
DURÁN, Agustín (Madrid, 1789-1862). Crítico literário e editor de românces. Foi director da Biblioteca Nacional e formou unha excelente biblioteca que foi adquerída polo estado pouco depois da sua morte. Escrebeu “Discurso sobre el influjo que ha tenido la crítica moderna en la decadencia del teatro antiguo español, y sobre el modo con que debe ser considerado para juzgar convenientemente de su mérito particular” (1828). Neste importânte estudo aclara alguns pontos que tinham servído aos neoclássicos para atacar o teatro do “Siglo de Oro”: afirmaba que o teatro espanhol mais antigo non deriva do drama clássico grego; que os seus princípios e leis diférem e deben diferir dos modelos clássicos xá que som por natureza diferentes; que as leis do drama espanhol debem ser suficientemente libres para permitir o libre voo da imaxinaçón e que a poesía oral da Península, que se infiltrou no teatro do “Siglo de Oro”, debe ser considerada unha das razóns principais do êxito que tívo o teatro. O seu “Discurso” foi defendido por Nicolás Böhl de Faber em Cádiz, e atacado polos apoloxístas neoclássicos José Joaquín de Mora, Alcalá Galiano e outros. Durán defendia a paixón antes que a perfeiçón formal em literatura. Polo qual, afastaba a obra de Leandro Fernández de Moratín e pugnaba porque foram reconhecidas as de Calderón, Lope e Tirso. Também ficou famoso por ter recolectado mais de 1.200 românces, que reuníu no “Romancero general ou Romancero de Durán” (1828-1832, cinco vols.). Esta obra foi reimprimida duas vezes: unha em París (1838) e outra em Barcelona (1840). Insatisfeito com estas edicçóns, Durán preparou outra, na qual se incluía 1.887 românces (BAE, vol. X, 1849, e vol. XVI, 1851). Os seus pontos de vista sobre a orixe dos românces xá non están vixentes, mas os textos e a maioría das notas continuam a ser úteis. Compilou também unha “Colección de sainetes” (1843). Escrebeu duas curiosas lendas, às quais deu um toque de antiguidade tanto no tratamento como na linguáxe: “La infantina de Francia y sus amores con la hija del rey de Hungría” e “Leyenda de las tres toronjas del vergel de amor” (1856), publicadas baixo o pseudónimo de “El Trovador”.
OXFORD
