
DALÍ, Salvador (Gerona, 1904). Pintor e escritor catalán, que se uníu ao movimento surrealista em 1929 e inventou o “método paranoico-crítico”, que segundo R. Melville consiste no uso calculado da ilusón e a alucinaçón, para converter os obxectos da vida real na iconografía dos desexos e dos temores. Este método era contrário ao “automatismo surrealista”. A sua fama começou a extender-se a partir dos anos trinta com obras como “La persistencia de la memoria”, que hoxe pertence ao Museo de Arte Moderno de Nova York. O seu primeiro libro importânte foi unha autobiografía, “La vida secreta de Salvador Dalí” (1942), seguida de “Journal d’un génie” (París, 1964). A sua imáxem de “enfant terrible”, alimenta-se de declaraçóns chocantes, tales como “renégo de tudo o anteriormente feito por mim” (1951). Os xuízos que lhe merecem os seus contemporâneos, aparecerom nunha ediçón bilingüe (francês-inglês), “Dalí on modern art: the cuckolds of antiquated modern art” (Londres, 1958). Fixo também dous filmes extraordinários com Luis Buñuel: “Un perro andaluz” e “La edad de oro”, que aportou um ar fresco no ambiente intelectual, mais bem enquilosado naqueles anos. A sua aportaçón mais importânte à literatura foi “Rostros ocultos” (Barcelona, 1952). A heroína da novela, a senhora Solange de Clèda, amante mística e física do conde Hervé de Grandsailles, personáxe basado no marqués de Sade. Os feitos som narrados dentro de unha atmôsfera de sonho e irracionalidade, na que os elementos principais som o erotismo, a maxía, os pesadelos e a violência.
OXFORD