
A memória é caprichosa; selectiva dirám algúns. Mas, toda a escolha tem muito de arbitrário. O segundo anûncio para “professor xovem de Latím”, quando o Villán saíu da entrevista dicendo “isto tem mala pinta”, recordou-me a primeira experiência catalanista, e esta, aos xogadores do Condal. “Áten-me ustedes esa mosca polo rabo”. Ao ouvir o Villán, pensei que malos “rollos” voltabam a politizar o meu Latím e subíu-se-me a sangre à cabeça. De todas formas tratei de non sacar conclusóns apresuradas. Ao Villán rodeába-o, de contínuo, um hermetismo que igual podía significar unha cousa que a sua contrária. Parecía galego e com el nunca sabías a que ater-te. Esperei, pois, para ver com os meus próprios olhos que sucedía. O que tinha posto o anûncio era o vivo retrato do “dómine Cabra” de “El Buscón”. Desde os cuévanos onde se sepultabam os seus olhos, saíam lûmes, e os peléxos da sua cabeira davam-lhe um ar de mómia. Como se padecera abstinência desde há séculos, era puro peléxo e ossos. O casaco e as calças bambaleávam-se sobre o fráxil cabide do seu esqueleto e non facía falta vento para tán violentas oscilaçóns, era unha radiografía de home, máns de pergaminho arrugado que parecíam garras. Certamente, aquilo non tinha boa pinta. Aquel andráxo de home, era frade exclaustrado, cousa que logo deixou clara, para reafirmar a sua sabedoría em latíns. Ainda que el non mo dixéra, eu xá o tinha adivinhado. Facía vida marital com unha monxa, também exclaustrada, com a que tinha enxendrádo meia dúzia de filhos; isto também mo explicou logo, suponho que para manifestar a sua moral contumaz e relápsa. Os enxendros andabam pola casa como diabinhos e diabésas. Acaso essa fecundidade, e o que parecía unha luxúria salvaxe cada vez que miraba à excomulgada, que o tinha tán esqueléctico. Depois de definir-se em latins e moral, perguntou-me polos meus fundamentos clássicos. Respondim-lhe em latim e a dúvida quedou resolvída no instânte. Depois, aquel lûme tembloroso indagou, se também sabía grego, história, literatura e de matemáticas? Em conxunto, salvo a lacerante ferída das matemáticas, o resultado da investigaçón foi satisfactório. De momento, non se me alcanzou, o sentido de tán plural examen, pois o anûncio de “La Vanguardia” estaba claro: “Se necesita profesor muy joven de latín”. Ao acabar o interrogatório, aquel espantalho temeroso díxo-me: -Muchacho, tu és o home. O trabalho é teu! O mesmo que me tinham dito meses atrás. Certamente aquilo non tinha boa pinta! Mas, estaba tán famínto que, em vez de pôr-me a pensar sobre possíbeis inconvenientes, perguntei com ansiedade indissimulada: -¿Quando comêço?
JAVIER VILLÁN E DAVID OURO