
CARNER I PUIG-ORIOL, Josep (Barcelona, 1884-1970) Poeta catalán que passou unha grande parte da sua vida no exílio e contribuíu para o engrandecimento da sua fala, ao igual que Guerau de Liost. Foi a figura mais alta do “Noucentisme” catalán, superando com muito ao célebre “Xènius” (Eugeni d’Ors). O seu primeiro libro foi “Llibre dels poetes” (1904). Contribuíu com artígos de subtil ironía a “La Veu de Catalunya”, em cuxa ediçón axudou durante muitos anos. A sua poesía primeira era a miúdo xoguetona, muito distânte da gravidade da sua obra posterior: “Primer llibre de sonets” (1905), “Els fruits sabrosos” (1906), “Segon llibre de sonets” (1907), “Verger de les galanies” (1911), “Les monjoies” (1912), “La paraula en el vent” (1914, ainda que sem data), “Auques i ventalls” (1914), “Bella terra, bella gent” (1918), “L’oreig entre les canyes” (1920), o último, publicado o mesmo ano em que fundou “Amics de la Poesia”. Começou a sua carreira diplomática em 1921 e viveu algum tempo em Costa Rica, França, Chile e México. Depois da guerra civil española exíliu-se em México e seguidamente em Bruxélas. Em México fundou a “Revista dels Catalans d’Amèrica” e colaborou como fundador em “España Peregrina”, editada pola Junta de Cultura Española. Publicou na colecçón “Séneca”, que dirixía José Bergamín, a traduçón ao castelán do seu poema “Nabí” (1942), assim como “Misterio de Quanaxhuata” (1943). Xá desde Bruxélas, colaborou com a orixinal revista Quaderns de L’Exili. Carner escrebeu sempre em catalán e com Carles Riba foi o poeta que mais influênça teve nos poetas xóvens de Catalunya. Os seus últimos libros oferecem unha visón riquíssima da profundidade simbólica e de imáxes da fala catalán: o exemplo mais alto desta poesía metafísica é “Nabí” (1941), no qual a história bem conhecida de Jonás se converte no eixo de discusón do problema da fé e do desacreditamento. Entre os libros que escrebeu fora da península, mencionaremos “La inútil ofrena” (1924), “El cor inquiet” (1925), “Sons de lira i flabiol” (1927), “El veire encantat” (1933), “La primavera al poblet” (1935), “Lluna i llanterna” (1935) e xá durante o exílio, “Paliers” (1950, com traduçón francesa), “Llunyania” (1952), “Arbres” (1954), “Obra completa I”: “Poesia” (1957), “Bestiari” (1964) e “El tomb de l’any” (1966). Entre os seu contos figuram “La creació d’Eva i altres contes” (1922) e “Les bonhomies” (1925). A sua labor de traduçón é exemplar pola sua fidelidade aos textos: Shakespeare, Hans Christian Andersen e Villiers de l’Isle Adam. Em 1974 apareceu “Escrits inèdits i dispersos, 1898-1903”.
OXFORD
