MAXÍA NEGRA

Ó compreender que necessitaba unha axuda, a Senhora Turner presentou à sua nobre cliente um tál Simón Forman, todavía mais bruxo do que ela. E por isso debe entender-se que, se a Senhora Turner se contentaba com empregar uns filtros ou uns ungüentos mais ou menos duvidosos, Forman non titubeaba em recorrer à maxía negra. Era, segundo afirmaba a almidonadora, um home muito hábil que negociaba com os demónios e obtinha deles quanto desexaba. Como era natural, a sua melhor arma era a misa negra. Este foi o meio que propuxo a Lady Frances, a qual, por sua parte, non vacilou nem um instante, tal era o temor que lhe inspiraba ter de suportar a um esposo. Y unha noite sombría, aquela mulher xovem e encantadora non temeu ofertar o seu corpo à abdominábel ceremónia… Despois, algo mais tranquilizada, partíu para Chartley. Simón Forman tinha-lhe assegurado que Essex se comportaría com ela como se fosse um irmán… Mas sem dúvida a maxía de Forman non era o que este pretendía, pois Frances non tardou em compreender que se tinha envilecido inútilmente. Apenas Essex víu a sua mulher, quedou prendado loucamente dela e, como é lóxico, tratou em seguida de fazer valer os seus dereitos conxugais. Frances, aterrada, recorreu primeiro a todas as estrataxemas possíbeis, desde o pudor ultraxado até à xaqueca mais insoportábel, e así ganhou várias noites, mas Essex era xovem ardente e de escasa paciência. Verdadeiramente assustada, Frances pedíu auxilio e dirixíu duas cartas desesperadas, unha à Senhora Turner e a outra a Forman, ao que ousou escreber: “Queridíssimo padre, rogovos unha vez mais que conservéis o vosso afecto por mím, aínda que xa sei que o tenho. Fazei que o meu marido se calme a meu respeito…” As respostas chegarón em forma de uns polvos com os que había que sazonar os alimentos do inflamado esposo, e de unha figurinha de cera, obra de Forman, que pretendía representar o referido marido. Na zona do corazón, esta figurinha tinha craváda unha longa espinha de árbore sem folhas, destinada a provocar a morte de Essex ó cabo de um ano. Este non morreu, mas as drogas dos feiticeiros fixérom-no enfermar gravemente, sem que, a pesar de tudo, se chegasse a um desenlace fatal. Aínda que desexára vivamente desembarazar-se de el, a xovem esposa titubeaba todavía ante a utilizaçón de um veneno mortal, mas a sua vida conxugal estaba-se convertindo num inferno. Essex, enfurecido polas negativas da mulher à que adoraba e à que aínda non tinha podido tocar, enlouquecía a olhos vista e a sua loucura era furiosa. Frances, atemorizada, suplicou ós seus que acabassem com aquela unión que a horrorizaba, xá que cada dia era mais intenso o amor que a unia a Robert Carr. Os Howard acabaron por deixar-se convencer e, a finais de 1612, apresentarón ò rei unha petiçón de anulaçón do matrimónio por parte da condesa de Essex e da sua família, transmitida pola Comisón dos Obispos da Inglaterra. O motivo invocado era a “non consumaçón do matrimónio por impotência do marido”, o que non deixaba de ser o cúmulo… A través de Robert Carr, os Howard tinham o rei da sua parte, e contra semelhante coaligaçón, os Essex non podían actuar. A sombra da anulaçón aproximaba-se a grandes passos quando, da maneira mais imprevissíbel, alguém intervém para opor-se ó facto: nada menos que Overbury, que non quería que o seu amo idolatrado se casára com Frances. Para dar forza òs seus argumentos, Overbury ameazou a Carr com o escândalo se persistía na sua actitude, o que provocou unha disputa que non tardou em agriar-se. Os dous xovens trocarom inxúrias e estiverom perto de agredir-se. Overbury apenas tivo tempo de escapar do muito pesado punho de Robert, mas ó encontrar a Lady Essex num corredor de Whitehall, preso da ira lhe chamou em pleno rostro: ¡Zorra! A bella Frances estivo a um trís de afogar-se em cólera, mas recuperou a compostura. Um quarto de hora mais tarde manifestaba a sua opinión sobre o Overbury por todos os recobecos do palácio: ¡Esse vilán! ¡Essa escória da humanidade, esse demónio encarnado…! Entretanto, o flamante Lord Rochester, por sua parte, calmaba-se. A reflexón o levou à conclusón de que mais valía apaciguar a Overbury. ¡Sabía tantas cousas!

JULIETTE BENZONI

Deixar un comentario