
Hoxe, quince de Xulho de 1917, pelo tempo destas datas, as seguintes máximas forom o princípio das íntimas relaçóns com Maria R. da Costa. Agora, que a natureza quebrou esta rama da amizade (mas, amizade pura e casta). A continuaçón apresento unha carta de Don Quixote de la Mancha, que parece unha reminiscência do que me aconteceu a mim, e que o leitor discréto poderá xulgar, das diferêntes páxinas desta obra: “A tua falsa promesa e a minha certa desventura, me levarom para estes asuntos. As minhas queixas, chegarom aos teus ouvidos, com notícias da minha possíbel futura morte. Deshecháste-me! Oh ingrata! Por quem tem mais, non por quem vale mais que eu; mas, se a virtude fora riqueza que se estimára, non invexaría eu fortunas alheias, nem choraría desditas próprias. O que a tua fermosura levantou, foi derrubado polas tuas obras. Por elas entendím cada fracasso; e por elas reconheço que és mulher. Queda-te em paz, causadora da minha guerra! E, queira o Céu, que os enganos do teu esposo, estexam sempre encubertos, para que non quedes arrependida do que fixéches, e que eu non tome vinganza. É o que mais desexo.”
POEMAS
Como a flor no monte,
estou solinho no mundo.
Desde que morreu no teu peito,
aquel carinho profundo.
.
Ao pensar que as penas,
ninguém comparte conmigo.
Tán angustiádo me vexo,
que xá me pésa ter nascído.
.
Carta, vai onde te mando,
non digas quem te escribíu.
Unha florinha fermosa,
que do meu peito saíu.
MÁXIMAS
Vale mais quem quer, que quem pode.
Acordate, que o querer é poder.
O poder está unido à “Vontade”; mas, a “Vontade”, non está unida ao poder.
Pode um poder, e non querer.
Resulta, como se nón pudéra.
Para el, só há unha satisfaçón de orgulho e egoismo.
MANUEL CALVIÑO SOUTO