.
Saíron neste libro assuntos de comédias e de teatro e non há razón para que eu passe sobre este tema tán de puntinhas. A fím de contas, as comédias marcarón a minha infância e marcan hoxe a minha vida. Eran tamém um xogo. E até um acontecimento. De vez em quando, e facendo-o coincidir com certas féstas, chegavam os comediantes. Vinham em carros tirados por mulas; nuns, os sinxélos decorados, noutros as actrices e os actores, que non eran muitos, mais bem cousa de família e tinham que levar vários papeles. Para mím era especialmente excitante a sua presença, pois quedaban a dormir na casa e alí, amontoádos e como podían, ensaiában as suas funçóns que eu aprendía logo. Quando chegavam á taberna había zafarrancho xeral. Non había camas suficientes e dormir se arranxaba sacando os colchóns e xargóns nos porches, e nas glorietas. E todos tán contentes. Ó marchar-se, despois de vários dias de funcóns, davam-lhe ó meu pai algúm dinheiro em pago de hospedáxem. Pouco sería, pois pouco era o que recaudabam aquéles heróis dos caminhos e do escenário. A maior fonte de ingresos, mais que o preço das entradas, eran as rifas. Nos entreactos vendiam-se papeletas ó por maior sorteando unha garrafa de cognhac “Terry”, torrons se era natal ou algunhas bonecas de trápo, que lhe gostaban muito ás nenas. Estes eran os ganhos dos comediantes e deles lhe pagaban um pouco ós meus páis. Eu penso que á minha nái, mais que o estipêndio, o que mais lhe preocupaba era aprender cousas para quando ela dirixía os mozos do povo. E a mím também. Quando a minha nái me dava algúm papel nas comédias, eu procuraba imitar o que tinha visto e escuitado ós cómicos; mais o que facían nos ensaios que no escenário, que non sempre era igual. Ás vezes ensaiavam de unha maneira e actuavam de outra. E entón o xefe colhía uns cabreos de órdago. Na minha aldeia, non se decía interpretar, decía-se trabalhar: que bem trabalha fulano, que mal trabalha mengano. A minha nái unha vez deu-me um papel muito importante nunha comédia só de rapaceáda; foi o de Santo Tarsício Mártir, um neno clandestino entre os pagáns que desafiava o imperador e levava a comunhón ós cristáns, até que foi descoberto e morto. No escenário, os nenos que facían de romanos quase me matan de verdade. Eu começaba a obra com um discurso e acabava com unha oraçón e um lamento. Dos quais, non me acordo, mas do discurso aínda. Decía “o edícto infame de persecuçón contra os cristáns xá está fixado nos sítios do costume. ¡¡Oh Senhor, novas perseguiçóns, novas tribulaçóns para a Igrexa Santa!! Soltaba tudo de um tirón, sem matíces. Colhía carreira e xa non parava até ó final. Do repertório dos comediantes acordo-me que facían especialmente Santa Xenovéva de Brabante, O Soldado de Santo Marcial e A Paixón de Cristo. Santa Xenovéva, presa em um castelo guardado polo sinístro Golo; e Cristo morto na cruz. Marchaban os comediantes e alí quedava eu organizando os rapazes para imprevissíveis representaçóns e dando-lhe á matraca durante um més. Eu facía de Cristo na paixón e de Golo em Santa Xenovéva. No Soldado de Santo Marcial, xa non sei que facía, pois non recordo o argumento. Ou sexa, que era um actor completo. Marchavam os comediantes e alí quedava eu, o filho da Senhora Rosário e do Senhor Francisco, facendo comédias e sonhando. Um pouco melancólico, um pouco tríste, um pouco solitário. A chegada dos cómicos era bem melhor e mais esperado todo o ano na aldeia. Quando se ían, era como se houbera roto um sonho.
javier villán e david ouro
Publicado en Uncategorized