A NATUREZA FUNCIONA POR SI SÓ (F8)
.
Os sucesores cristáns dos gregos opuxeron-se á noçón de que o universo está rexido por unha léi natural indiferênte, e também rexeitaron a ideia de que os humanos, non tenhem um lugar priviléxiado no universo. E aínda que, no período medieval non houbo um sistema filosófico coherente único, um tema comúm foi que o universo é a casa de bonecas de Deus, e que a relixión era um tema muito mais digno de estudo, que os fenómenos da natureza. Em efeito, em 1277 o bispo Tempier de París, seguindo as instrucçóns do papa Xoán XXI, publicou unha lista de 219 erros ou herexías que debíam ser condenadas. Entre as ditas herexías estaba a ideia de que a natureza segue léis, porque isto entra em conflícto com a omnipotência de Deus. Resulta interesante saber que o papa Xoán XXI falecéu polos efeitos da léi da gravidade uns meses mais tarde, ó cair-lhe encima o tecto do seu palácio. O conceito moderno de léis da natureza, emerxéu no século XVII. Parece que Kepler foi o primeiro científico que interpretou este termo no sentido da ciência moderna, aínda que, como temos dito, retivo unha versón animista dos obxectos físicos. Galileo (1564-1642), non utilizou o termo “léi” na maioría dos seus trabalhos científicos (aínda que aparece nalgunhas traduçóns destes). Utilizara ou non o termo, sem embargo, Galileo descubríu muitas léis importantes e abogou polos princípios básicos de que a observaçón é a base da ciência e, de que o obxectivo da ciência é investigar as relaçóns quantitativas que existen entre os fenómenos físicos. Mas, quem formulou por primeira vez de unha maneira explícita e rigurosa o conceito de léis da natureza, tal como o entendemos hoxe, foi René Descartes (1596-1650). Descartes cría que todos os fenómenos físicos debem ser explicitados em termos de colisóns de massas em movimento, rexídas por três léis – percursoras das três célebres léis de Newton. Afirmou que ditas léis da natureza eran válidas em todo lugar e em todo momento, e estabelecéu explicitamente que a obediência a ditas léis non implica que os corpos em movimento tenham mente. Descartes compreendéu também a importância do que hoxe chamamos “condiçóns iniciais.”, que descrebem o estado de um sistema ó inicio do intervalo temporal – sexa qual sexa – ó largo do qual intentamos efectuar prediçóns. Com um conxunto dado de condiçóns iniciais, as léis da natureza, estabelecem como o sistema evolucionará ó largo do tempo; mas sem um conxunto concreto de condiçóns iniciais, a sua evoluçón non pode ser especificada. Se, por exemplo, no instante cero unha pomba deixa caír algo verticalmente, a traxectória do obxecto que cai, queda determinada polas léis de Newton. Mas o resultado será muito diferente segundo que a pomba, no instânte cero, estexa quieta sobre um poste telegráfico ou voando a trinta kilómetros por hora. Para aplicar as léis da física, necessitamos saber como começou o sistema, ou ó menos o seu estado num instante definido, (também podemos utilizar as léis para reconstruir a traxectória de um obxecto para trás no tempo.) Quando essa crênça, renovada na existência de léis da natureza foi ganhando autoridade, surxiron novos intentos de reconciliá-la com o conceito de Deus. Segundo Descartes, Deus podería alterar á sua vontade a verdade ou a falsidade das proposiçóns éticas ou dos teoremas matemáticos, mas non a natureza. Cría que Deus promulgaba as léis da natureza mas non podía elexir ditas léis, senón que as adoptaba, porque as léis que experimentamos, erán as únicas possíbeis. Isto parecía limitar a autoridade de Deus, mas Descartes sorteou este problema afirmando que as léis som inalterábeis porque constituiem um reflêxo da própria natureza intrínseca de Deus. Aínda que isto fora verdade, podería-se pensar que Deus tería a opçón de criar unha diversidade de mundos diferentes, cada um dos quais correspondería a um conxunto diferente de condiçóns iniciais, mas Descartes também negou essa possibilidade. Sexa qual sexa a disposiçón da matéria no inicio do universo, argumentou, que ó largo do tempo evolucionaría para um mundo idêntico ao nosso. Ademais, Descartes afirmou que unha vez Deus, puxo em movimento o mundo deixou-o funcionar por sí só.
stephen hawking e leonard mlodinow
Esta entrada foi publicada en
Uncategorized.
Ligazón permanente.