
Quando eu era pequeno, gostaba demais da Romaria das Pasquilhas. Alá polos finais da Primavera, um longo passeio a pé durante vários quilómetros, através de unha natureza luxuriante. Passába-mos por Uma D’Arriba, cruzando a Bulha caminho de Campo do Mouro, despois aparecía Parada da Franqueira com a dureza de pedra das suas casas velhas, a sua aparência agréste de tempos remotos. Logo, vinha Cebreiro, e entrába-se por baixo na Franqueira entre valados e caminhos de terra. As xentes levavam o seus superlativos farneis, abundantes para comer deitados à sombra, regalar-se estendidos na erba fresca ó lado de um regueiro. Ouvindo histórias de “caras” e “cabras” do Brasil, que quase sempre acabavam com escapadas milagrosas para a Terra. E, assím, xeraçón trás xeraçón, forom disfrutando durante séculos a fío destes lugares. Até que roubarom a crúz de prata de Guillade! Eram xentes campêstres, confiádas, non estabam acostumados a lidar com trafúlhas. Arrimaron a crúz à parede dentro da igrexa, e forom todos comer alegremente. Quando por fim voltarom, saciádos e alêgres, a valiosa relíquia xá non estaba. Cavila que cavila, chegarom à conclusón, que fora xente do obispado os causantes do furto, e como represália deixarón de ir à Franqueira durante anos. Mas, a trangalhada, tinha saudades da romaria e das suas patuscadas campêstres e decidirom voltar outra vez. Non obstânte, com o passo dos anos a cousa foi perdendo encanto até quase fenecer, nós fomos madurando, e a viáxe xá no parecía a mesma, demasiada xente, falta de sombras, e a rua principal estaba cheia de tenderetes de quinquilhada, que obstaculizavam o passo, em fím! Como resultado de tudo isto, desatou-se unha monumental trifulca entre os de Guillade e os gitanos dos quióscos, que acabou com os postos todos desparramados polo chán adiante, e milagrosamente non houbo que lamentar mortos entre os contrincantes, no meio dos quais se encontrabam numerosas mulheres, que aparte de serem as provocadoras do conflícto, tiverom ademais unha actitude destacada no combate. Sucessos como este, forom os que nos sacarom as ganas de participar néstas aglomeraçóns populares, pois um non está disposto a passar calores e polvos, para despois voltar a casa com unha facada nas costas ou na barriga.
A IRMANDADE CIRCULAR