as causas humanas son suspeitosas, e sem ir mais lonxe estas mesmas que estou escrebendo. Mas non calarei. Proclamarei libremente ó menos isto: que non sei nada. E isto para que non te esforzes em ván buscando a verdade com a esperanza de poder possuíla claramente algúm día. E se despois me ponho a discutir xunto com os demais algo do que há na Natureza, suposto o que acabo de decir, fíate, se queres, mas non é xá assunto meu. Pois tudo é vaidade, decia aquel sapientíssimo Salomón, o mais douto de quantos em tempo passado confíou ó nosso recordo, o que claramente demostram as suas obras, entre as que obstenta a primacía aquel librinho de ouro chamado “Eclessiastés o Predicador”. Mas voltemos à ciência. Mais adiante, onde trato do modo de saber, mostrarei que levou a Aristóteles a disertar tantas veces e tán amplamente sobre a trabaçón das palabras, que o fixo inventar aqueles universais, e mostrarei também se podemos saber algo sem tudo isso. Por de pronto, del non se saca ciência algunha. Fixa-te: a ciência obtem-se por demostraçón. ¿E que é demonstraçón? Um sonho de Aristóteles, que non é diferente da “República de Platón”, do “Orador de Cicerón”, do “Poeta de Horácio”. Non há ningunha em ningunha parte. Certamente el a describíu com discurso bastante prolixo, mas nunca proporcionou ningunha, nem ninguém despois del; e se non, proporciona-ma tú, manda-ma. Non a teis, xá o sabia. Mas nunca compuxo siloxismos alguém, mais que quando ensinou a construí-los, e entón non o fixo com termos significativos, senon com os elementos A, B, C…, e isto ainda com dificuldade. Porque se tivera usado termos significativos, nunca tería rematado a obra. ¿Para que servem, pois, estes siloxismos? ¿Por que se esforzou tanto em ensiná-los? ¿Por que, despois del, tanto se esforzan ainda os demais? Ó escrever non os usamos, nem sequer el. Ningunha ciência se logrou por meio deles, e incluso muitas se perderon e perturbaron por sua causa. Ó argumentar e ó disputar, satisfeitos com a mera consequência, usamo-los todavía menos, pois de outra maneira a disputa xamais terminaría e sempre havería que estar litigando em torno á reducçón do siloxismo a um modo, a unha figura, em torno á conversón e a outras infinitas nimiedades. Incluso alguns estúpidos o fán hoxe e negan tudo o que non esté posto em modo e figura. Tán grande é a sua estupidez, assim como a subtileza e utilidade desta ciência siloxística, que, se esquecem por completo das cousas, e se dedican ás sombras.
francisco sánchez
Publicado en Uncategorized
EM NOME DE GUILLADE (HISTÓRIA)
A orixem da Vila de Pontareas está nunha feira mensual que lhe concedeu Fernando o Católico a Garcia Sarmento de Soutomaior, para desenvolver no couto dos Canedos, o 28 de Março de 1483. Desde entón, a poboaçón medrou rapidamente e, num documento de 1577, xá figura o seu tratamento de Vila. A súa situaçón estratéxica fixo que se convertira num lugar de passo obrigado para intervir nos sucessos bélicos do sul da província. Tamém nesta zona tiveron lugar importantes loitas entre os partidários de Isabel a Católica e Xoana a Beltranexa. Durante o “Antigo Rexíme”, as aldeias que conformam o Concelho pertenceron à província de Tui e estaban divididas entre as xurisdiçóns de Sobroso, baixo o domínio do marquês de Sobroso, do conde de San Román e doutros senhores; Oliveira, senhorío do bispo de Tui e doutros senhores: e Salvaterra de Miño, dependente do conde de Salvaterra e algunha aldeia compartida co marquês de Valadares e com outros. Coa proclamaçón da Constituçón de 1812, que supuxo a substituçón do rexíme senhorial e o estabelecimento dunha administraçón municipal, fundando os Concelhos de Guláns e Pontareas. Em 1823 produciu-se a derrogaçón da devandita lei polo rei Fernando VII, polo que se suprimiron estas demarcaçóns e se restaurou o rexíme anterior. A definitiva consolidaçón de Pontareas como Concelho cos limites actuais produciu-se em 1835 e, desde entón, non sufriu modificaçóns no seu território.
alberte reboreda carreira
Publicado en Uncategorized
NIETZSCHE (MÁSCARAS) (3)
Depois de um capítulo biográfico, emprende-mos um percurso pela filosofía nietzschiana, graças a unha série de máscaras. Nietzsche, decidido a fazer de si mesmo unha personaxem filosófica única, foi um mestre do disfarce. “Tudo o que é profundo ama a máscara”, disse. O seu enorme bigote, como refere Deleuze, deve ser entendido como unha primeira mostra da sua propensón para mascarar-se. O livro estructura-se, concretamente, a partir de três máscaras ou personaxens: Dioniso, Zaratustra e o Anticristo. A primeira máscara serve ao xovem Nietzsche para se adentrar na antiga Grécia e, a partir daí, realizar unha crítica demoledora da cultura moderna. Assim, o capítulo dedicado a Dioniso apresenta as chaves da sabedoria que a obra da arte tráxica foi capaz de transmitir ao povo grego. Para Nietzsche, este tipo de sabedoria é valioso porque, ao contrário do conhecimento científico-racional, trata da dimensón “dionisíaca” e problemática da existência. O capítulo seguinte ocupa-se de um enorme acontecimento: “Deus morreu”. Para Nietzsche, Deus representa a “metafísica”, a maneira de pensar que domina a cultura occidental há dous mil e quinhentos anos e que nos arrastou para unha situaçón de “nihilismo”. O profecta Zaratustra será quem nos vai indicar como superar a metafísica e o nihilismo, graças à doutrina do “eterno retorno” e ao anúncio do “super-home”. O último capítulo é dedicado ao Anticristo, a máscara com que Nietzsche apresenta o seu proxecto de “transmutaçón de todos os valores”. Este proxecto baseia-se nunha concepçón da vida como “vontade de poder”, unha nova maneira de entender a condiçón humana que nos obriga a repensar a nossa relaçón com a linguaxem e com o próprio corpo. A transmutaçón nietzschiana começa por desmontar todos os valores morais, através das ferramentas do “perspectivismo” e da “xenealoxía”. Após esta labor, Nietzsche defende unha moral aristocráctica como alternativa aos valores cristáns e igualitaristas. Estas três personaxens seguem unha certa lóxica temporal e podem identificar-se com as correspondentes etapas na obra de Nietzsche: Dioniso seria o seu disfarce de xuventude, Zaratustra. o da maturidade, e o Anticristo, o da sua apoteose final. No entanto, o filósofo utiliza frequentemente estas três máscaras de modo indistinto, e, por isso, ao longo deste texto, serán também, em grande medida, intercambiáveis. Afinal de contas, os milhares de páxinas que Nietzsche deixou escritas bem podem ser interpretadas como sucessivas variaçóns em torno de um único tema: o amor à vida, Dioniso, Zaratustra e o Anticristo son três máscaras sob as quais Nietzsche tenta combater todas as ideias que retiram valor à vida no nosso planeta. Três máscaras que sintetizam o esforço colossal de um home para conseguir que o pensamento sexa capaz de acolher a pluralidade, o devir, a contradiçón, o caos e o acaso.
toni llácer
Publicado en Uncategorized
AS MEMÓRIAS DE MANUEL DA CANLE (27)
Unha Visón. Sonhei que vinha dunha festa com outro individuo que non conhecia, baixei por unha costa abaixo, e encontrei-me num pozo sem saída, e nel estaban dous individuos, que non conhecin. Ó sair deste, encontrei-me com o Sr. Cura Val, que ó momento iba facer-me unhas bendiçóns, onde eu cheguei a porme de xoelhos, mas de repente chegou pola porta do quarto unha individua (Pepa de Viñó) vinha vestida de branco e sem pedir permiso, puxo-se com nós, e ó momento eu exclamei: Oh! Isto non está bem! E esqueceron-me algunhas partes da Visón, sei que terminou a paus nestes, e em dous mais que estaban por alí. Todos fuxiron para outro quarto que estaba cheio de xente, na porta unha mulher feia muito gorda, como que facía hachas, a qual me impediu a entrada, eu dava-lhe paus e, ela quieta como se non lhe doera, por fim entrei, dando unha ráfaga de paus, que cheguei a ver o sangre dalguns. Eu desfixem toda aquela comitiva na que andava o Sr. Cura Val. O segundo día levantei-me polas quatro da manhán, e a dor de cabeza aliviou-se-me, o corpo mais agosto e mais lixeiro. Outra Visón. Despois de transcurridas algunhas horas, acendín o lume, almorcei, acto seguido tentou-me um sono assombroso, e deitei-me na cama vestido: sonhei que eu iba a um sítio casa do Rei, e ó Rei tinha-no corrido e querian-me por a mim de Rei, e eu choraba porque non queria. Cheguei a um coto muito alto, eu mirei para um lado que estaba muitíssimo deladeiro, muitos trabalhadores que num instante devoraban o trabalho; acto seguido vem o meu amo o Fadista e, fún trabalhar um pouco; despois vem unha mulher, alta, branca, corpo delgado, vestida de senhorita, e non era fea – dixo o meu amo, sabes a quem lhe vou falar?- Mira prá lí, dixeron os trabalhadores, ¡É a irmán do Rei! O meu amo começou a decir-lhe algunhas palabras, eu estaba com medo de me sentar xunto dela, e logo, decia-se que era a irmán do Rei, entón por fim dixem-lhe algunhas palabras, que logo me esqueceron, pois iba xá distante uns seis ou sete metros. Quando por ela passou Rosa de Viñó e a sua filha, esta começou a sinalar com o dedo prá sua nái decindo unhas frases, que non me recordan, e ambas se sentaron xunto de mim, e transcurridos alguns minutos de charla, entrei eu e sua nái, e encontrei que me iba deitar, entón, vin que estaba unha mulher comigo (despida) que non conhecin, polas sinais arriba descritas, parecia ser a que se dixo irmán do Rei, decindo-me unhas frases e mirando-me prás costas, e non cheguei a tocala; despertei, mirei pró relóxio e eran as sete e quarenta da manhán.
manuel calviño souto
Publicado en Uncategorized
SOCIALISMO E CAPITALISMO SON IGUAIS SE SE TORNAREM REXÍMES DIRIXISTAS.
O socialismo e o capitalismo edificaram-se como sistemas que minimizam o “desexo”, a carga libidinal que motiva a acçao humana, a qual se reprime nas sociedades de controlo exaustivo das vidas. O erro do capitalismo é igualar “desexo” e “consumo”, e reduzir outras esferas muito mais importantes da vida humana. Deste modo, muitos indivíduos rexeitam o sistema de vida imposto e sentem-se como autênticas anomalias dentro do esquema de vida pensado para eles: “educar-se para trabalhar”, “trabalhar para consumir”, “consumir para ser feliz”. Por isso, reclama-se a relevância de libertar o desexo além da prisón da lei do valor de troca, do fetichismo da mercadoria, onde a felicidade se entende a partir da posse de obxectos materiais. Porém, Lyotard, cuxo obxectivo principal é a libertaçón do desexo, tropeça com unha possível aporia: para que o nosso modelo de vida suxerido non se torne um absolucto igualmente autoritário, a sua alternativa (aquela que accionar o desexo) deve ficar definida de unha forma abstracta e imprecisa. Portanto, com base nisso, é possível colocar questóns como as seguintes: ainda podemos confiar nas organizaçóns políticas? Será que unha política de esquerda (entendida como antiautoritária, emancipatória, libertária, etc.) non acaba por ser opressiva ao articular-se num determinado rexime normativo? Está condenada a desaparecer “a política de esquerda” para evitar trair-se a si própria? Esta dificuldade leva o filósofo françês, em textos como “Nanterre, aquí, agora”, a suxerir a necessidade de articular acçóns non programadas, expontâneas, do “acontecimento” (um “relâmpago” que modifica o destino do espaço-tempo estabelecido), que, na práctica, leva a defender unha revoluçón interminável e contínua, o que promove unha estabilidade instável de um sistema litixioso que, permanentemente em desacordo se pon em xogo revelando as formas autoritárias de ser, pensar ou comportar-se. A organizaçón racional, o cálculo, a previsón, como práctica revolucionária, integra as estratéxias mais reconhecidas dos sistemas disciplinares de que pretende escapar. Portanto, a lóxica revolucionária deve ser imprecisa, difusa, disposta a actuar em qualquer momento ou lugar. A partir destes obxectivos expostos esquemáticamente, devemos entender o fundamental de Lyotard , que associa Marx e Freud revendo as suas concepçóns de maior relevo. A metodoloxia de investigaçón que se suxere para o estudo de Marx e Freud, e a partir de agora para todos os seus temas de reflexón, non poderá ser nem a científica de cariz positivista, nem a dialéctica determinista (que subxuga tudo o que existe num processo unitário), unha vez que estas pretendem encontrar a verdade obxectiva que explica os fundamentos, as essências ou as características necessárias do seu obxecto de estudo. Esta actitude aproxima a ciência da relixión, pelo que verdade e dogma ficam estreitamente ligados. Por isso, propon-se, por outro lado, levar a cabo unha “deriva”. Só assim lhe parece possível escapar á lóxica do poder-saber.
teresa oñate e brais g. arribas
Publicado en Uncategorized
DERIVA HISTÓRICA (MÂMOA Nº 7).
xacimento arqueolóxico ga36042060
MÂMOANº7 DAS CHANS DO CAMPO DO MOURO
As melhores vistas para unha noite sem luar, desde ela se depara um espectáculo soberbo do universo. É a mais avanzada de todas, xa está rodeada por um souto de castanheiros, que medran com um ritmo acelerado, quando em primavera brotan as folhinhas novas, é um encanto passear por debaixo delas. O lugar, está feito a propósito, para grandes celebraçóns nocturnas, onde unha enorme mesa rodea o crácter da mâmoa, e os xabalis do Campo do Mouro assados no espeto, triscan regados com limón, como se foran frangos dos Pirús.
a irmandade circular
Publicado en Uncategorized
QUE NADA SE SABE (9)
Vas decir: imponhamos novas denominaçóns. De acordo. Saberemos, pois, entón que esta palabra significa isto. Falso: non sabes que é “palabra”, non sabes que é “isto”, non sabes que é “significar”; logo non sabes que esta palabra significa isto. Probo a consequência: em efeito, ignoradas as partes, se ignora o todo. Mas tú – como eu – ignoras as partes, e também o todo: logo nada sabemos. ¿Porque entón tú, sendo um ignorante, nos abrumas a tí e a mím – que tamém o son – com a supina ignorância das palabras, que tú, sem embargo, chamas ciência subtíl, e com um obscuro fárrago, que é todavía ignorância maior? Dirás: para aparentar que sei! Mas sucede o contrário, pois mentras cacareas falsidades e ridiculeces, proclamando, com tudo, que sabes muito, eu suspeito que és absoluctamente ignorante, ó non saber que non sabes nada. Porque, se tal souberas, suspeitaria que és enganador e embusteiro, ó manifestar que sabes muito. Esta é a única cousa que sempre recabei de alguém – e así o fago agora – por cima de tudo: que se diga de verdade se sabe algo bem? Sem embargo, nunca o encontrei, a non ser aquel sábio e íntegro varón que foi Sócrates ( ainda que os chamados pirrónicos, académicos e escépticos afirmassem também o mesmo xuntamente com Favorino ), que “só sabía isto: que non sabía nada”. Somente por este dito o considero eu doutíssimo, ainda que todavía non se tenha satisfeito de todo a minha mente, posto que el ignorava também isso, igual que as outras cousas. Mas sucede que, para aseverar mais firmemente que non sabía nada, dixo que só sabía aquilo. Por isso, como nada sabía, nada quixo escreber para nós. Frequentemente sinto eu a tentaçón de fazer o mesmo.
francisco sánchez
Publicado en Uncategorized
AS MEMÓRIAS DE MANUEL DA CANLE (26)
Segunda Concubina. O once de Febreiro de 1911 fún a Ponte e encontrei unha rapariga (Manuela) e den-lhe de comer e despois vem comigo até ás aforas de Ponte, ali…….. despois sonhei com unha nena (Mar) que estava com ela a….. o Spírito malo, non cesaba de me molestar. O ano de 1911 fún à festa das Angustias e bailei com Generosa da Portela, e dixem-lhe se queritur despossara mécum, dixo que sí, despois marchou, e non se fixo mais polo dito. Eu enseguida me encontrei com unha mulher coxa, e alá sonhei o seguinte. Visón. Estava num sítio extranho, falando com algunha xente que non conhecia, e non sabia se alí darian pousada, vin um home vestido de preto, pronunciando unhas frases que se me esqueceron, e facendo xestos indecentes. Eu levantando a vista ó Céu vin o Sol que iba com asas, ás seis da tarde, parecendo estar algo encoberto. Dixen eu com vivo pranto, vou consultar (C.), mas pareceu-me tarde, e seguin, mas non se me representou mais nada. Enfermedade. Desde o día 23 de Abril que me começei a sentir de mala maneira, até à data do três de Maio de 1911, que me sentin com fríos, tremor de queixos, fraco de forzas, cansado, sonhos temíveis, sem vontade nenhuma de comer, sem memória, aturdido da cabeza, inchado, com revoluçón de aire na barriga, etc… Visón. O meu ente querido… Estando eu xunto duns regatos, que facian partes rectas, curvas, e quebradas, falei com unha nena, acto seguido virei-me para o outro lado, agarrei um ferro parecido a um coitelo, decindo eu, “mira que pica”, acto seguido, vexo que o ferro estava nas mans da que fora meu ente querido (Prª da Pa), e por espaço de cinco minutos estivem com os meus olhos fixos no rosto dela, e ela em mim, dixem-lhe mais palabras, que me esqueceron e ela non respondia nada, despertei e levantei-me com unha pena desgarradora. Todo o día andei despavorido. Sybila. O 21 de Maio de 1911, sentindo-me com unha dor na cabeza fai alguns dias, pola manhán fún a Mondariz, e vinhem por Queimadelos (Srª Tsa) e encontrei-a doente… de noite tivem outra visón.
manuel calviño souto
Publicado en Uncategorized
NIETZSCHE (O SUPER-HOME E A VONTADE DE PODER) (2)
Após unha vida em que quase non obteve reconhecimento, Nietzsche morreu em 1900, data simbólica que abre passaxem à sua indiscutível influência no Occidente durante todo o século XX e o que xá decorreu do século XXI. A sua marca é visível, obviamente, na filosofia contemporânea (em Wittgenstein, Heidegger, Foucault e num interminável etc…), mas também na arte (em Kandinsky, Joyce, The Doors…), na política (na apropriaçón ilexítima das suas ideias por parte do fascismo italiano e alemán, por exemplo) e na cultura em xeral (Nietzsche é considerado um dos pais do pós-modernismo, a corrente de pensamento dominante há xá algunhas décadas). Paralelamente, alguns dos conceitos nietzschianos (como o super-home ou a morte de Deus) propagaram-se além das faculdades da filosofía. E, no entanto, perante semelhante popularidade, alguns de nós non conseguimos evitar franzir o sobrolho e perguntar: o que aprendemos realmente do seu pensamento? Ter-se-há cumprido o vaticínio do próprio Nietzsche, que se considerava um pensador necessariamente póstumo, condenado “ao manhán e ao despois de manhán”? Non será, por outro lado, que o seu êxito se deve – como diria Cioran – a “um mal-entendido”?
toni llácer
Publicado en Uncategorized
EM NOME DE GUILLADE (A ESTÁTUA DO CRISTO)
.
A estátua do Cristo de Guillade, seguindo a fonte de informaçón popular, representada neste caso por José Maria Guiráldez Montero (Arrasta), e Manuel Gregores Carballido (Manuel da Malagena). É unha valiosa obra de escultura, feita pelo famoso mestre José Cerviño Garcia, natural de Cotobade (1843-1922) e afincado por muitos anos na vila de Pontareas. Parece ser, que um panteón do cemitério de Guillade, e outro de Celeiros, son do seu cunho. A estátua, foi realizada em madeira de um castanheiro centenário, comprado na aldeia de San Mateo de Oliveira. Sendo rematada no seu talher de Pontareas, e posteriormente transportada até Guillade num carro de bois do país. A imaxe foi recibida com bombas e repicar de campanas, apenas divisada no alto da Sorreira. Contan os maiores, que deu lugar a unha das mais celebradas festas relixiosas de sempre. Foi arquitectado, tanto para ser levantado na cruz, como para descansar na sua urna dourada, tal vez, para celebrar o antigo rito da Sexta Feira Santa, quando se baixava da cruz para ser depositado “in sepulcrum”, e posteriormente sair no carro cerimonial na procisón do Santo Enterro. É unha das relíquias mais importantes da aldeia, xunto com a estátua de pedra da virxem das Angústias, xá desaparecida pelos curas.
a irmandade circular
Publicado en Uncategorized
DERIVAS: (A QUESTÓN DO CONXUGAR MARX COM FREUD.) DESEXO (VIII)
No caso de ser necesário um pouco de história, a deriva começou para min no início dos anos cinquenta, quando embarquei na nave desses loucos que editaram a revista “Socialismo ou Barbárie” e o xornal “Pouvoir Ouvrier”, e que naufragaram ou fizeram escala nos anos 64-66, após quinze de navegaçón em alto-mar. Como é costume, a nossa divagaçón era toda ela sabedoria; encontramo-nos cada um por seu lado, aproximadamente ao mesmo nível no movimento de 68, que nos parecia fazer e dicer em grande aquílo que tinhamos esboçado em palabras e acçóns em miniatura e pós premoniçón, e que inventou, contudo, muito mais cousas belas em que nós nem sequer tinhamos pensado. Os membros de “Socialismo ou Barbárie” passam a desenvolver individualmente, cada um a sua própria produçón teórica, sem deixarem de ser radicalmente críticos com o capitalismo, que continua a ser considerado um rexime que non só reproduz unha persistente desigualdade económica como ainda ampara e promove um modo de vida que regula totalmente as existências. Este segundo elemento torna-se essencial para Lyotard, dado que ao analisar o control do “desexo”, encontra-se como forza que palpita em toda a actividade humana os mecanismos que permitem a ordenaçón e as disciplinas sociais. Segundo o pensador francês, as formas de exploraçón capitalistas non devem ser unicamente localizadas ao nível da produçón, quer dizer, na esfera do trabalho, a alienaçón estende-se antes á totalidade das estructuras sociais. Esta crítica, central para as reivindicaçóns elaboradas no contexto do Maio de 68, estende o seu campo de acçón a unha grande quantidade de questóns ás quais unha teoría revolucionária deve responder, se quiser dissolver o basto catálogo de repressóns que a difusón do capitalismo acarreta (que xá non é visto só como um sistema económico, mas como um estílo de vida total, com os seus valores, normas, conductas aceites, e cuxa força maior é a instruçón de um tipo de subxectividade assimilada por tal sistema, unha subxectividade que, alêm disso, lutará ferozmente pela sua reproduçón). Para responder ao control instaurado pelo capitalismo, unha das principais estratéxias a desenvolver será a edificaçón de unha forma alternativa de existência que evite o economicismo, unha vez que é considerado o esquelecto subxacente ás diversas prácticas que articulam o tipo de vida capitalista, cuxa moral têm como referentes básicos a competictividade, a rentabilidade e a felicidade através do consumo ilimitado de obxectos. Lyotard, por seu lado, defende a necessidade de inverter esta equaçón, e considera que o capitalismo (apesar da liberdade que diz defender, non é por acaso que a filosofía com que se xustifica é o liberalismo) se constituiu como unha estructura carcerária, tendo em conta o seu poder para regular totalmente as nossas vidas. Efectivamente, a cousa mais perigosa do capitalismo é a sua capacidade para se constituir como a “sociedade da planificaçón total das existências”, construindo um modelo de vida em que a possibilidade de decidir sobre os fins que devem conduzir a sua vida é arrebatada ao ser humano, xá que están todos totalmente submetidos ao primado do ciclo produçón-consumo, o que estabelece audazmente unha estructura universal de opressón e repressón das melhores qualidades humanas. Para o filósofo francês, o economicismo, o cientificismo instrumentalista e o materialismo son estructuras que facilmente se transformam em formas autoritárias ou em mecanismos que, embora possam implicar um maior bem-estar material, provocam miséria, ao impossibilitarem o ser humano de ser capaz de decidir por sí próprio acerca do que realmente quer; trata-se agora, portanto, de subverter tal situaçón “reapropriando-se do mundo”.
teresa oñate e brais g. arribas
Publicado en Uncategorized
AS MEMÓRIAS DE MANUEL DA CANLE (25)
Carpinteiro. O 4 de Agosto comecei a trabalhar de carpinteiro com Gomez ganhando cinco reais a seco. O día 7 fún ó rosário e encontrei o Senhor Cura Val, falei com el e dei-lhe três pesetas. O 20 de Outubro de 1910, fún trabalhar prá Encostada (Tafula) e como andava com a lagareta emborrachei-me, e á noite encontrando unhas poucas de putas criticando, dem um sopapo sem querer, e ó fim sái que era da Pucha, e, á noite o Spírito inquietou-me, e escangalhei um relóxio. Visón. O 22 de Novembro de 1910, vim o inferno, eran unhas chispas que saían pola terra e dirixiam-se muito alto ó mesmo tempo andavan polo chan a toda présa, mo meio estava o Senhor Val e variada xente com el, ouvin unha voz que dixo – Ah! O inferno -, despois sem saber como nim por onde, aparecín na cidade de Lisboa, avistando um altar e uns poucos de Santos e flores. Tremor de terra, O 24 de Novembro, pola hora das 11,20, estando eu a coser uns pantalons, sentín estalar as rípas da casa e cair barro das paredes, e sentindo um zumbido que se introducia vagarosamente nos ouvidos dos mortais, sem saber donde vinha, aflixiu-me ver a parede da casa movendo-se e saín á xanela, e entón souben que era um tremor de terra. O meu ente querido. O día 1 de Xaneiro levantei-me muito cedo e fún a Fornelos (Adivinho), eu havia días e semanas que tinha falado com Preciosa do Pachugo, sei que nesse día, me dirixía eu para Ponte e fún polo Garamil e mais abaixo andava o meu ente querido colhendo toxo com outras mais, eu neste tempo ia mil vezes xunto do adivinho (Caraxera) que me daba unhas purgas pra tomar. O día 20 de Xaneiro fún ó Serán e dancei duas veces com ela, ó momento unhas nenas, non sei que lhe dixeron, que ela xa non queria falar comigo, e quando saímos do Serán ela fuxiu prá casa. Noutra noite, mostrou-se-me muito indiferente, e fuxidia, e quando estava dentro do Serán escondia-se detrás das outras xá mencionadas, e cubrindo o rosto. O día 17 de Febreiro de 1911 tinha mil sonhos, mas esqueciam-se-me ó despertar, polas 12 da noite deu-me uns calores amorosos que era impossíbel resistir.
manuel calviño souto
Publicado en Uncategorized
















