
Xá fosse por efeito dos filtros da Senhora Turner, ou bem por unha certa monotonía na vida do favorito, o certo é que Frances ganhou plenamente a sua batalha contra Rochester. Quando conheceu a fermosa lady Essex, num baile dado pela rainha – unha santa mulher, que facia quanto podia para dissimular a sua grande solidón – Rochester comportou-se como um apremiante namorado e non se separou da xovem em toda a velada. Aquela mesma noite lhe dirixíu um madrigal tán cortês como carinhoso… acabado de sair da pena do seu secretário e amigo Sir Thomas Overbury. ¡Curioso individuo esse Overbury! Culto, intelixente e poeta, possuía, xunto a essas virtudes, um orgulho monumental e se consideraba a sí mesmo o indispensábel mentor do aposto Robert, cuxa talha espiritual – forzoso é reconhecê-lo – non estaba á altura das suas ambiçóns. Era Overbury o que pensaba por el, e escrebía por el. E que também dictaba a sua conducta, e o axudaba a navegar, sem riscos excessivos, nas perigosas àguas da Corte. Por desgraça, há que dizer também que os sentimentos de Overbury com respeito ao seu novo amo, eram exactamente os mesmos que os de Pigmalión pola sua estátua… só que aínda mais intensos. Apesar disso, um idílio com a encantadora lady Essex, tán magnificamente emparentada, lhe pareceu ó princípio unha possibilidade excelente. A sua pena tornou-se lírica e apaixonada, ó tempo, ó mesmo tempo que se inflamaba o corazón de Robert. E um mes despois da sua visita à Senhora Turner, pouco mais ou menos, lady Essex abandonou-se ó home que ela tinha elexido. Unha dita completa, violenta, apaixonada… mas ó mesmo tempo discreta, para non turbar o bem estar do bom rei Jacobo e para non assanhar a toda a família Essex, cuxo brazo era largo. Assim as cousas, o esposo viaxeiro anunciou o seu regresso e, no acto, Frances, no apoxeu da sua paixón, enardeceu-se e ameaçou com matar-se, se el se atrevía a tocá-la. Este xesto dramático preocupou à família Howard, xá que se Essex se enoxaba, a situaçón podía resultar conflictiva para todos. Era preciso, como mínimo, que a xovem accedera a ir ó castelo famíliar de Chartley para dar a bemvinda a seu esposo e que desse mostras de certa boa vontade. De malas ganas, Frances resignou-se, mas suplicou à Senhora Turner, que lhe axudara com os seus poderes. No fundo, esta non deixaba de preocupar-se. Tinha unha considerábel experiência, mas o que lhe era pedido, rebassaba sobradamente a sua competência… A non ser que a xovem desexára, na realidade, borrar da face do mundo o seu marido. E desse meio extremo, non cabía nem sequer falar, posto que a família Essex em massa se mobilizaría em tal caso contra unha esposa sobre a qual recairía imediatamente toda a suspeita.
JULIETTE BENZONI