
A “força nuclear forte” pode ser “renormalizada” pola sua conta nunha teoría denominada “cromodinâmica quântica” ou “QCD” (polas suas palabras em inglês “Quantum Chromodynamics”). Segundo a QCD, o protón, o neutrón, e muitas outras partículas elementais da matéria están formadas por “quarks”, que tenhem a notábel propriedade que os físicos denominarom cor, de onde vem o têrmo “cromodinâmica”, ainda que as cores dos quarks som tán somente etiquetas úteis que nada tenhem que ver com as cores visuais. Há quarks de três cores: roxo, verde e azul. Ademais, cada quark tem unha antipartícula correspondente, e as cores das referidas antipartículas som denominadas: antiroxo, antiverde e antiazul. A ideia é que somente as combinaçóns sem cor neta podem existir como partículas libres. Há duas maneiras de conseguir essas combinaçóns neutras de quarks. Unha cor e a sua anticor anulam-se mutuamente, de maneira que um quark e um antiquark formam um par sem cor, partículas inestábeis denominadas “mesóns”. Ademais, quando as três cores (ou anticores) se misturam, o conxunto carece de cor neta. Três quarks, um de cada cor, formam partículas estábeis denominadas “barións”, das quais os protóns e os neutróns som exemplos (e três antiquarks formam as antipartículas dos “barións”). Os protóns e os neutróns som os “barións” que formam os núcleos dos átomos e constituiem a base de toda a matéria normal do universo.
STEPHEN HAWKING E LEONARD MLODINOW