Arquivos diarios: 10/07/2021

ESCRITORES HISPÂNOS (MIGUEL ASÍN Y PALACIOS)

Asín y Palacios, Miguel (Zaragoza, 1871 – 1944). Arabista. Estudou teoloxía e depois árabe com Julián Ribera. O seu primeiro libro foi Algazel: dogmática, moral y ascética (1901). Em 1903 foi catedráctico por oposiçón da asignatura na Universidade de Madrid em substituiçón de Gayangos y Codera. Em 1923 fundou a importante revista “al-Andalus”, que contribuíu ó largo do tempo para o muito alto nível dos estudos espanhois sobre o islam. Dedicou a sua vida a revelar a profundidade e extensón da interrelaçón cultural entre a cristandade e o islam. Sobre este tema podemos citar “El averroísmo teológico de santo Tomás de Aquino” (1904), “La escatología musulmana en La divina comedia” (1919), em que proba por primeira vez, que a divisón que Dante transmite do inferno, tem muito que ver com relatos musulmáns, que narram a ascensón de Mahoma; “El islam cristianizado” (1931); “La espiritualidad de Algazel y su sentido cristiano” (1934-1941, 4 vols.), e “Huellas del islam”. “Santo Tomás de Aquino”. “Turmeda”. “Pascal”. “San Juan de la Cruz” (1941). Como mêstre, Asín Palacios formou algúns arabistas hoxe conhecidos, como por exemplo Emilio García Gómez.

OXFORD

ESCRITORES HISPÂNOS (ASCÉTICOS)

Ascéticos, escritores (do grego “asketes”, “monxe eremita” de “askein”, “exercitar-se”. A ascese, consiste em chegar a dous dos três gráus do espírito: o purgativo (mortificaçón do corpo e oraçón); o iluminativo e o contemplativo, “estado beatífico” ou “matrimónio espiritual” de San Juan de la Cruz. A mística alcanza-se depois de chegar ao terceiro gráu no caminho da perfeiçón. Santo Tomás de Aquino distingue entre virtudes adquiridas (ascética) e don da graça (mística). Na Espanha foi a tradiçón senequista, que ensinaba que a virtude pode ser conseguida através da autodisciplina, a qual producíu unha marea de literatura ascética que começou com a publicaçón de “Breve y muy provechosa doctrina de lo que debe saber todo cristiano” do frade Hernando de Talavera (1496); libro escrito para atrair a um grande número de leitores a través de unha exposiçón em prosa clara e sinxéla. Outro libro fundamental para a produçón de escritos ascéticos foi “Ejercicios espirituales de Ignacio de Loyola (Roma, 1548). Este tipo de literatura chegou ao seu apoxeo durante o reinado de Felipe II (1556 – 1598): excelentes autores escreberom sobre temas relixiosos e vários miles de libros e panfletos forom publicados entón. A miúdo resulta difícil separar a ascética da mística em autores como o frade Luis de Granada. Menéndez y Pelayo classifica a san Juan de la Cruz e santa Teresa de Jesús como escritores ascéticos, quando a maioría dos críticos os consideram místicos. Agustinos: Fray Luis de León, beato Alonso de Orozco. fray Fernando de Zárate, fray Pedro de Vega, santo Tomás de Villanueva e fray Pedro Malón de Chaide. Dominicos: Melchor Cano, Alonso de Cabrera, fray Luis de Granada. Franciscanos: fray Alonso de Madrid, Francisco de Osuna, fray Bernardino de Laredo, san Pedro de Alcántara, Diego de Estella, fray Juan de los Ángeles e sor María de Jesús de Ágreda. Jesuitas: Alonso Rodríguez, Luis de la Puente, Juan Eusebio Nieremberg, Luis de la Palma, Pedro de Rivadeneyra e san Francisco de Borja. Outros: beato Juan de Ávila, Hernando de Talavera, Alejo Venegas del Busto.

OXFORD