.
De lúas e silencio tece un niño o meu insomnio
-aquel que guinda as tebras de tantísima noite
só de ollar o segredo do teu van-
un insomnio de outeiro aluarado, tamén papiro nu.
E se ela ve que penso:
Enlouquece este meu alento que trepa
que xa recrea séculos e séculos
de folgos magoados pra lembrarche
un canto da intrahistoria silenciada.
E se chove que chovan ceos leves
toxeiras nosas, fontes, utopías sen líderes
entonces ela entrégame o cerne do seu alento,
carballo e rio xuntamente, e lume.
FRANCISCO XOSÉ CANDEIRA
O Pomar 