Arquivos diarios: 28/04/2017

ILDEFONSO GRAÑA CORTIZO

.

               Isto permitiu-nos conhecer que Graña se encontrava, em 1922 “reinando” no Alto Maranhon, Pongo de Manseriche, Rio Nieva e Santiago vivendo entre os indios Xíbaros Aguaruna e Huambisa. Que a partir dessas datas comezan a baixar com grandes balsas cargadas de ricas variedades de productos da selva a Iquitos, onde os venden, e aproveitan para encontrar-se com Cesáreo Mosquera.  Com el levava como bogas (remeiros) a vários indios aos que, cortava o cabelo, passeavan em coche, levava-os ao cinema, comprava-lhe xelados, punha a rádio e curavan as feridas.  “Os indios o admiravan e seguian a todas as partes (…)”  Facia também de guía a diferentes expedicions, á Standar Oil, Standar California, Latín Expedition American… pola selva, tanto científicas, como comerciais em busca de petróleo.  Acude em auxilio de um grupo de americanos que formavan parte de unha expedicion científica, perdida na selva, quedando sem alimentos “e tabaco”…  Assim como ensina ós indios a extrair o sal das águas de um rio, salino, utilizando unha paila para obter maior quantidade do preciado sal que logo vendia a bom preço…  Intervinha nas guerras entre tribus, “civilizando-os á sua maneira”.  Mas talvez o episódio mais famoso, foi o resgate de um piloto das forzas aéreas peruanas que se despenhou na selva, e que Ildefonso depois de embalsamar traslada, xunto com dous hidroavions que tinham caido até Iquitos.  Trás quase dous meses de peripécias, xa que tiveron que atravessar o temido Pongo de Manseriche, um rápido que tragava tudo.  Logrando entrar em Iquitos depois de unha aventura sem precedentes.  Alí é recibido xubilosamente, obséquiado e gratificado polas autoridades e a família do falecido, que pertencia a uma influente linhaxe peruana.  Este foi um dos mais belos e interesantes relatos de aventuras, “deu fama” e algo de dinheiro a Ildefonso Graña.  Tamém descubrimos que um dos aeroportos mais importântes do Perú, leva o nome do piloto rescatado por Graña.

 

maximino fernandez sendín

 

SEREI DE RIBA DE CHAN

.

Serei de riba de Chan.

Riba de Chan é a miña Patria.

Riba de Chan queda xalundes.

Podo recordar

o retrato dunha clepsidra

cruzada por unha gran nube de neblina,

bruxas e barcos imponentes que se acercan

(orgullosos, serios, tenros, moi lentos).

Un varredor que fala de Tarot, de runas,

números e grafoloxía.

 

O Nilo entrou en min: cada vez flui máis lonxe.

Compenso a súa  ausencia figurando o cero

e o tres coa man esquerda,

coa man direita

figuro o seis e o nove.

Con ambas as dúas mans simbolizo

o número oito.

Pouso as gafas.

Acaricio uns anteollos.

Unha figa e un arrouto

reprimido poñen a camiñar un gato.

 

Hai poetas que non existen

porque parecen perfeitos.

Outros coexisten

porque son emigrantes

do tempo.

 

Vivo a fins de Xaneiro

e ando un mes atrasado.

Puidera estar once meses adiantado,

estar a tumbar dous paxaros dun só tiro.

 

Teño que rematar este poema

e vou á cociña. Corto a primeira

fatía de Bolo Rei e tócame a faba,

corto a segunda e tócame o “brinde” (un brinco).

 

Eu son de Riba de Chan.

 

FRANCISCO CANDEIRA