.
O realismo “dependente do modelo” corresponde à maneira como percebemos os obxectos. Na visón, o cérebro recebe unha série de sinais ó longo do nervo óptico, sinais que non formam o tipo de imaxem que aceitaríamos no nosso televisor. Há unha mancha cega, no ponto em que o nervo óptico se conecta à retina, e a única zona do nosso campo de visón que goza de boa resoluçón é unha área estreita de aproximadamente um gráu de ângulo visual ó redor do centro da retina, unha área da ordem do ancho da imaxem do pulgar quando temos o brazo alargado. Assim pois, os dactos brutos enviados ó cérebro constituiem unha imaxe mal pixelada com um buraco no seu centro. Afortunadamente o cérebro humano processa ditos dactos, combinando os de cada olho e colma os vacíos mediante a hipótese de que as propriedades visuais dos lugares contiguos som semelhantes e interpolándoas. Ademais, lê unha disposiçón bidimensional de dactos da retina e cría a impresón de um espaço tridimensional. Noutras palabras, o cérebro construi unha imaxe ou modelo mental. O cérebro é tán perfeito construindo modelos, que se puxéramos uns óculos que invertiram as imaxes que recebemos nos olhos, o nosso cérebro, ó cabo de um tempo, mudaría o modelo e veríamos de novo as cousas dereitas. Se entón sacáramos os óculos, veríamos o mundo ó revés durante um momento, mas de novo o cérebro se adaptaría. Isso ilustra que o que queremos dizer quando afirmamos “vexo unha cadeira”, é meramente que utilizamos a luz que a cadeira desprende polo espaço para construir unha imaxe mental, o modelo da cadeira. Se o modelo está cabeza a baixo, é de esperar que o cérebro corrixa a imaxe antes de que intentemos sentar-nos na cadeira. Outro problema que o “realismo dependente do modelo” resolve, ou ao menos evita, é o debate sobre o que significa existência. ¿Como sei que unha mesa existe, se saio da habitaçón e non podo vê-la? ¿Que significa dizer que cousas que non podemos ver, como os electróns ou os quarks – particulas das que están formados, segundo crêmos, os protóns e os neutróns – existem? Poderíamos ter um modelo no que a mesa desaparecía cada vez que saímos da habitaçón e reaparecería na mesma posiçón quando voltássemos a entrar. Mas isto sería embarazoso xá que ¿que passaría se acontecera algo, quando estamos fora, por exemplo se caíra o tecto? O modelo em que a mesa desaparece quando saímos do quarto, ¿como se podería explicar, que quando voltemos a entrar, a mesa reaparecerá rota debaixo dos cascotes? O modelo no que a mesa segue de pé, dá unha explicaçón muito mais simples e concorda com a observaçón. É tudo o que lhe pedimos.
O Pomar 