.
Rabanadas Antigas. Rabanadas douradas ou Fidalgas. Rabanadas Minhotas, e por fim Rabanadas ou Fatias-de-paridas. Somente o nome, xá nos dá unha ideia clara da potencialidade reconstituinte das referidas rabanadas. Isto, á parte, do gratificante sabor destas lambonadas supremas, capazes de satisfazer unha nái. Leva-se três decelitros de leite a ferver, com duas colheres de sopa de azúcar e unha casca de limón. Batem-se quatro ovos, muito bem batidos, de modo que a clara quede imperceptível. Corta-se um pan de Cea em fatías, com perto de um centímetro e meio de grossor, logo passam-se primeiro polo leite e despois pelos ovos. Fritar em óleo bem quente e escorrer sobre papel ou um pano, servir espolvilhadas de azúcar e canela. ¡¡Saúde e ganas de comer!!
a irmandade gastronómica
Publicado en Uncategorized
.
De regresso á Alemanha, confirmou que a sua obra tinha passado completamente despercebida. Ninguém fez o mínimo esforço para a promover e non fora publicada qualquer crítica positiva. Com o conflicto económico ainda por resolver e a perspectiva de se tornar num escritor famoso em suspenso, o filósofo que vivia de rendimentos começou a preocupar-se com a sua subsistência e optou por pedir um lugar de docente á Universidade de Berlim. Em 1820, conseguiu um lugar como professor privado, ao qual non correspondia um salário directo, nem por parte da instituiçón nem por parte do Estado, estando apenas garantido o pagamento dos alumnos que se inscrevessem nos seus cursos. No exame, colocou em causa um dos membros do xúri, o eminente Georg Wilhelm Friedrich Hegel, que fez um comentário errado e foi corrixido, em primeiro lugar, pelo próprio Schopenhauer e depois por outro membro do Xúri. Seria a única satisfaçón que lhe daria o cargo de professor.
joan solé
Publicado en Uncategorized