
O gaulês cisalpino, “o deste lado dos Alpes”, é considerado como a língua atestada no norte de Itália nunha série de inscripçóns, incluindo a inscripçón de San Bernardino de Briona (século I a. C.) e as inscripçóns bilingues galo-latinas de Todi (segunda metade do século II a. C.) e de Vercelli (século I a. C.). Se a relaçón entre o gaulês cisalpino e o transalpino resulta clara, a relaçón entre o gaulês cisalpino e o lepóntico non o é tanto. Há autores que as consideram como duas línguas diferentes, mas há também quem pense que som dialectos, xuntamente com o gaulês transalpino, de unha única língua o gaulês. O mesmo acontece com o sistema de escrita. A Gália Cisalpina utilizava um alfabeto etrusco da variedade septentrional, e alguns autores falam de um alfabeto gaulês cisalpino por oposiçón a um alfabeto leponês. Para outros, porém, trata-se do mesmo alfabeto, que faría parte de unha família de escrituras do norte da antiga Itália, utilizadas por línguas como o venético e o rético. Subsiste um pequeno corpus epigráfico do Nórico: um fragmento de unha inscripçón de Grafenstein (Áustria) e unha pequena inscripçón de Ptuj (Eslovénia), datados entre os séculos II e III d. C.
CARLOS JORDÁN