Categorías
Arquivo
- Agricultura Alimentación Anonymous Arquitectura Astronomía Blogs para curiosear Bos desexos Cerebro Cine Darío e Breixo Economía Educación Frutais Futuro Historia Humor Indignados Libros Lingua Literatura Medios de comunicación Monte Comunal Natureza Poesía Política Procomún Publicidade Sidra Socioloxía Software libre Tradicións Viaxes Xadrez
Os nosos blogs
Arquivos diarios: 01/12/2017
O MUNDO COMO VONTADE E REPRESENTAÇÓN (27) N
Em 1814 Schopenhauer tinha as ideias xá claras mas faltavam-lhe elementos fundamentais para estar completamente convencido da solidez do seu sistema. Primeiro teve unha intuiçon decisiva: apercebeu-se, como nunha revelaçón, de que o seu próprio corpo, o seu corpo individual, é a manifestaçón objectivada de um desexo, de unha força querente, esta força desexosa, cuxa essência é o querer, é cega, carece de conhecimento e de obxectivo consciente ou de finalidade; e non está só nele, mas em todos os seres individuais, orgânicos e inorgânicos. Em segundo lugar, Schopenhauer estabeleceu unha conexón decisiva: a compreensón de que as Upanissades, Kant e Platón se referiam á mesma realidade, que as suas noçóns, tan diversas e inconciliáveis na aparência. Tinham encaixado na perfeiçón no seu pensamento e que esta insuspeita ligaçón lhe permitia criar unha metafísica e unha teoría do conhecimento orixinais, revolucionárias, das quais se desprendiam unha estéctica e unha ética xá non coherentes ou complementares, mas consubstanciais a elas. O sistema foi forxado em cinco anos de paciente reflexón e árdua labor, como sabemos pelos manuscritos preparatórios. Só faltava pô-lo por escrito, em bom alemán, e a Schopenhauer non faltava xénio literário. No principio de 1818, ao fim de apenas um ano de escrita. “O Mundo como Vontade e Representaçón” ficou concluído.
joan solé
Publicado en Uncategorized

