Categorías
Arquivo
- Agricultura Alimentación Anonymous Arquitectura Astronomía Blogs para curiosear Bos desexos Cerebro Cine Darío e Breixo Economía Educación Frutais Futuro Historia Humor Indignados Libros Lingua Literatura Medios de comunicación Monte Comunal Natureza Poesía Política Procomún Publicidade Sidra Socioloxía Software libre Tradicións Viaxes Xadrez
Os nosos blogs
Arquivos diarios: 11/12/2017
AS MEMÓRIAS DE MANUEL DA CANLE (6)
Aproximandose o três de Abril Páscua de Ressurreiçón, polas três da tarde, chegou o nosso amantíssimo Jesus em máns de “supercheros”, dando as misteriosas visitas, estava a minha nái convalescente e tinha unha peseta, e eu tinha outra, mas como nos facia falta, e também non chegaba non lhe puxo dinheiro á Crúz, eu sain para detrás da casa e non biquei a Crúz, mas puxem-me a escuitar a conversa, como non viron dinheiro saíron furiosos pola porta fora, entón foron ó Cotinho, e ó vir de volta com rosto carrancudo. “Bem, sabes unha cousa; pois há que confessar-se e administrar-se, entendes, quanto mais antes-; Arre Corno! Dixo o Cura, Vilar, pagou trinta mil”. Questóns embrigueiras. O vintiseis de Abril de 1904, eu ainda andava descalzo, tinha uns zapatos velhos e dixo-me o zapateiro Xavéco que mos gobernava e que aguardaria polo dinheiro, tan pronto gobernados, fixo-me pagalos no acto. pedindo-me unha galinha a por ovos. Eu roguei a Deus e ó demónio. Pola alta noite, vem unha cousa p’orriba da casa dando pios como a rapinha e ó mesmo tempo imitando unha voz chorosa, aguda e rápida, e ás duas da noite continuava. O dia doze de Maio de 1904 (Ascensón) levantei-me sem novidade, mas pensando na minha sorte; a camisa que vestia era unha arruga; fretin duas sardinhas e depois de almorzar fun na direcçón de Fontan, encontrando vários pequenos e pequenas no caminho com os quais me divertin um pouco. Profecia Realizada. Nunha noite sonhei que andava dançando com unha rapariga chamada Maria Rosa do Irra, mais tarde fun a unha festa em Guillade; chamei unha a dançar e non quixo vir, chamei outra sem saber quem era, só despois vim que era a que fora sonhada, noutras tivem mais sonhos que quedaron esquecidos; sentia unha desconsolaçón imensa, unha pena interna; a minha nái queixava-se que lhe tinham inchado os pés, e tivem medo que morrera, ós poucos dias puxo-se pior, levantou-se polas dez da manhan e todo o dia estivo ó arredor do lume, acto seguido, voltan os seus lábios a dedicar-se ás pragas.
manuel calviño souto
Publicado en Uncategorized
