
DICKMANN, Max (Buenos Aires, 1902). Xornalista, novelista e traductor que pertenceu ao grupo “Boedo”, comprometido com a reforma social. Entre os seus temas está o problema da inmigraçón, a integraçón dos xudeos, a pobreza e a inxustiça. Xunto com Leónidas Barletta e Lorenzo Stanchina é o grande mêstre da “novela proletária” do seu país. Escrebeu o libro de contos “Europa” (1930), que foi seguido pola sua novela mais conhecida, “Madre América” (1935), escrita num tôm épico que recorda ao de John Dos Passos, ao qual traduzíu para castelán. San Itatí, cidade que reflexa a realidade hispânoamericana como um microcosmos, está situada no delta do Paraná. As personáxes som representativas: Gabriel, fatalista; Perfecto, idealista; e Faustina, unha anciana bruxa. A linguáxe resulta áxil e vivída, mas, Dickmann passa a miúdo do épico para o banal. “Gente” (1936) contrapón o ascênso dos novos ricos como Óscar Lunel com a decadência da velha aristocrácia exemplificáda por Julia Rocamara. “Los frutos amargos” (1941), transcorre em Rosario, onde Ana Allison, filha de páis ingleses, contrai matrimónio com Walter Phelps. Rosario é unha cidade com unha grande quantidade de inmigrantes, na qual os ingleses tenhem maiores dificuldades de adaptaçón que outros grupos, assím que a obra coloca todos os ingredientes para que exista um conflícto entre Walter, que é antiarxentino, e Ana, que trata de integrar-se no seu novo país. “Esta generación perdida” (1945) reflexa a preocupaçón do autor pola Arxentina de postguerra. O herói Francisco San Millán, sacrifica a sua ex-amante Flora para lograr os seus próprios fins. “El motín de los ilusos” (1949) trata de unha revoluçón, mas, a personáxe do “revolucionário” carece de definiçón e, em xeral, à novela falta-lhe convicçón. Outras obras som: “Los habitantes de la noche” (1952), “El dinero no cree en Dios” (1958), e “Los atrapados” (1962). A sua obra non mereceu muita atençón por parte da crítica.
OXFORD