
COSTA I LLOBERA, Miguel (Pollença, Mallorca, 1854-1922). Poeta mallorquín, que foi ordenado sacerdote em 1888 e alcanzou o gráu de doutor em teoloxía um ano depois. Com Joan Alcover, foi um dos poetas que practicárom um neoclassicismo cheio de claridade no uso da língua e riqueza formal. Foi nomeádo “mestre en gai saber” polo seu don poético. Combinou as tradiçóns do cristianismo e do paganismo no seu melhor libro, “Horaciones” (1906), no qual utilizou metros latinos. Viaxou por Itália e Europa, enriquecendo desta maneira a temática da sua obra. O seu melhor poema é “El pi de Formentor”. Entre os seus libros destacan “Poesies” (Palma, 1885), “Del ayre i de la terra” (1897), “Líricas” (1899), “Tradicions i fantasies” (Barcelona, 1903), “Poesies” (1907) e “Visiones de Palestina” (1908).
OXFORD
