Arquivos mensuais: Maio 2023

ESCRITORES HISPÂNOS (RICARDO CARBALLO CALERO)

CARBALLO CALERO, Ricardo (Ferrol, 1910). Poeta galego e professor de literatura galega da Universidade de Santiago de Compostela. Os seus estudos literários albergam “Sete poetas galegos” (1955), “Aportaciones a la literatura gallega contemporánea” (1955), “Contribución ao estudio das fontes literarias de Rosalía” (1959), “Historia da literatura galega contemporánea” (1963 e 1975) e “Gramática elemental del gallego común” (1968). A sua “novela rexional”, “A xente da barreira” (1963) está situada no século XX. As suas obras de teatro som: “Farsa das zocas” (1963) e “A arbre” (1965). Na sua poesía destacam: “Vieiros” (1931), “O silenzo axionllado” (1934), “Anxo de terra” (1950), “Poemas pendurados d’un cabelo” (1952) e “Salteiro de Fongoy” (1961).

OXFORD

ESCRITORES HISPÂNOS (EMILIO CARBALLIDO)

CARBALLIDO, Emilio (Córdoba, Veracruz, 1925). Contista e autor teatral mexicano. Como neorrealista levou a vida quotidiana para a escena, em obras como a sua primeira peça teatral, “Rosalba y los llaveros” (1950). Como autor fantástico e poético criou o novo auto sacramental “La zona intermedia”, de este mesmo ano. Outras obras suas non neorrealistas som “La danza que sueña la tortuga”, escenificada por primeira vez em 1955, como “Las palabras cruzadas” e publicada despois, xá com o título definitivo, em “Teatro mexicano del siglo XX (1956, volûme III); “Felicidad”, estreáda em 1955 e publicada o mesmo ano, e “D F” (1957), que alberga nove obras em um acto na primeira edicçón e quatorce na segunda (1962). Outras obras fantásticas som: “La hebra de oro” (1956), “El día que se soltaron los leones”, “El relojero de Córdoba” e “Medusa” (publicadas xunto com “Rosalba” em 1960), nas que se combinam os seus dous estilos e fai surxir um novo modo de escreber. As suas novelas curtas som: “La veleta oxidada” (1956), “El norte” (1958) e “Las visitaciones del diablo” (1965), da qual se fixo um filme. Todas mostram unha grande seguridade narrativa, à vez realista e de fina penetraçón psicolóxica. “La caja vacía” (1962) reúne dez contos realistas, enmarcados no estado de Veracruz.

OXFORD

ESCRITORES HISPÂNOS (ANTONIO DE CAPMANY SURIS I DE MONTPALAU)

CAPMANY SURIS I DE MONTPALAU, Antonio de (Barcelona, 1742-1813). Historiador e crítico literário catalán. Deixou a um lado as suas aspiraçóns militares, para convertir-se em colono de Sierra Morena, dentro do proxecto de Olavide para reflorestar e renovar a agricultura da rexión, mas regressou a Madrid para ser secretário permanente da Real Academia de la Historia. Durante a invasón francesa refuxiou-se em Cádiz, onde foi deputado nas famosas Cortes. A sua “Filosofía de la elocuencia” (1777) teve unha grande influênça no seu tempo (sendo reeditada em Londres, 1812). O seu “Teatro histórico-crítico de la elocuencia española” (1780-1794, cinco volûmes) resulta unha longa defesa da literatura espanhola, escrita contra os críticos da enciclopédia francesa, como Masson de Morvilliers, que a despreçavam totalmente. A sua obra mais importante foi a investigaçón “Memorias históricas sobre la marina, comercio y artes de la antigua ciudad de Barcelona” (1779-1792). Tamém publicou “Antiguos tratados de paces y alianzas entre algunos reyes de Aragón y diferentes príncipes infieles de Asia y África (1786).

OXFORD

ESCRITORES HISPÂNOS (ARTURO CAPDEVILA)

CAPDEVILA, Arturo (Córdoba, 1889-1967). Professor universitário, poeta e ensaista arxentino. Os seus melhores libros som o melancólico “Melpómene” (1912) e “La fiesta del mundo” (1922), que alberga a xubilosa “Canción de la recién nacida”. A sua autobiografía consta de “El tiempo que se fue” (1926), “Córdoba del recuerdo” (1937) e “Córdoba azul” (1940).

OXFORD

ESCRITORES HISPÂNOS (JOSÉ DE CAÑIZARES)

CAÑIZARES, José de (Madrid, 1676-1750). Autor teatral da escola de Calderón igual que Antonio de Zamora. Ingresou ao serviço do duque de Osuna. Á idade de quatorze anos escrebeu a sua primeira comédia, “Las cuentas del Gran Capitán”, na qual xa mostraba unha reaçón contra o gosto neoclássico, que finalmente había de ser dominante na escena espanhola durante o século XVIII e que tornaría a sua obra opaca. As suas obras forom representadas em Madrid, onde alcanzarom bastante popularidade, entre os anos 1704 e 1742. Particularmente aplaudidas forom as “comédias de figurón” como: “El dómine Lucas”, onde satiriza a vida e as costûmes dos estudantes da Universidad de Salamanca, tema xá tratádo por Lope, mas que foi superado nesta obra. Outras pezas interesantes som: “El picarillo en España, señor de la Gran Canaria”, obra basseáda em feitos históricos com unha excelente caracterizaçón das personáxes; “Abogar por su ofensor, e Barón del Pinel”; “El honor da entendimiento, e el mas bobo sabe más”; “La más ilustre fregona”, baseada na novela ejemplar de Cervantes; “Por acrisolar su honor, competidor hijo y padre”, de um orixinal perdido de Lope de Vega, e “Yo me entiendo y Dios me entiende”. Escrebeu também unha imitaçón de “El alcaide de sí mismo” de Calderón: “También por la voz hay dicha” . Escrebeu assim mesmo, “zarzuelas”; entre as melhores podemos destacar “Angélica y Medoro”. As suas “Comedias escogidas” forom publicadas em dous volûmes (1828-1833).

OXFORD

ESCRITORES HISPÂNOS (MANUEL CAÑETE)

CAÑETE, Manuel (Sevilla, 1822-1891). Crítico e poeta menor. Muito conservador políticamente; como Valera, foi um “idealista” em literatura e opuxo-se ao “liberalismo” que encarnaba Leopoldo Alas “Clarín”. Foi crítico teatral em Madrid durante muitos anos em xornais e revistas como “La Ilustración Española y Americana” e outros. Poesías (Granada, 1843) foi um libro medíocre; as suas obras de teatro forom igualmente esquecidas, com a excepçón de “El duque de Alba” (1845). Cañete foi admitido na Real Academia em 1857. Editou a obra de vários dramaturgos temperáns: Lucas Fernández, Jaime Feruz, Agustín de Rojas, Francisco de las Cuevas e Alonso de Torres. Entre os seus ensaios teatrais figuran “Sobre el drama religioso español antes y después de Lope de Vega” (1862) e “Teatro español del siglo XVI” (1885).

OXFORD

Imaxe

ESCRITORES HISPÂNOS (ALFREDO CANTÓN)

CANTÓN, Alfredo (Emperador, 1910). Novelista do Panamá. Cursou a educaçón secundária em Nicarágua, logo ingresou na Universidade de Panamá e nas de Washington e Missouri. As suas novelas mais importântes som: “A sangre y fuego” (Costa Rica, 1935). “Rojas y pálidas” (Barcelona, 1935), “El ciego del Bulabá” (1946) e “Juventudes exhaustas” (1959), ganhadora do primeiro prémio de novela do diário brasileiro Cruzeiro Internacional, no qual depois foi publicada por entregas. A sua própria experiência como campesino e labrador foi aproveitada nas suas obras, que resultam às vezes opacas pola prolixidade narrativa e a inxénuidade política que maniféstam.

OXFORD

ESCRITORES HISPÂNOS (CANTARES)

CANTARES. Poemas escritos para ser cantados ou para ser acompanhados com música, que derivam da tradiçón oral. Os “cantares de xésta” como Bernardo del Carpio ou o Cantar de mio Cid, som poemas baixo temática épica. O romântismo decimonónico tratou de recrear esta tradiçón. No século XX, poetas como Federico García Lorca e Antonio Machado cultivárom o xénero.

OXFORD

ESCRITORES HISPÂNOS (LEOPOLDO CANO Y MASAS)

CANO Y MASAS, Leopoldo (Valladolid, 1844-1936). Autor teatral de grande popularidade. Ganhou unha boa reputaçón como autor ao lado do seu mêstre Echegaray. Começou a escreber dramas históricos como: “El más sagrado deber” (1877), que trata dos acontecimentos do Dous de Maio. De ahí passou para o teatro moral e ideolóxico em obras como: “El código del honor” (1881) e chegou à fama com “La Pasionária” (1883), melodrama vigoroso no que unha muller vinga a su própria deshonrra, polos seus próprios meios. Intentou obras que imitáram a traxédia grega como: “La opinión pública” (1878) e o estilo simbolista em “La mariposa” (1879), que trata o tema da insconsciência humana frente a unha felicidade que talvés non exista. “Los laureles de un poeta” (1878) parece ser unha paródia de Echegaray e considéra-se unha reacçón contra o mêstre.

OXFORD

ESCRITORES HISPÂNOS (ANTONIO CÁNOVAS DEL CASTILLO)

CÁNOVAS DEL CASTILLO, Antonio (Málaga, 1828-1897). Político espanhol do partido conservador responsábel da restauraçón da dinastía borbónica em España. Foi sobrinho de Serafín Estébanez Calderón, cuxa vida e época estudou em “El Solitario y su tiempo” (1883). Licenciou-se em dereito em 1853 e foi nomeádo ministro do goberno em 1864 e primeiro ministro em 1874. Editou a monumental “História general de España” (1890-1894, 18 vols.); escrebeu três volûmes de ensaios e conferências, “Problemas contemporáneos” (1884), “Arte y letras” (1887) e “Estudios del reinado de Felipe IV” (1888, 2 vols.), ademais de um libro de “Obras poéticas” (1887). “La campana de Huesca” (1852) é unha novela histórica baseada nos feitos do século XII. Escrebeu também unha interesante “Historia de la decadencia de España desde Felipe II hasta Carlos II” (1910). Segundo parece, morreu assassinado polos imperialistas.

LÉRIA CULTURAL

ESCRITORES HISPÂNOS (JOSÉ LUIS CANO)

CANO, José Luis (Algeciras, 1912). Poeta, antólogo e crítico literário. Pertencéu ao grupo que participou na revista “Litoral”. Fundou a colecçón poética “Adonais”, que se publicou de 1943 a 1963. Desde Xaneiro de 1946 até à data foi secretário da revista mensal “Ínsula”. A sua poesía, inspirada quase sempre na cidade de Málaga, publicouse em “Sonetos de la bahía” (1942), “Voz de la muerte” (1944), “Las alas perseguidas” (1946), “Otoño en Málaga y otros poemas” (1955), “Luz del tiempo” (Málaga, 1962) e “Poesía” (Barcelona, 1964). Escrebeu unha biografía, “García Lorca” (1962); estudos críticos, “De Machado a Bousoño” (1955) e “Poesía española del siglo XX” (1960). As suas antoloxías contribuíron para dar a conhecer as correntes poéticas espanholas do momento: “Antología de poetas andaluces contemporáneos” (1952), “Antología de la nueva poesía española” (1958), “El tema de España en la poesía española contemporánea” (1964) e “Antología de la lírica española actual” (1964). Últimamente publicou “Poesía española contemporánea” (1974), que reúne algúns artigos previamente publicados na revista “Ínsula” e “La poesía de la generación del 27” (2.ª ed., 1973).

OXFORD

¡¡QUE NADA SE SABE!! (58)

Pola vista, non só se distinguem as côres, senón também o tamanho, o número, a figura, o movimento, a distância, a rugosidade, o brilho e tudo o que tem relaçón com isto, como a igualdade, a semelhança, a velocidade e os seus contrários. A água obscurece os corpos, duplica-os, unhas vezes fai-nos maiores e outras menores, câmbia-lhe a figura, abulta-os, fai-nos móbeis e lixeiros. Mas non sempre é assím, senón que outras vezes acontece de maneira diferente. O ar, às vezes, diláta-os -quando sopra o vento do Sul-. Escurece-os, agranda-os e duplica-os, como passa com o eco, ou como quando están expostos ao Sol ou à Lúa, e algunhas vezes actua de forma contrária. Incluso cousas pintadas parecen às vezes esculpidas e vivas, e as esculpidas, à sua vez, com muita maior frequência parecen vivas. O vidro, o corno e o cristal fán os corpos, segundo convenha, maiores ou menores, gordos ou delgados, da mesma côr ou de várias; nunha palabra, ao gosto do artífice. De ahí que haxa tantas clásses de espelhos e de lentes. ¿Qual destes meios os transmite melhor e mais fielmente? Seguro, que non o sabes! Se dixéras que o ar, o negarei e tu non serás capaz de probá-lo, non obstânte admito! Mas, a verdade é que às vezes, agranda os obxectos e, às vezes, fai-nos mais pequenos!

FRANCISCO SÁNCHEZ

GALIZA DE CONTO (O PRÍNCIPE LAGARTO)

Era o rei e a reina de un país, que non tiñan fillos, i estando un día a reina asomada no balcón viu pasar por baixo un lagarto e dixo: -Quen me dera ter un fillo, anque fora como ese lagarto. En efeuto, saliu embarazada e no seu tempo deu a luz un rapaz igoal a un lagarto. Pasaron anos e un día o príncipe lagarto díxolle á súa mai: -Eu quérome casar. -¿E con quen te vas casar, queridiño? É millor que se che tire esa ideia da cabeza porque ó fin niguén te vai querer. E contestoulle o príncipe: -Boeno. Eu quérome casar. I entón a mai foi falar con tres irmás que eran moi probes para ver se querían o seu fillo. E como as tres dixeron que sí, propúxolles a reina que a que resistise os beixos do príncipe aquela había ser a que casara. Foi a máis vella e ó chegarlle o lagarto onde o peito xa quedou desmaiada. Foi a segunda e pasoulle o mesmo, e foi a máis nova e dixo: -Pois eu hei resistir. E así pasou. O lagarto subiu, baixou, e beixouna canto quixo, i ela tan campante. Chamaron os padriños, foron onda o abade, e casáronse. E pro outro día da voda a reina faloulle á súa nora: -¿Que tal pasaches a noite, miña filla? -Moi ben. ¡Ai si vira que mozo bonito é o príncipe cando se quita de noite a pelica do lagarto! I entre as dúas ordearon de que cando il estivera durmindo roubarlle a pelica e queimarlla para que non a volvera a pór, e de esa forma andivera sempre como os demais homes. E así o figueron. Mais á maná perguntoulle o príncipe á súa muller: -¿Onde me puxeches o vestido? -Eu non che sei de il. -Pois xa que non sabes nada, ou mo tras ou marcho polo mundo adiante. E o príncipe fuxiu da casa e botouse polo mundo adiante sen saber onde iba parar, mais tivo a sorte de meterse nun reinado onde falou ca filla do rei e namoráronse un do outro. E a muller do príncipe andaba toda desgustada sen saber do paradeiro do seu home e botouse a buscalo por un lado e polo outro. Indo de camiño alcontrou unha muller vella que lle perguntou: -¿E logo pra onde vas? -Vou buscar ó meu marido que se me marchou. -Pois mira, marcha de présa que o teu home vai casar ca filla do rei de aquil reinado. E ti has facer de esta maneira: colle esta mazá, esta pera e esta laranxa e vai pórte nas escaleiras do pazo do rei. E primeiro abres a mazá e sairache unha roca e un fuso de ouro e brillantes e ti has fiar coíles hastra que pase a noiva do teu marido, e cando che diga se vendes o fuso e a roca, ti dislle que non, e que soio llos das se che deixa dormir unha noite co seu mozo. A muller do príncipe foi andando e chegou ó pazo do rei e púxose nas escaleiras co fuso e a roca, e pasou todo asegún dixera a vella. Non lle gostaba moito á filla do rei que aquela muller se deitara co seu home, mais por fin, como se lle antoxaran a roca e o fuso, deixou que dormiran xuntos. Mais á noitiña, a princesa deulle ó príncipe lagarto unha auga dormideira pra que en toda a noite non falara coela. Deitouse a muller na cama co seu home e díxolle: -¿Pero ti non me conoces? Mira que son a túa muller de denantes, a que che queimou o vestido. Fálame, non me mates porque xa ando moito tempo perdida sen saber de ti. Mais il dormía e non lle contestaba. Veu a mañá e ela egueuse e il quedou sen saber nada do que pasara. I ela entón volveu á escaleira do pazo e abriu a pera e sacou un sarillo de ouro e brillantes, máis bonito aínda que a roca e o fuso, e púxose a ensarillar e cando pasou a princesa e antoxóuselle o sarillo, ela díxolle que non llo daba se non a deixaba dormir outra vez co seu noivo. E deulle o permiso. Mais volveron a pasar as mesmas cousas que a noite anterior porque a princesa tamén lle deu auga dormideira ó seu mozo, e a pesares de que a muller toda se mataba a falarlle il non lle contestaba cousa ningunha. I ergueuse e marchou con moita pena. Pero o goardia que gardaba o pazo díxolle ó príncipe que xa había dúas noites que estaba coíl unha muller na cama e que lle falaba e lle decía se non se acordaba de cando estaban casados, se non a coñecía e que se fose coela. Entón il deuse de conta de que era a súa primeira muller. Entrementres ela volveu pórse na escaleira do pazo e abriu a laranxa, que era o último que lle quedaba, e sacou unha debandoira de ouro e brillantes. Pasou a filla do rei, viuna e antoxóuselle, mais a muller díxolle que non lla daba se non a deixaba dormir outra noite co seu mozo. E a princesa respondeulle que si. Mais de aquela o príncipe, en vez de beber a auga dormideira, botouna polo peito abaixo. I estando na cama volveu a profiarlle se non se acordaba de ela e de aquiles tempos pasados. Que lle falase, que non a fixese sofrir, que se non lle falaba aquela noite que ela xa estaba perdida. Il ben ouvía, mais non lle decía nada nin llo dixo tampouco en toda a noite. Cando foi día, o príncipe ergueuse e marchou xunto ó rei de aquil reinado e falaron. E dixo o príncipe: -Eu teño un baúl e perdinlle as chaves e agora figuen outras novas. Súa Maxestade me dirá coales son millores, as que tiña ou as que figuen novas pra mesma pechadura. E o rei respondeulle: -Millores son as que eran nativas do baúl. E contestou o príncipe: -Eu era casado, deixei a muller e vin por aiquí, mais agora apareceume a muller. Xusto é que me marche coela e que deixe á súa filla. O rei quixo mudarse, mais por fin tivo que cumplir o que denantes dixera e deixar ó príncipe lagarto que marchara na compañia da súa primeira muller.

HÉRCULES DE EDICIONES (LÓPEZ CUEVILLAS, F. E LOURENZO FERNÁNDEZ, X., 1930: VILA DE CALVOS: NOTAS ETNOGRÁFICAS E FOLKLÓRICAS, SEMINARIO DE ESTUDOS GALEGOS, SANTIAGO DE COMPOSTELA.

DAVID HUME (DIÁLOGOS SOBRE A RELIXIÓN NATURAL)

AS VERSÓNS BASEADAS NO AXUSTE PERFEITO (FINE-TUNING) E NA COMPLEXIDADE IRREDUCTÍBEL.

No último século, o conhecimento científico progrediu bastante e revelou a existência de características do mundo orgânico e inorgânico que parecerom a algúns cientistas, sobretudo físicos e biólogos, demasiado extraordinárias para poderem ser explicadas apenas com base nas leis da natureza. Isso esteve na orixem de novas versóns do argumento do desígnio, que têm por base as noçóns de “princípio antrópico”, “axuste perfeito” e “complexidade irreductíbel”.

O AXUSTE PERFEITO E O ARGUMENTO ANTRÓPICO-TELEOLÓXICO.

A ideia por detrás desta versón do argumento é simples. As descobertas em astrofísica, cosmoloxia e bioloxia reveláram a existência de um número significativo de constantes cósmicas, aparentemente arbitrárias (isto é, que non podem ser determinadas a partir das teorias e tenhem, polo menos por agora, de ser determinadas empiricamente), sem as quais o nosso universo seria impossíbel. Estas constantes revelam um axuste de tal forma perfeito, que alguns cientistas e filósofos se recusam a aceitar que este sexa unha mera coincidência e que, por conseguinte, o universo tenha orixem num grande número de acontecimentos acidentais. Isso levou-os a pensar que essas constantes tenhem por causa um ser pessoal, o único tipo de ser capaz de produzir esses resultados. Dá-se a este argumento o nome de “argumento antrópico-teleolóxico”, por se basear no princípio antrópico, segundo o qual o universo tem de ser tal que permita a existência de seres conscientes. Unha interpretaçón fraca deste princípio limita-se a afirmar que se as condiçóns iniciais do universo fossem outras nós non existiríamos e é, em sí, relativamente trivial. Mas há outra interpretaçón, que realça o axustamento destas condiçóns para a existência da vida e chama a atençón para o facto de unha lixeira variaçón nos seus valores dar orixem a um universo completamente diferente, suxerindo que é muito improvábel que a existência humana resulte de unha evoluçón acidental. Esta interpretaçón forte do princípio afirma, de maneira muito mais controversa, que nós, os observadores, estamos cá porque o universo foi feito intencionalmente de modo a permitir a existência de seres humanos.

DAVID HUME

ATHINAI

ATHINAI PRHOMAKOS

Atenas, foi elexída há 160 anos, como capital da Grécia. Quando era apenas um vilório de 6.000 habitantes. Hoxe em día é unha caótica urbe com perto de 10.000.000 de pessoas, carente de planificaçón, tráfico e ruído infernal e unha contaminaçón galopante. Muitas das cousas da Acrópolis, som meras cópias e os orixinais están a bom recaudo em Londres, onde chegarom nos enormes baúles do Conde de Elgin, ou protexídas do tempo e da contaminaçón, no Museo da Acrópolis. Athinai, foi tán constantemente saqueada, xá desde os tempos romanos que, parece um milágre que ainda poidamos ver algo de pé. Também é notábel que as ampliaçóns a partir do seu núcleo orixinal, desilusionem profundamente os visitantes. Ampliaçóns, que derom à cidade um aspecto desordenado e o que é pior, impessoal, indiferente. É verdade, que a grande cultura clássica do período ático, encontra-se mais nos libros, que nesta cidade moderna. Sobram os decadentistas, que em lugar de encontrar-se com os efêbos descendendo cerimoniosamente, polos caminhos das Panatenaicas, correm o perigo de encontrar-se com unha procesión a Santa Bárbara, encabezada por barbudos popes. A Athinai Mediéval, concentrada entre os despoxos da cidade clássica: entre as ruínas da Ágora, amontoam-se igrexas bizantinas, mezquitas, banhos, madrazas, tendas e tabernas, qual cerimónia da confusón e do despropósito. Espectáculo, contemplado permanentemente polas heróicas reminiscências da Acrópolis, forom os séculos em que Athinai deixou de parecer-se a sí mesma, para parecer-se mais ao mundo.

Zeus, todo poderoso, pai de todos os gregos, ordenou a “Philoksenia”, ou sexa, o amor para com os extranhos (apesar das malas experiências habídas com quase todos os extanxeiros, que visitarom Grécia durante milénios). Mas, as malas línguas, atrevem-se a afirmar que, o que Zeus quería era outra cousa. Nas terrazas das casas, depois de tomar a séxta nacional, a xente espreguiça-se em pixama. É unha maneira de sobreviver aos rigores do calor. Os pátios frescos das casas e os xardins Nacionais, som também lugares de refúxio durante o abrasador meio-dia. As mulheres costuram e os velhos xogam eternamente nos cafés. O ailhamento e a solidón (Monaxia), som para um grego quase um pecado. Estar só, é um símbolo de fracasso! Os gregos están sempre em “Parea”, que signifíca malta ou grupo de amigos e familiáres. Na Praça Kolonaki, em cafés de estilo francês, reunem-se os intelectuais, para intentar arranxar o mundo e tomar um café. “¡¡Se xuntas quatro gregos, teis cinco presidentes!!”. A música grega, é como se albergára no seu cerne unha glorificaçón da dor. O grego é muito supersticioso, tem miles de remédios contra o mal-de-olho, todos da côr azul (excepto as pessoas de alhos azuis, que som “cenizos”). Contas, rosários, cruzes, circulos pintados nas paredes e sobre tudo, non tenhem repáros nem discreçón, à hora de cuspir contra o mal-de-olho.

Os turcos! A dominaçón turca durou mais de 400 anos. Os turcos, para os gregos é um tema tabú! A sua tolerância ao extranxeiro acaba com o turco! É visceral, e está à flor de pel! Até há alguns anos, non existía um “café grego”. Bebía-se “café turco”, feito com pó fino, fervído na água, lixeiramente doce, servído em taça pequena e com os pousos no fundo. Hoxe, ninguém o bebe. Agora, consumem-se litros diários de “café grego”, feito com pó fino, fervído na água, lixeiramente doce, servído em taça pequena e com pousos no fundo

NOTAS TOMADAS DE UNHA XORNADA EM ATHINAI

Às seis horas da manhám. Visita ao Mercado de Abastos, para purgar-se com um caldo de tripas, os cheiros fortes, as cores da madrugada e o barulho infernal do mundo.

Às oito da manhám. Pequeno almorço no “Bretania”, café popular tradicional, para descansar e admirar o movimento da Praça Omonia.

Às nove da manhám: Comprar um chapeu de palha e unhas boas sandálias no Bairro de Kolonaki, e maiormentemente para os ceguinhos também uns óculos de sol. Depois iniciar a visita à Acrópolis, passando antes polo Templo de Zeus e polos Teátros de Dionisos e Herodio (assistir durante os Festivais de Verán de Atenas a unha traxédia clássica ou a unha comédia de Aristófanes, nas ruínas de um velho teátro, resulta unha experiência singular para unha vida humana).

À unha da tarde: aperitivo na Praça de Adrianou, frente à Ágora Velha (os Domingos há feira).

Às três da tarde: Comer na Praça de Plaka, entre o ir e voltar dos viandântes.

Às quatro da tarde: retiráda estratéxica para o Hotel ou para um Xardím Nacional, é o “Toque de Séxta”, nada debe bulir debaixo dos aterradores calores!

Às nove da noite: Comer peixes e mariscos, nos numerosos restaurantes do Porto do Pireo (ir de Metro desde o centro da cidade). Desde aquí, pode-se programar visitas às ilhas gregas, tais como Mikonos, Santorini, Rodas, Creta, etc…

Para finalizar, um pequeno passeio profiláctico pola praia, non convém abusar, pois a funçón clorofila, solta demasiádo carbono pola noite dentro. Logo de tomar unha copita de águarrás, chamada “retsina”, nos retirámos penso eu que de Metropolitano.

LÉRIA CULTURAL