Arquivos diarios: 03/06/2022

AS MEMÓRIAS DE MANUEL DA CANLE (120)

Hoxe, quince de Xulho de 1917, pelo tempo destas datas, as seguintes máximas forom o princípio das íntimas relaçóns com Maria R. da Costa. Agora, que a natureza quebrou esta rama da amizade (mas, amizade pura e casta). A continuaçón apresento unha carta de Don Quixote de la Mancha, que parece unha reminiscência do que me aconteceu a mim, e que o leitor discréto poderá xulgar, das diferêntes páxinas desta obra: “A tua falsa promesa e a minha certa desventura, me levarom para estes asuntos. As minhas queixas, chegarom aos teus ouvidos, com notícias da minha possíbel futura morte. Deshecháste-me! Oh ingrata! Por quem tem mais, non por quem vale mais que eu; mas, se a virtude fora riqueza que se estimára, non invexaría eu fortunas alheias, nem choraría desditas próprias. O que a tua fermosura levantou, foi derrubado polas tuas obras. Por elas entendím cada fracasso; e por elas reconheço que és mulher. Queda-te em paz, causadora da minha guerra! E, queira o Céu, que os enganos do teu esposo, estexam sempre encubertos, para que non quedes arrependida do que fixéches, e que eu non tome vinganza. É o que mais desexo.”

POEMAS

Como a flor no monte,

estou solinho no mundo.

Desde que morreu no teu peito,

aquel carinho profundo.

.

Ao pensar que as penas,

ninguém comparte conmigo.

Tán angustiádo me vexo,

que xá me pésa ter nascído.

.

Carta, vai onde te mando,

non digas quem te escribíu.

Unha florinha fermosa,

que do meu peito saíu.

MÁXIMAS

Vale mais quem quer, que quem pode.

Acordate, que o querer é poder.

O poder está unido à “Vontade”; mas, a “Vontade”, non está unida ao poder.

Pode um poder, e non querer.

Resulta, como se nón pudéra.

Para el, só há unha satisfaçón de orgulho e egoismo.

MANUEL CALVIÑO SOUTO