
CASTRO, Rosalía de (Santiago de Compostela, 1837-1885). Poeta e româncista que escrebeu em Galego e em castelán. Aos quince anos descubríu que era filha ilexítima da sua nái, dona Teresa de Castro e dum sacerdote. Aos deçanove anos, deixou a Galiza natal e publicou em Madrid o seu primeiro libro, “La flor” (1857), no qual a forma poética do eneasílabo xá prefigura a renovaçón métrica de Rubén Darío, por exemplo em “La rosa del camposanto” escrito em 1851. Em 1858 casou com o crítico de arte e historiador galego Manuel Martínez Murguía. Com o resultado de seis filhos e unha vida familiar tranquila, mas, em certo sentido tédiosa com frequência. Nos seus poemas recorda com nostalxía um amor de xuventude perdido -que talvéz puido ser Aurelio Aguirre, o herói do seu românce “Flavio” (1861). Em 1863 publicou “A mi madre en castellano” e “Cantares gallegos”, este último reeditado em 1963. No qual notámos as influênças das baladas de Trueba e Ruiz Aguilera. Muitas das suas coplas tinham um sabor tán autêntico que hoxe som cantadas como cançóns tradicionais, aínda que Rosalía as escrebeu para ser publicadas neste libro. Esperanza, a heroína de “La hija del mar” (Vigo, 1859), unha marxinal filha de pais desconhecidos que acaba suicidândose no mar, parece unha personáxe em parte autobiográfica. Outros críticos identificarom o seu marido com a personáxe do senhor de la Albuérniga em “El caballero de las botas azules” (Lugo, 1867), mas, talvés foram meras suposiçóns românticas. O seu libro de poemas em Galego “Follas novas” (1880) será a sua obra mêstra na fala materna, mas o libro seguinte, “En las orillas del Sar” (1884), é o seu equivalente em castelán. Rosalía morreu e foi chorada polo pobo galego. ”Sus Obras completas” (1909-1911, 4 volûmes), forom reeditadas em 1944 (Madrid) num só volûme.
OXFORD