Categorías
Arquivo
- Agricultura Alimentación Anonymous Arquitectura Astronomía Blogs para curiosear Bos desexos Cerebro Cine Darío e Breixo Economía Educación Frutais Futuro Historia Humor Indignados Libros Lingua Literatura Medios de comunicación Monte Comunal Natureza Poesía Política Procomún Publicidade Sidra Socioloxía Software libre Tradicións Viaxes Xadrez
Os nosos blogs
Arquivos diarios: 06/10/2018
GÓNGORA (CASA DE CONVERSAÇÓN)
Pola abundância déstas variedades de xogo, e polo que levamos xá escrito, podemos dar-nos conta da importância que tivo na vida social espanhola o xogo. Em 1540 um informe do flamengo Eckloo, facía constar que o xogo dos naipes era mais xeral na Espanha, que em ningúm outro sítio da Europa. Dí, que nas vendas pobríssimas, onde às vezes nem sequer se daba pan e vinho, non faltaba nunca a baralha. Rodríguez Marín, no seu monumental comentário ó “Rinconete y Cortadilho” de Cervantes (1920), explica que había mais de trescentos garitos em Sevilha e só em Osuna, que era o povo natal de Rodríguez Marín, com três mil vecinhos, se gastabam ó ano quinhentas docenas de baralhas. Segundo um “Memorial” elevado ó rei, em 1658, viviam em Madrid uns “trescentos setenta e oito cabaleiros tahures, perdidos polo xogo. As “casas de conversaçón”, também eran ás vezes causa de escândalo, porque se facíam trampas e xogava-se ó desbarato. Mas na casa que tinha Góngora na “Calle del Niño”, hoxe “Calle de Quevedo”, perdeu o “racionero” cordobés bons dinheiros. Joaquim de Entrambas-águas, afirma: isto é um disimulado garito, aínda que el non o afirme claramente. Heis aquí a verdade, o xogo, “o xogo do home” que estivo a pique de que o poeta deixara de sê-lo na sua xuventude, pola paixón com que o dominou de retonho em Madrid, e el nos explicará sem dúvida muitos dos problemas económicos de Don Luís, que se prantexaron apenas se instalou na Corte”. Digamos de passo que esta casa em que vivía na “Calle del Niño” – do “Santo Niño da Guarda” – comprou-a Quevedo, mentras era inquilino nela. E dela o desauciou o seu eterno enemigo, o grande poeta, o implacábel e sinístro Quevedo. Recordemos os versos duríssimos que escrebeu a razón deste desaloxo e também aquel epitáfio satírico no que acusa a Góngora de xogador:
Vivió en la ley del juego
y murió en la del naipe, loco y ciego
y porque su talento conociesen
en lugar de mandar que se dijesen
por él misas rezadas
mandó que le dijesen las trocadas.
Y si estuviera en penas, imagino,
de su tahur infame desatino,
si se lo preguntaran
qué deseara más que le sacaran
cargado de tizones y cadenas,
del naipe, que de penas.
Fuese con Satanás, culto y pelado;
¡Mirad si Satanás es desdichado!
ramón fernández pickford
Publicado en Uncategorized

