
DÍEZ DE MEDINA, Fernando (La Paz, 1908). Historiador da literatura, ensaísta e polemista boliviano. Profundamente molesto polo que consideraba o negativismo de Aleides Arguedas, atacou-o com unha arenga patriótica chamada “Los valores negativos” (1929). Em 1941 respondeu ao discurso do vicepresidente norteamericano Henry Wallace, The American choice (1940), con “¡Siéntate, hombre del norte, y atiende al sur!” À obra de Tamato Para siempre, contrapuxo o seu “Para nunca”, panfletos surxídos da biografía fantástica escrita por Díez de Medina baixo o título de “Franz Tamayo, hechicero del Ande” (1942; 3ª ed., 1968). Em 1951 atacou a biografía escrita por Madariaga, Simón Bolívar (1949) e a secçón que Toynbee dedica no seu A study of history, aos Andes. Em 1948 fundou o movimento reformista “pachakutismo”, de caríz político. O primeiro panfleto do movimento foi “Pachakuti” (1948), que quere dizer “El reformador”, no qual se mostra contrário aos poderosos interesses mineiros em Bolivia e a favor das massas. O segundo panfleto é “Siripaka” (1949), e o terceiro “Ainoka” (1950). Os seus ensaios “Thunupa” (1947) e o seu poema em prosa “Nayjama” (1950) criárom um sentido de nacionalismo na xeraçón boliviana da postguerra. O seu “Libro de los misterios” (1951) é teatro simbolista na linha de Claudel; “La enmascarada y otros cuentos” é unha colecçón de narraçóns fantásticas que non albergam grande orixinalidade, sendo a sua linguáxe mais pedante que poética. A sua história “Literatura boliviana” (1953) foi reimpresa em Madrid em 1959.
OXFORD