
DÍAZ MIRÓN, Salvador (Veracruz, 1853-1928). Poeta mexicano cuxa influênça sobre Darío e José Santos Chocano foi muito considerábel. O seu poema “Sursum” (1884) e os seus “Discursos políticos” (1884 e 1885) indicam que facía sua a afirmaçón byroneana de que o poeta é o líder dos homes. Mais tarde, habería de rechazar as suas românticas “Poesías” (Xalapa, 1886; 2ª ed., 1901) e toda a poesía que escrebeu antes de “Lascas” (Xalapa, 1901), importante documento do que é primeiro modernismo latinoamericano. Abandonou os temas de tipo social e adentrou-se nunha temática de fastío e desengano. Voltou os olhos para Quevedo polo seu tratamento da fala e a Góngora pola sua brilhante capacidade metafórica. As suas “Poesías completas” publicarom-se em 1941 (3ª ed., 1952). Novas ediçóns dos seus poemas, algunhas delas facsimilares, forom sendo publicádas nos últimos anos. Os escritos de Díaz Mirón non reflectem a violência que presidíu a sua vida. Perdeu o braço esquerdo nunha zaragata acontecida antes de unhas eleiçóns. Abandonou México por sua própria vontade e seguíu practicando o xornalismo político durante 1874 e 1875. Regressou a México como diputado em 1878. Em 1892 matou um home durante unha campanha eleitoral e foi sentenciádo a quatro anos de prisón. Em 1910 foi encarcerádo de novo por intento de asesinato e saíu libre em 1911 com o triunfo do presidente Madero. Os seus últimos borradores: “Astillas” e “Triunfos”, non chegarom a publicar-se.
OXFORD