
DÍAZ SÁNCHEZ, Ramón (Puerto Cabello, 1903-1968). Româncista e contista venezolano. Foi xornalista e colaborador de “Ahora” (1936-1937), xefe de publicaçóns do Ministerio de Agricultura e director da Editorial Nacional de 1942 a 1944. Na sua primeira novela, “Mene” (1936), usou a técnica documental para narrar a história de um povoádo que se converte vertixinosamente nunha próspera cidade pola chegada de unha companhía petrolera. Em “Cumboto” (1950) mostrou os problemas do mestiçáxe e das relaçóns entre brancos e negros nunha facenda cocoteira perto de Puerto Cabello, poboádo natal do escritor. O narrador é o negro Natividad, que conta a sua própria história e a de Federico Zeus, um branco, ao mesmo tempo que narra também a da mulata adolescente Pascua e a doutros personáxes. A fantasía entreláza-se com os feitos, o terror mistura-se com a piedade e o passado com o presente. As suas novelas posteriores resultam menos impresionantes: “Casandra” (1958) trata de unha pobre mulher que enlouqueceu e que alberga habilidades para predizer o futuro. Em essência a novela ataca o materialismo, mas fracasa ao non converter em herói ao personáxe José Uberto, que aparece como plano e carente de vida. Em “Borburata” (1961), unha família antanho poderosa abandona a cidade para tomar conta de unha prantaçón de cacao. Também publicou dous libros de contos: “Caminos del amanecer” (1942) e “La Virgen no tiene cara” (1946). E duas excelentes biografías: “Guzmán, elipse de una ambición de poder” (1951), que é um extraordinário panorama da história do século XIX, centrado nas figuras de Antonio Leocadio Guzmán e do seu filho Antonio Guzmán Blanco, e “El Caraqueño” (1967), sobre Simón Bolívar. Como historiador da literatura, escrebeu “Teresa de la Parra: clave para unha interpretación” (1954) e “Paisaje histórico de la literatura venezolana” (México, 1965), entre outras obras.
OXFORD