.
A Mai mándame atrancar
a porta do canastro
e eu aproveito pra reparar
nas noces e avelás do ano pasado.
Achégase a Mai e nomea
a serda que se mira
a través do saco roto
-¿Serda?- pergunto dúas veces
-Si, serda; si, serda- responde
como cabreada por non saber eu
o que ela coñece demasiado ben:
– Serda prós colchóns, do rabo
de cabalos e bois!
Comprendín que reprochara
a miña ignorancia.
Quen non comprendeu, quen se puxo
de mal humor foi o meu veciño onte
cando lle propuxen irmos unha noite
con focos e candís arrincar
os marcos do monte da aldea
pra lle remendar unha casiña
bonita pró poeta máis pobre
da tribo, na ladeira dun monte,
abrigada de ventos, pra vixiar
carballos e piñeiros, pra que ninguén
queime a alma verde do ar
que nos fai respirar a solidón sonora.
O veciño frunciu o ceño
sen saber que eu llo dixera
medio en serio medio en broma.
¡Moito poden as pedras, amiguiños!
O Pomar 