Categorías
Arquivo
- Agricultura Alimentación Anonymous Arquitectura Astronomía Blogs para curiosear Bos desexos Cerebro Cine Darío e Breixo Economía Educación Frutais Futuro Historia Humor Indignados Libros Lingua Literatura Medios de comunicación Monte Comunal Natureza Poesía Política Procomún Publicidade Sidra Socioloxía Software libre Tradicións Viaxes Xadrez
Os nosos blogs
Arquivos diarios: 27/12/2017
O SER HUMANO É BIDIMENSIONAL, VIVE NA VONTADE E NA REPRESENTAÇÓN (46)
NON DISTINGUE ENTRE CORPO E ALMA OU MENTE .
Schopenhauer é monista ou antidualista na sua visón do corpo e do seu princípio de animaçón ou enerxia. Non distingue entre corpo e alma ou mente, mas expón um contínuo indivisível corpo-vontade. A vontade non é algo que primeiro desexe e depois orixine um movimento ou unha pulsón no corpo. O querer é a dimensón interna da acçón ou pulsón, non é unha causa temporalmente ou loxicamente anterior a elas. A acçón do corpo tem dous aspectos: um interno (o que recebemos na nossa representaçón cerebral, xá ao nível do fenoménico). Mas estes dous aspectos formam parte de um único feito. A consciência está no cérebro (corpo) e non pode existir fora dele: quando o corpo perece, a consciência individual desaparece. A razón como funçón cerebral responde a necessidades biolóxicas, físicas. Este monismo é decisivo para compreender a filosofia schopenhaueriana. O querer é ao mesmo tempo físico e metafísico, o corpo físico é vontade metafísica. O aspecto físico coloca o ser querente (corpo) no plano fenoménico, o aspecto do desexo coloca o ser corporal no plano numénico. Ambos os aspectos se coimplicam, pressuponhem-se, están correlacionados um com o outro, como o están também o suxeito cognoscente e o obxecto conhecido. Assim toda a acçón do corpo é um acto de vontade, mas non no sentido em que haxa unha relaçón causa-efeito entre o segundo e o primeiro; a vontade non ordena (como causa) que o corpo realiza unha acçón (como efeito), a vontade (o querer metafísico) está em cada acçón do corpo. Se existisse unha relaçón de causalidade, poderiamos pensar a vontade, mas ao pensá-la regressaríamos (pelo buraco do verme) ao âmbito da representaçón, xá non a experimentaríamos directamente. O suxeito vive-a de um modo muito distinto. (…) O ser humano é bidimensionalidade, vive na vontade e na representaçón. É, para si mesmo, vontade e representaçón.
joan solé
Publicado en Uncategorized


