Categorías
Arquivo
- Agricultura Alimentación Anonymous Arquitectura Astronomía Blogs para curiosear Bos desexos Cerebro Cine Darío e Breixo Economía Educación Frutais Futuro Historia Humor Indignados Libros Lingua Literatura Medios de comunicación Monte Comunal Natureza Poesía Política Procomún Publicidade Sidra Socioloxía Software libre Tradicións Viaxes Xadrez
Os nosos blogs
Arquivos diarios: 09/12/2017
AS MEMÓRIAS DE MANUEL DA CANLE (5)
Eu estava enxuíçado porque tinha que ir ó tribunal de sesións, por via do “Sorteo militar” que se verificava o dia vinticuatro de Xaneiro de 1904 e estava na mais pura desgrácia e pobreza infinita, e o dia 18 apurei a minha nái (Febreiro) que me afiança-se pra Buenos Aires ó que ela se negou, e ós poucos dias, eu puxem-me mais doente, com o mesmo catarro, etc… O vintisete de Abril de 1904 caíu a minha nái doente, aumentando-lhe a enfermedade de forma perigosa e permaneceu enferma cinquenta e sete días, sem ter recursos ninguns. Despois de passar oito días, trouleava, decindo cousas surpreendentes, quando eu estaba entretido, e quando eu escuitava, ela calaba, no meio da enfermedade quedou sem fala completamente por uns oito dias. Eu non fixem sacrifícios ninguns, senon colher unha vela, logo ó redor dela lin-lhe unha oraçón misteriosa. Levantou-se pola primeira vez o trinta de Março de 1904, quedando impossibilitada para o trabalho leve por alguns meses. O dia vintisete de Março de 1904 assistín na Igrexa de Guillade com o meu primeiro ramo, cheguei ás doze á casa e encontrei a minha nái queixando-se com o mal que traía, despois eu fun para Matamá e fixem unha vinha, despois retornei prá casa e fun escribir unha carta á Carmela da Furuda, sendo causa de eu perder o rosário aquel día. O vintioito de Março de 1904, tinha ido por unha arada (cabar) até ás doze, acto seguido entrei na casa e como demorei vinte minutos, começou a minha nái, a que fosse botar a toura, e a botar pragas que era um barbarismo, pois pra facela calar foi preciso bater-lhe, parecia que estava endemoniáda, quedei tan inxuriado que quixem ir ó Serviço Militar voluntáriamente…
manuel calviño souto
Publicado en Uncategorized
