Um mundo confuso, estas atormentadas cacholas humanas, sempre sumidas nunha barafunda de ideias, que navegan entre o milagre e os negocios impensaveis.
Unha vision do mundo, chea de doloroso humor. As experiencias de pobres xentes que sabendo o importante que é isso que vulgarmente se chama beleza, emprenden um longo e tortuoso caminho, de pastilhas, de dietas, de esticamentos, de ximnásios alterofílicos, e um sem fim de artimanhas diabólicas para esquivar a calvicie.
Leria Cultural
O movemento 15-M estrea o seu primeiro documental a gran escala o día 4 de novembro, autofinanciado e dispoñible de maneira gratuita por Internet.
Indignados. Del 15-M al 20-N, dirixido por Antoni Verdaguer, recolle os testimonios dunhas 70 personas que falan das orixes, as razóns, os problemas e o futuro das mobilizacións cidadáns que se iniciaron en España e que se foron extendendo por medio mundo. Participan entre outros o activista do software libre Richard Stalman; o blogueiro e profesor da IES Business School Enrique Dans; o cantautor Paco Ibáñéz….
(Ver noticia e a promoción do vídeo, publicada no xornal El País)
Recomendo a lectura do artigo de J.J. Millás Camisas de fuerza, no xornal Faro de Vigo, unha reflexión acerca da trascendencia que adquiren as cuestións formais sobre os aspectos de contido nos debates televisivos dos candidatos políticos.
“Esta obsesión por las cuestiones formales ha conducido a los propios espectadores a fijarse más en la calidad del afeitado que en la de la sintaxis. No importa quién sea el mejor desde el punto de vista intelectual, lo interesante es si Rubalcaba logrará permanecer erguido (tiene tendencia a arquear la columna) o si Rajoy logrará mantener la mirada fija en un punto (se le va con frecuencia hacia el vacío)” (…)
Este detalle en apariencia tan simple pon en cuestionamento as mesmas bases do sistema político democrático. Cuestiónase a racionalidade dos cidadáns e en consecuencia a calidade dos votos e a do propio sistema. Os votos lexitiman os mandatos dos representantes políticos por un período de varios anos. Dáse por sentado que votan uns cidadáns conscientes da realidade na que viven, da súa situación social e política, persoas con intelixencia ás que se dirixen os discursos e os programas dos partidos.
Pero na realidade dáse unha transubstanciación denigrante, eses CIDADÁNS con maiúsculas vanse convertendo en simples “votantes”, e pasan a ser tratados do mesmo xeito que nun centro comercial as persoas son tratadas simplemente como potenciais consumidores, e utilízanse mil artimañas, botando man de mensaxes subliminais, por baixo da liña de flotación da conciencia, a pura traición, para que merquen un produto máis que nunca necesitarán para nada.
De xeito similar ocorre no mundo da política. Necesítanse votos para lexitimar a súa existencia, e estes votos convértense en simple mercancía sometida ás leis do mercado capitalista, deixando de lado consideracións éticas. Están en xogo grandes intereses (económicos en primeiro lugar, pero tamén ideolóxicos), e nesas circunstancias cobra grande relevancia a cantidade de votos, non a súa calidade, que pasa a ser mera anécdota. Entón rebáixase ata o infinito o listón do que está permitido, e xa postos a denigrar ten tanto valor o voto dun CIDADÁN como o dun pasivo espectador. A política ponse na altura da prensa rosa ou da prensa deportiva.
Tamén poderiamos xustificalo dicindo que é licito, que no fondo do ser humano reina a emoción máis elemental e que polo tanto está ben apelar a ela. Que a razón non é máis que un adorno de moi recente conquista e que só se leva a lucir nos días de festa. Si, podería ser. Si, pero entón… a que vén construír un monumental estado de dereito regulado ata o infinito? Non serán só as regras do xogo coas que os poderosos poidan repartirse o pastel sen masacrarse entre eles? Non será todo o sistema político e legal só unha simple fachada para tapar un mundo oculto fundado na dominación e na destribución desigual da riqueza? Un mundo no que os grandes privilexios se concentran só nunha mínima porcentaxe da poboación e o único alimento para os demais son as migallas do que a estes lles sobra, e que unha vez peneiradas polos diferentes estratos ou capas sociais en distinto groso de malla sonnos vendidas como o mellor alimento no mellor dos mundos posibles?
Ese empeño en que todos participemos votando parece obedecer simplemente á intención de crearnos a ilusión de que nós tamén formamos parte dese mundo, que gañamos o dereito a gozar das súas riquezas, e que polo tanto non temos razóns para queixarnos, protestar ou rebelarnos, se non que debemos dar as grazas por vivir coma reis, ao paso que nos lembran que aínda hai moitas persoas no mundo en condicións mil veces máis lamentables que as nosas, que non teñen uns amos tan bos coma temos nós, e que é unha inmensa sorte para nós poder participar neste inmenso circo, incluso aínda que só sexa como meros espectadores.
Wikileaks asegura nun comunicado que deixou de ingresar o 95% das donacións como consecuencia del bloqueo de VISA, Mastercard y Paypal. Detrás dese bloqueo están o goberno de EEUU e os seus socios colaboradores.
No diario El País publícase un artigo de Joseba Elola que nos pon ao tanto desta delicada situación, e na que podemos ver un vídeo de Assange demandando axuda.
ÚNETE Á LOITA. WIKILEAKS NECESÍTATE.
As marchas do 15 de Outubro en medio mundo reviven a chama do 15-M, dando un paso máis no proceso de internacionalización deste movemento, que demanda a creación dun poder político que poña límites ao mercado global. No diario El País infórmase sobre estas marchas:
El 15-M es emocional, le falta pensamiento, entrevista a Zigmunt Bauman, filósofo e sociólogo polaco, autor do concepto da “modernidade líquida”.
Estamos arreglando el mundo, disculpen las molestias.
Aguas internacionales, Blog de Ramón Lobo.
Un libro escrito en 1948, en certo sentido predecesor do realismo máxico de Cen anos de soidade. Nesta pequena e excelente novela Carpentier narra a historia de Ti Noel, un escravo descendente dos africanos levados á República Dominicana e Haití na época da colonización desas illas. Polas páxinas do libro desfila dun xeito máxico a resistencia dos escravos a través de varias xeracións, marcada polos momentos culminantes das revoltas victoriosas que sen embargo acabaron fracasando, fora pola forza represiva superior dos colonizadores, ou fora pola incapacidade dos liberados de dominar e encauzar os seus propios poderes, inmensos para lograr a liberación, pero incapaces para crear e organizar a vida baixo uns principios diferentes aos dos amos. A modo de conclusión, como expresa a cita que segue, semella que o home está condenado a vivir e a realizarse no Reino deste Mundo, en contraposición ao Reino dos Ceos, paisaxe idílico pero va.
“Se sintió viejo de siglos incontables. Un cansancio cósmico, de planeta cargado de piedras, caía sobre sus hombros descarnados por tantos golpes, sudores y rebeldías. Ti Noel había gastado su herencia y, a pesar de haber llegado a la última miseria, dejaba la misma herencia recibida. Era un cuerpo de carne transcurrida. Y comprendía, ahora, que el hombre nunca sabe para quién padece y espera. Padece y espera y trabaja para gentes que nunca conocerá, y que a su vez padecerán y esperarán y trabajarán para otros que tampoco serán felices, pues el hombre ansía siempre una felicidad situada más allá de la porción que le es otorgada. Pero la grandeza del hombre está precisamente en querer mejorar lo que es. En imponerse Tareas. En el Reino de los Cielos no hay grandeza que conquistar, puesto que allá todo es jerarquía establecida, incógnita despejada, existir sin término, imposibilidad de sacrificio, reposo y deleite. Por ello, agobiado de penas y de Tareas, hermoso dentro de su miseria, capaz de amar en medio de las plagas, el hombre sólo puede hallar su grandeza, su máxima medida en el Reino de este Mundo”. (p. 148).
Ver en Youtube entrevista a Carpentier, de 1977, duración de 1h 30 min, no programa A FONDO, de RTVE.
Chegou certa manhan a oficina do banco, um home dunhs quarenta anos e dixo bastante emocionado; “vouche contar unha cousa, que vas pensar que estou mal da cabeza. Vinha eu a conducir desde Salvaterra, quando um espantalho que estava nunha veiga me acenou com a man. Xuro que me abanou com a man, baixei do coche e puxen-me a mirar fixamente para el, pelo menos des minutos, e nada, non se moveu. Mas estou seguro que me dixo adeus.”
Meses mais tarde, a minha companheira de trabalho Beatriz, que abandonou a banca para dedicarse a oficio muito mais gratificante o do ensino, observou que um dos seus alumnos infantis coxeaba obstensibelmente.
“Que che passou nos pes?”
“Onte espetei unhs toxos.”
“E non lhe dixeches nada a tua nai?”
“Se lho conto, levava unha tunda.”
“E como teis os pes neste estado lastimoso?”
“Estabamos onte todos a brincar na carretera, nunha curva sem visibilidade, colocamos um boneco tumbado no chan, vestido coas nossas roupas, e tamen lhe calzamos os meus zapatos.”
O primeiro a aparecer foi um camionero, que cravou o freno a fundo desesperado, baixou aflito da cabina, e quando se percatou da broma começou a gritar, cagandose em tudo quanto havia. Os pequenos asustados escaparon polo monte adentro, ficando o que estaba descalco neste estado calamitoso.
Nisto unha das pequenas, empezou a contar outra historia semelhante:
“No outro dia, vestin-me de espantalho, e puxen-me no meio da veiga, decindo adeus os coches que pasaban. Mas um deles parou, saiu para fora, e quedou ali parado mirando para min, pelo menos des minutos, e eu quietinha, quietinha, que non movia nin sequera unha pestana.”
Eira Comunal
Paris, a Meca do bom gosto, a Alfa da Finesse, os seus xardins de terra, a sua obsesion geometrica, as manias da grandeza. Os seus magnificos restaurantes, as terrazas, os artistas, os espectáculos. Os largos paseos, as suas mulheres sonhadas (Fernando Pedrido, amigo meu e Bonapartista convicto, temerariamente afirmaba que as Francesas, eran as únicas mulheres que gostaban de homes). Ese doce deambular pola cidade, sem rumo, sem presa, sem destino, perdido nunha indefinicion permanente.
Como um Prisciliano redivivo, o amigo Xavier Rodriguez, acolhedor , tocado pola gracia dos deuses, com um forte poder de atraccion sobre a alma das xentes, devolve á nai terra o orgulho perdido, com a sua aura espiritual, talmente um estigma de cain.
Como misantropo agradecido, non quero deixar de louvar a sana indiferencia de todos os Parisinos, detalhe subtil de educacion refinada, cousa verdadeiramente de xente fina, que ninguem se fixe em ti é um verdadeiro luxo.
Somente unha cousa maltrataron inxustamente os Franceses, clara e inxustamente foron vapuleando e denigrando paulatinamente a REVOLUCION. Enterraron-na nas catacumbas do Panteon, mans bárbaras borraron da nossa memoria a Bastilha. Como se de unha vergonha se tratara o nome da sua praza foi transmutado por algum malabarista, em infame concordia.
¡¡ EGALITE !! ¡¡ LIBERTE !! ¡¡ FRATERNITE !!
Aforismoi
Certa tarde, deu redea solta à sua vida, e a cabeza, que é a parte do corpo que mais pesa, acabou levando-o para um Puti-Club.
Ali encontrou unha senhora, nai dum monton de filhos, cada qual de seu home. Esta miséria humana acabou por tocar a sua fibra sensibel, e num alarde de compaixon e infinita xustiza, deulhe unha Tarxeta-Visa a fundo perdido, que ainda hoxe em dia figura na conta de “Perdidas y Ganancias” dunha entidade financeira da praza.
Obra benemérita por excelencia, que eu nunca deixaria de aplaudir, com toda a minha vehemente cumplicidade.
Dentro da sua vida monotona e servil, este ser humano encontrou forzas para a grandeza. Por primeira ves, abandonou a sua condicion de escravo, e repartiu como um Grande Senhor.
Eira Comunal
O Pomar 