Arquivos diarios: 06/02/2023

Aínda que o pareza, non é un “déjà vu”, non. É real como a vida mesma. A dereita em Ponteareas regresa ao seu pasado, non sabemos se por convicción nostálxica ou, como parece máis evidente, por non atopar nada mellor que ofrecer. Se cadra, en realidade non hai tal regreso a un pasado que esa dereita nunca abandonou, por máis que durante os últimos anos algúns quixeran convencer a Ponteareas, pleno tras pleno e eleccións tras eleccións, de que aquel negro pasado nada tiña que ver con eles nin cun Partido Popular que, reescribindo a nosa historia política, tería nacido en 1998 coa chegada a Ponteareas dun Salvador chamado para redimir, como novo candidato popular, os imperdonabeis pecados orixinais da dereita ponteareán encarnada até ese momento por un alcaide orgulloso do seu pasado franquista. Despois daquel desplante de Manuel Fraga e Xosé Cuiña a Pepe Castro en 1998, en forma de humillante expulsión do partido, hoxe, vintecinco anos despois, o Partido Popular, como se nada tivera acontecido, volve á “casilla” de saída nesta sorte de xogo de mesa no que Ponteareas é simplemente o seu taboleiro. Vintecinco anos dunha partida na que os seus xogadores -chámense Pepe, Nava, Juan Carlos, Salvador, Belén ou Mingos- cambiaron según conviñese de equipo -chámese PP, UCAP ou ACIP- e protagonizaron traizóns, reconciliacións, enganos, filías e fóbias, pactos para gobernar e rupturas para desgobernar, prebendas para asegurar alcaldías a cambio de actas de deputada e Direccións Xerais e denuncias falsas para frear mocións de censura. En definitiva, un verdadeiro Xogo de Tronos á ponteareán que durante case vinte anos fixo languidecer o noso Concello nun longo e escuro inverno de parálise e estancamento. Ponteareas era o que menos lles importaba, agás para vivir ben á conta dela.

ROBERTO MERA COVAS

A este propósito, é muito importante analisarmos a ideia de causalidade. Supomos comummente que há unha relaçón de conexón necesária entre as causas e os efeitos e que a causa possui algum poder, força ou enerxia que é responsábel polo efeito. Pois bem, pergunta-se Hume, o que observamos realmente nunha relaçón causal? O seu exemplo mais famoso é o do movimento de unha bola de bilhar que choca com outra que estaba em repouso, que, por sua vez, se começa a mover por causa do impacto. Como observador deste acontecimento, só posso descobrir duas cousas: 1º -A “prioridade” temporal da causa. 2º -A “contiguidade” no tempo e no espaço da causa e do efeito. Isto é, percebo que o movimento a que chamo “causa” é anterior ao movimento que denomino como “efeito”, percebo o contacto entre as bolas e que non hoube intervalo algum entre o choque e o movimento da segunda bola. Enquanto considerar um único exemplo de relaçón causal – como este do choque das bolas de bilhar – , non posso ir além destas duas circunstâncias. Mas se repetir o acontecimento com as mesmas bolas ou outras do mesmo xénero, em circunstâncias similares, observarei sempre que o movimento da segunda bola se segue ao da primeira. Em suma, descobrirei que há unha conxunçón constante entre as causas e os efeitos. Dito coloquialmente, que em circunstâncias idênticas ocorre sempre o mesmo. De acordo com isto – isto é, quando percebemos unha relaçón causal repetida -, Hume proporá a seguinte definiçón de causa: “Um obxecto precedente e contíguo a outro e onde todos os obxectos semelhantes ao primeiro están situados nunha relaçón parecida de precedência e contiguidade com os obxectos semelhantes ao último. Mas constatamos, entón, que non observamos qualquer poder no obxecto a que chamamos “causa” que provoque necessariamente o efeito em questón, non entendemos a “conexón necessária” entre as causas e os efeitos. Em conclusón, non vivemos num mundo onde a necessidade sexa entendida como unha propriedade das relaçóns entre os obxectos, onde possamos saber que as cousas têm certos poderes que, de maneira necessária, os levam a produzir determinados efeitos. É apenas a experiência que nos ensina a saber como se comportam as cousas. Antes de se tirar à água, unha criança non pode saber se fluctuará ou se irá ao fundo.

GERARDO LÓPEZ SASTRE