
Dionisio de Halicarnaso, comentando o estilo de Alceo, afirma que a miúdo, se sacáramos o metro, encontraríamos retórica política. E Horacio, buscando um epíteto único para os cantos de Alceo, os chamou de “minaces” (ameazantes). A turbulenta política de Lesbos foi a fonte imediáta de inspiraçón de talvez a metade da sua poesía conservada. Toda unha xeraçón antes do seu nascimento, a aristocrática família dirixente dos Pentílidas, que rastreabam a sua xenealoxía a través de Pentilo até Orestes e Agamenón, foi derrocada, e os tiranos que lhes sucederam, Melancro, Mírsilo e Pítaco, som mencionados nos fragmentos dos poemas de Alceo. El mesmo pertencéu a unha nobre família que lutou sem êxito polo poder político em Mitilene; acabou exiliado três vezes, e por fim foi perdoádo por Pítaco. A data do seu nascimento está em torno do 620 antes de Cristo, talvez inclúso 630, e a sua referência a um “peito gris” suxére que non morreu novo. Um dos pasaxes mais longos que se conservam da sua poesía, dá-nos ideia do vigoroso estilo testemunhado polos críticos antigos: Alceo, exiliado em algún lugar de Lesbos, pede axuda a Zeus, Hera e Dioniso: “Com ânimo benévolo escuitai a nossa súplica e librai-nos destas penalidades e do amargo exilio. Que se abata sobre o filho de Hirras a fúria vingadora, xá que xurámos um dia non entregar nunca a ningún companheiro, senón morrer e ficar revestidos de terra, derrubados polos homes que entón mandabam, ou matálos e libertar ao pobo dos seus males. Mas entre eles o Panzudo non falou de corazón, senón que pisoteou alegremente os xuramentos e está devorando a nossa cidade.” Non tudo está claro em detalhe, mas parece que Pítaco (filho de Hirras), tinha conspirado xunto com Alceo e outros contra Mírsilo e había desertado da aliança. Os insultos de Alceo contra aquel estám escrítos com mán firme: as alternativas de morte ou victória, estám claramente estabelecidas, dous versos para cada unha, e as expressóns “revestidos de terra”, “pisoteou alegremente os xuramentos” e “devorando a nossa cidade” som chamativas. “Panzudo” é um dos variados epítetos oprobiosos que aplicou a Pítaco: Dióxenes Laercio menciona também “de pés esmagados”, “de pés agretados”, “fanfarrón”, “tripudo”, “comedor na escuridade” e “porco”.
P. E. EASTERLING E B. M. W. KNOX (EDS.)