
CASTELLANOS, Juan de (Alanís, Sevilla, 1522 – 1607). Poeta. Na sua xuventude decidíu explorar o novo mundo e durante muitos anos viaxou polas “Indias Occidentales” e a parte norte de América do Sul. Trabalhou como soldado, mineiro, pescador de pérolas e outros ofícios. Presenciou algúns feitos importântes da colonizaçón espanhola em América. Em Cartagena de Indias, escrebeu os primeiros poemas que conhecemos: “Discurso del capitán Francisco Drake” e “S. Diego de Alcalá” em oitavas. Foi prebendado de Tunja, onde residíu durante mais de quarenta anos e onde compuxo a sua grande obra épica “Elegías de varones ilustres de Indias”, cuxo modelo foi a “Araucana” de Alonso de Ercilla. O poema consta de 119.000 versos em oitavas reais. Está dividido em quatro partes, cada unha das quais se subdivide nas “elegías”, que à sua vez, están divididas em cantos. Na primeira parte descrébe as viáxes de Colombo, a conquista das Antillas e a viáxe a través do rio Orinoco. A segunda parte trata dos feitos da Venezuela e a terceira de Cartagena, Popayán e Antioquía. A quarta é a “Historia del Nuevo Reino de Granada, sobre Tunja, Santa fe e cidades e poboados próximos. Grande parte do poema non é mais que a versificaçón da historia e dos feitos, mas de vez em quando o autor “adquiere el tono inconfundible dos poemas primitivos, porque se asoma con ojos de niño a um mundo inédito”, segundo palabras de N. Bayona Posada.
OXFORD