.
dun chisqueiro antigo, Vin antes as faíscas
e a man en acción, aberta, firme. Un pito
acéndese como renace un rito
remoto, total, mítico.
Do fondo da estancia chega o xesto
dun rostro escuro, anónimo,
non discirno os seus rasgos,
unánime como a luz fatigada
da estancia.
Procedo a irme, digo até á mañá
e nestas precisas e afeitas palabras
xa presinto as luces da noite
na rúa, as sombras movedizas,
a soidade do meu cuarto, un fume
perseguido con poutas,
e probabelmente aquilo que máis
sospeitosamente olvido:
o Barco dos Loucos a discorrer fantástico
no mar do mencer.
E presinto estas cousas porque aquelas faíscas
primeiras na sala nocturna e indecisa
xa anunciaban de golpe o mencer, por un intre
lumeira que renace día tras día
porque á noite atingue
verbas de liberdade, seiva ardente.
FRANCISCO CANDEIRA
O Pomar 