
CORONADO, Carolina (Almendralejo, Badajoz, 1823-1911). Poeta e novelista. Casou com o diplomático norteamericano J. H. Parry. Aproveitando-se da inmunidade diplomática deu asilo a varios liberais espanhois, depois do fracasso da revolucçón de 1866. A sua poesía leva o amor humano a níveis quase de experiência mística. Acadou grande aceitaçón como poeta desde o seu primeiro volûme de versos, publicados em 1843. A sua obra antecede a de Bécquer. A segunda ediçón das suas “Poesías” (1852) leva um prefácio de J. E. Hartzenbuch. Reeditadas várias vezes. Menos afortunadas forom as suas novelas, que tivérom menor reconhecimento: “Paquita. Adoración” (San Fernando, 1850), “Jarilla” (1851), “La Sigea” (1854, dous volûmes) e “La rueda de la desgracia”. “Manuscrito de un conde” (1873). Entre as suas peças teatrais, hoxe esquecidas, podemos citar as de corte histórico “Alfonso IV de León”, “Petrarca” e “El divino Figueroa”, entre outras.
OXFORD