A PARÁBOLA

.

.                               “Quédanme as herbas, os niños, estes cantos,

.                               e un cabalo con rodas en algures”

.                               Luís G. Tosar

 

Pois eu xa te amaba cando as palabras tiñan algo de pedra

no tempo en que o home coñecia a sua forza, mentres eles,

afoutos, construían gumes de pedra, afiados apeiros

pra esculpiren o mundo.

Foi entón cando subín ás montañas máis altas e propicias

e labrando nas canteiras máis íntimas dunha palabra ceibe

forxei co granito máis prateado e máis belo das sílabas

unha estatua viva de harmoniosa e insuperábel música

rodeada por apóutegas, xestas e flores amarelas.

 

Semeei en ti, miña amiga, un alento erótico purísimo,

xuntei a miña forza aos tenros gumes da voz primordial

e tamén aos croios que me cedían os camiños máis antigos,

xuntei o meu amor aos rochedos que acollen as enormes ondas

nas costas bravías da nosa patria bañada por dous mares.

E entón xa, ao ver tanta fermosura humana, baixei aos vales,

aos muiños, aos hórreos, as casas, aos alboios,

recollín nas veigas os froitos tintos e brancos das videiras

e soñei logo que a cqda verba era unha uva doce e vidrosa,

un fráxil froito dos outonos, cando vai ancha e alta a lúa.

 

Seica estabamos no Tempo do Vidro.  Si, pero eu xa te amaba.

Eu xa te amaba, pois, no vidro da auga lustral do val frondoso,

olvidaba entón a zafra, o martelo,o punteiro, as tenaces…

eu xa sabía de ti cando as palabras tiñan algo de vidro:

no tempo en que o home coñecia a súa autente fraxilidade,

cando eles, decididos, deseñaban Santos, Virxes e Cristos

nos vitrais das igrexas, dos mosteiros, das portas, das capelas,

e todo pra aplacaren o medo do mundo, e por outras cousas máis.

Foi entón cando me bañei nos rios máis nidios e sonoros,

e labrando nos croios máis perfeitos da maxia e máis da arte

forxei coa auga máis leda e transparente da buliciosa voz

un corpo quentísimo de sublime música celestial

beirado por fiunchos, toxos, herba xunqueira e manzanilhas.

 

Semeei en ti, miña noiva, un sopro erótico humanísimo,

xuntei a miña alma e o meu corpo aos doces fíos do soño

e tamén aos tan xeados codornos que me daba o inverno,

xuntei a miña utopía ás nubes que voan nos altos ceos

da verde bóveda da nosa Terra azoutada por dous ventos.

E entón xa, ao ver tanta maravilla xuvenil, ascendín

ás arbores, ao vento, ás estrelas, á choiva, ao sol, ás nubes…

 

E entón quedoume pra sempre o amor á maxia das palabras.

 

francisco candeira