Anacreonte e outros poetas da segunda metade do século VI em diante, mostram duas actitudes com respeito a beber vinho. Aínda que dentro de unha exhortaçón directa à orxía sem restriçóns, um pequeno grupo dos poemas de Anacreonte aconselham a moderaçón: queda prohibida a parranda com alboroto e gritos ao estilo escítio, em favor do beber moderadamente e cantar fermosos himnos; e em dísticos elexíacos, à maneira usual para a poesía reflexiva e a escritura estabelecida, afirma: ”Non amo o home que mentras bebe o seu vinho xunto ao recipiente de misturar, cheio fala de pancadaria e tristes guerras, senón ao que misturando os esplêndidos dons das Musas e Afrodita mantém a festa agradábel na sua mente.” A poesía amorosa, aquela pola que Anacreonte mesmo foi tán famoso, é o que debería cantar o bebedor civilizado, non poesía de tema épico ou os cantos de política violenta de Alceo. Quando Anacreonte escolhe um tema político, escrebe um himno no seu metro lírico acostumado: ”A tí imploro, cazadora de cervos, dourada filha de Zeus, Ártemis soberana, Senhora das feras montarázes. Tú que agora, sem dúvida, observas vixilante desde arriba, sobre as águas turbulentas do Leteo, a um pobo de valentes, alegre, porque non pastoreas um rebanho de selváxens cidadáns.” O poema debía de continuar com unha petiçón a Ártemis para que defendera ao pobo de Magnesia, a cidade do río Leteo, perto da qual había um templo de Ártemis Leucofriene. Anacreonte fala deles como valentes e civilizados para recordar que som gregos, cidadáns de unha cidade grega, aínda que no presente soportabam o xugo persa e Magnesia era o quartel xeral de um sátrapa persa. Como sempre, Anacreonte escrebe com punho firme, deixando clara a sua intençón com a aliteraçón do verso e a metáfora da pastora, apropriáda para Ártemisa.
P. E. EASTERLING E B. M. W. KNOX (EDS.)
O Pomar 