Categorías
Arquivo
- Agricultura Alimentación Anonymous Arquitectura Astronomía Blogs para curiosear Bos desexos Cerebro Cine Darío e Breixo Economía Educación Frutais Futuro Historia Humor Indignados Libros Lingua Literatura Medios de comunicación Monte Comunal Natureza Poesía Política Procomún Publicidade Sidra Socioloxía Software libre Tradicións Viaxes Xadrez
Os nosos blogs
Arquivos diarios: 17/05/2018
TOLE, CATOLE, CUNETA.
Non há dúvida que o nosso único paraíso é a infância; e non está menos claro que a infância é unha pátria irremediabelmente perdida sem possibilidades de recuperaçón. Dicem que manter certas zonas da nossa personalidade incontaminadas e virxens conduce á felicidade, mas eu non estou seguro. Mais que um estado, a inocência é um sentimento e como esse sentimento se proxecte sobre os demais pode ser a felicidade ou pode ser o desástre. O que parece induvitábel é unha tendência nostálxica a buscar raízes que estabilicem a nossa sensibilidade convulsa. Esse exercício do recordo, sim que produce unha sensaçón de bem estár, melancólica, vissionária e transitória. Pretendemos, com isto, unha rexeneraçón do gastado tecido da nossa vida. Aínda que só durante uns minutos, vale e é benéfico; trái-nos a ilusón de que voltamos a ser os de antes, os de fái tantos anos. Escribindo este libro sobre os xogos da minha infância, non voltei a ser neno; mas reconhecim-me a mím mesmo. E nón digo que me tenha recuperado porque séi que eu son irrecuperábel. Nas vaporosas cláves daqueles lonxanos anos están seguramente muitas das minhas cláves actuais. Supondo que um, a éstas alturas, tenho todavía cláves. Essas mesmas sensaçóns que eu percibím quixera que percibiram os que lean este libro; os da minha idade, reconhecendo-se nos protagonistas e partícipes destes xogos; e os nenos que as desconheçam, descubram que a imaxinaçón pode sobrevivir, á penúria, á indiferênça e ó aburrimento. Xuntos ós xogos daquél ruralismo dos anos cinquenta, puxém algunhas estampas da vida, circunstância que axudarom, se non a compreender, sim a explicar aqueles anos; son esses capítulos intermédios com subtítulo específico e baixo o xenérico comúm da “vida”. A agrupaçón por modalidades afíns fixo que apareçam entre os infantís alguns xogos de maiores; non é um capricho. Estes xogos também eran xogos de nenos, só que os maiores os practicavam com mais paixón e contundência. Non presto atençón ós xogos de pelota ou de corda (a comba, por exemplo) por estár bassados, fundamentalmente, em letrinhas e cançóns muito diversas que, talvéz, ocuparíam outro libro.
javier villán e david ouro
Publicado en Uncategorized


