
Parece ser que a violencia non é mais que a manifestacion extrema da profunda inxustiza estructural que caracteriza as sociedades humanas. A violencia de xénero, o rácismo e sobre tudo as guerras, ameazan acabar com a vida de todos. Unha máquina que transforma a violencia xeral das sociedades, em poder legal. Lembremos a Hobbesiana sentença de que “o Home é um lobo para o Home.”, e a de que os humanos somos violentos por natureza. Por isso a estória, está cheia de guerras continuadas. Mas, parece ser que as sociedades humanas Pré-Sápiens, non eran violentas. Por outro lado, éstas duas interpretacions da nossa natureza, tampouco está garantido que sexan totalmente certas. Pois segundo elas a estória da Humanidade, estaria inchada de actos violentos, e tais actos, terian necesáriamente que deixar rastro de pegadas nos rexistros arqueolóxicos, cousa que parece non ser bem así. Neste sentido a Pré-Estória, em tanto que ciencia que estuda as prímitivas sociedades anteriores á escritura, ofrece unha xénese da violencia que contradí as afirmacions anteriores. As sociedades humanas Pré-Sápiens (Homo Hábilis, H. Ergaster…), non eran violentas, e por outra banda, demonstra que a condicion necesária para que se manifeste a violencia na espécie “Homo Sápiens” , é a existencia d’unha sociedade dividida em “classes”, sexos ou “Nacions” (grupos étnicos), ainda que sexan mesmo “Clubs de Futbool”. Como primeiras “Batalhas Estóricas”, atopan-se as de Meggide e Kadesch. O certo é que algunhas das pinturas procedentes do Levante Ibérico, ou dos petróglifos da área “Atlântico Galaica”, a fosa comum de Tolhein (Alemanha, 4000 ac), ou a massacre de Djebel Sahaba (Sudán, 10000 – 8000 ac), son mostras d’algunha forma de violencia nas sociedades Pós- -Paleolíticas, nas que parece ser que as desigualdades sociais xá estavan presentes. Concluímos, que os argumentos que pretenden xustificar o caracter violento do ser humano, parecen nascer d’unha perversion ideolóxica, que busca responsabilizar dos actos violentos aos individuos concrectos, que serian portadores de natureza violenta innata, da qual non se poderiam libertar. O que, xustificaria a violencia com que poucos, mantenhem o mundo na sua man, como necesária e impossibel de erradicar.

Publicado en Uncategorized
A reduccion do terceiro dente molar, foi detectada como unha das mutacions evoluctivas da actualidade. A natureza vai trabalhando sobre o mecanismo universal dos mamíferos. San tan tarde, que xa non son necesáriqs, isso no caso de que cheguem a sair. Ás veces enquístan, de maneira tan intrincada que proporcionan grandes benefícios económicos ó grémio dos dentistas. Empurran os outros dentes, com grandes dores e penalidades. Os nossos antepassados. os Homínidos, sí que tinham um poderoso terceiro molar, quatro veces maior que os nossos, e com unha superfície plana adaptada para moer cereal, e outros manxáres. Que este portento da natureza, se corrompera até chegar á nossa moela do xuício, non deixa de admirar-nos. E ainda que as teorias xustificativas non escassean, nunca se entendeu muito bem este tropeço da nái natureza. Desde os câmbios na dieta, até a seleccion natural das espécies, as quais intentan destruir unha moela, sem tocar demasiado as outras. Poderia tratar-se d’unha “Inhíbicion em Cascada”, deixando de ser mártir de evoluccion natural malíciosa, para se-lo da simplícidade matemática.
Todo um senhor avance!
Publicado en Uncategorized